จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 807

“ตู้มๆๆ!” เสียงที่ดังขึ้นอย่างรุนแรง สร้างความตกตะลึงไปทั้งเกาะ เปลวไฟพุ่งขึ้นฟ้า บ้านเรือนพังทลาย ลานทั้งหมดในแถวของห้องลับก็กลายเป็นเถ้าถ่าน

หลงยีกับจวินหย่วนโยวที่กระโดดตัวจากไปไกลมากแล้ว จู่ๆก็เห็นสัญญาณที่ถูกยิงมากลางอากาศ ใจที่เป็นกังวลของจวินหย่วนโยวถึงได้ผ่อนคลายลง

ถิงเอ๋อร์ไม่เป็นไร ช่างดีจริงๆ

จวินหย่วนโยวยืนหยัดต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว คนทั้งคนหมดสติไป

หลงยีรีบประคองเขาเอาไว้ทันที “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อ!”

เขาแบกจวินหย่วนโยวเอาไว้บนหลัง ใช้วิชาตัวเบาเร่งเดินทางกลับทันที ต้องให้ซื่อจื่อเฟยช่วยรักษาซื่อจื่อทันทีให้ได้

เพียงแต่ว่าหลงยีและคนอื่นๆยังไม่ทันจะไปถึงเรือนตะวันตก ระหว่างทางก็พบกับคนคนหนึ่งเข้า คุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลง วี่รั่วยี

“จิ่วฟ่างเป็นอะไร เจ้าจะแบกเขาไปที่ไหน?”

หลงยีตัวแข็งทื่อทันที ต้องการจะเพิกเฉย แต่สาวใช้คนหนึ่งก็ขวางอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว “คุณหนูใหญ่ถามคำถามเจ้าอยู่ ทำไมถึงไม่ตอบ?”

สีหน้าของหลงยีตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย รู้ว่าหากยืนกรานจะจากไปให้ได้ต้องทำให้คนรู้สึกสงสัยแน่นอน ในเมื่อนังหนูคนนี้เรียกคุณหนูใหญ่ เช่นนั้นนางก็น่าจะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลง ย่อมไม่สามารถจากไปอย่างแข็งกร้าวได้

หลงยีรีบคำนับทันที “คำนับคุณหนูใหญ่ ข้ากับศิษย์พี่จิ่วฟ่างมาส่งของให้ฮูหยินเจ้าทะเลตามคำสั่ง แต่แล้วระหว่างทางที่กลับไปศิษย์พี่จิ่วฟ่างก็รู้สึกไม่สบาย ศิษย์ก็เลยอยากจะพาเขากลับไปให้อาจารย์รักษา”

วี่รั่วยีชำเลืองมองไปทางจิ่วฟ่างที่สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากบางไร้สีเลือด แค่เห็นก็รู้ว่าสาหัสมาก

“ข้าช่วยตรวจให้เขา!”

หลงยีถอยหลังไปสองก้าวโดยสัญชาตญาณ “ศิษย์พี่จิ่วฟ่างไม่รบกวนคุณหนูใหญ่แล้ว ที่อาจารย์มียาอยู่!”

เขาย่อมไม่ไว้วางใจ ส่งซื่อจื่อให้กับคุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลงเป็นธรรมดา

“ลูกศิษย์อย่างเจ้าทำไมไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเช่นนี้ ทักษะทางการแพทย์ของคุณหนูใหญ่เราดีที่สุดในเกาะเทียนหลง มีคนมากมายอยากจะขอให้คุณหนูใหญ่ช่วยรักษา คุณหนูใหญ่ยังไม่อยากจะสนใจ แต่เจ้าถึงกับกล้าปฏิเสธ!” สาวใช้กล่าวด้วยความโมโห

“คุณหนูใหญ่โปรดอย่าได้โกรธไป ศิษย์มาที่เกาะเทียนหลงแห่งนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้มารยาท หากมีสิ่งใดที่ทำผิดไป ขอคุณหนูใหญ่โปรดลงโทษด้วย

ศิษย์แค่รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่มีฐานะสูงส่ง ไม่สมควรที่จะเสียเวลาและยาโอสถให้กับพวกเราเหล่าลูกศิษย์ผู้ต่ำต้อย!” หลงยีกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ

“หรงเอ๋อร์ห้ามเสียมารยาท จิ่วฟ่างคือหนึ่งในสามลูกศิษย์ใหญ่ของผู้อาวุโสอวี๋ กับข้าก็ถือว่าคุ้นเคยกันดี หากเจ้าพาเขากลับไปรักษา เกรงว่าอาจจะเสียชีวิตระหว่างทางได้ อาการบาดเจ็บภายในของเขาสาหัสไม่น้อย!” วี่รั่วยีกล่าวอย่างราบเรียบ

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ ไหนเลยที่หลงยียังจะกล้าปฏิเสธอีก “เช่นนั้นก็รบกวนคุณหนูใหญ่ด้วย!”

“ลานของข้าอยู่ใกล้ๆแถวนี้นี่แหละ พาเขาไปเถอะ!” วี่รั่วยีหันหลังก็กำลังจะจากไป

“คุณหนูใหญ่ ท่านไม่ไปดูทางนั้นแล้วหรือ การเคลื่อนไหวเมื่อครู่ทำให้พื้นดินทั่วทั้งเกาะสั่นสะเทือน จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่นอน!” สาวใช้หรงเอ๋อร์กล่าวเตือนสติ

“ชีวิตของจิ่วฟ่างตกอยู่ในอันตราย ช่วยคนก่อนดีกว่า ทางด้านนั้นท่านแม่ย่อมจะจัดการดูแลเอง ไปกันเถอะ!” วี่รั่วยีเดินกลับไปทันที

หลงยีรีบแบกจวินหย่วนโยวติดตามไปทันที จากที่นี่กลับไปที่เรือนตะวันตกค่อนข้างไกลจริงๆ หากเกิดเรื่องขึ้นกับซื่อจื่อ กลับไปแล้วยังมีประโยชน์อะไรอีก ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของซื่อจื่อ

วี่รั่วยีกลับไปถึงลาน ก็รักษาจวินหย่วนโยวที่ปลอมตัวเป็นจิ่วฟ่างทันที ทันทีที่จับชีพจรสีหน้าของนางก็ตึงเครียดขึ้นมา

“ทำไมจิ่วฟ่างถึงได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสขนาดนี้ แต่ว่าถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บภายในสาหัส แต่เขาก็น่าจะกินยาโอสถแล้ว เพียงแต่ว่าร่างกายยังอ่อนแอมากและยังไม่ฟื้นตัว!” วี่รั่วยีรีบไปเอายาโอสถบนชั้นวางทันที

“เรียนคุณหนูใหญ่ ศิษย์พี่จิ่วฟ่างน่าจะได้รับบาดเจ็บตอนที่อาจารย์ให้ออกไปปฏิบัติภารกิจ และอาจารย์ก็เป็นคนช่วยดูแลพักฟื้นร่างกายของศิษย์พี่จิ่วฟ่างเช่นกัน รายละเอียดเป็นอย่างไรศิษย์ก็ไม่ทราบชัดเจน!” หลงยีได้แต่หาข้ออ้างเท่านั้น

“ผู้อาวุโสอวี๋คนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ!” วี่รั่วยีรีบป้อนยาโอสถให้กับจิ่วฟ่างทันที

เพียงแต่ว่าตอนที่มือสัมผัสใบหน้าของจิ่วฟ่าง วี่รั่วยีขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

ทักษะการแปลงโฉมนี่ลึกล้ำจริงๆ สามารถหลอกคนทั่วไปได้ แต่สำหรับยอดฝีมือทางการแพทย์อย่างวี่รั่วยี ยิ่งไปกว่านั้นยังอยู่ในระยะที่ใกล้เช่นนี้ ดังนั้นมองแว๊บเดียวนางก็ดูออกแล้ว