จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 806

หยุนถิงมองไปทางเขา สวมชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม สง่างามหรูหรา แขวนจี้หยกเมฆมงคลเอาไว้บริเวณเอว โครงหน้าสะอาดสะอ้าน มือส่ายพัดพับ ระหว่างคิ้วและตาแฝงไปด้วยการใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงคน ยโสโอหังอย่างยิ่ง

มองจากการแต่งกายของคนคนนี้ น่าจะเป็นคุณชายน้อย ลูกชายเพียงคนเดียวของฮูหยินเจ้าทะเลเซียวหรูซื่อที่ผู้อาวุโสอวี๋พูดถึง

เพราะมีพี่สาวสองคน ดังนั้นวันๆคุณชายน้อยจึงไม่ทำอะไรเลย เกียจคร้านไม่ทำงาน ก่อเรื่องสร้างปัญหา ก่อปัญหาบ่อยๆ ขึ้นชื่อเรื่องเป็นคนที่จัดการได้ยากเช่นกัน นอกจากเซียวหรูซื่อแล้วยังไม่มีใครสามารถควบคุมเขาได้

“ขอรับ!” หยุนถิงเลียนแบบน้ำเสียงของผู้อาวุโสอวี๋ตอบอย่างเคารพนบนอบ

นาทีต่อมา วี่หนานเสวียนเดินเข้ามาในสองสามก้าว กล่าวโดยแสดงออกทางสีหน้า “ตาเฒ่าอวี๋ เอาหนอนกู่ของเจ้ามาให้ข้าเล่นหน่อย

เดือนที่แล้วไอ้สารเลวเจว๋กู่ทำให้ข้าบาดเจ็บ ตอนนี้เขาเพิ่งหมดสติกลับมา โอกาสของข้ามาถึงแล้ว หาหนอนกู่ที่ร้ายกาจที่สุดมาให้ข้า ทางที่ดีที่สุดคือเอาชนิดที่ทำให้คนรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น!”

หยุนถิงเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงว่าคุณชายน้อยคนนี้จะเป็นคนที่มีความสนใจอย่างเดียวกัน สามารถยืมมือของเขาจัดการเจว๋กู่ได้พอดี นี่ช่างเป็นความประหลาดใจที่คาดไม่ถึงจริงๆ

แต่ว่าบนใบหน้าของหยุนถิงกลับแสร้งทำเป็นลำบากใจ “ทำเช่นนี้ไม่ดีกระมัง หากฮูหยินเจ้าทะเลรู้เข้า ข้าจะต้องถูกลงโทษแน่นอน!”

“กลัวทำไม ฟ้าถล่มลงมาข้าช่วยเจ้าแบกเอาไว้ ขอเพียงข้าไม่พูด ใครจะรู้ว่าเป็นเจ้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูกคนวางแผนทำร้ายข้างนอกก็ได้!” วี่หนานเสวียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“คุณชายน้อยกล่าวถูกต้องอย่างยิ่ง!” หยุนถิงยื่นมือไปหยิบกล่องผ้าออกมาจากมิติ

นั่นคือสิ่งที่ยายขุยให้นางไว้ป้องกันตัวก่อนที่จะมาที่นี่ ในสายตาของวี่หนานเสวียน ผู้อาวุโสอวี๋ก็แค่หยิบออกมาจากในกระเป๋า ย่อมไม่สงสัยเขาเป็นธรรมดา

เมื่อวี่หนานเสวียนรับมา ก็กำลังจะเปิดมันออก “ตาเฒ่าอย่างเจ้าฉลาดรู้ว่าอะไรควรไม่ควร อันนี้ใช้งานอย่างไร?”

“เรียนคุณชายน้อย อย่าได้เปิดกล่องนี้ออกเด็ดขาด มิเช่นนั้นไม่ทันได้ระวังหนอนกู่นี่ก็จะกัดท่าน นั่นคือความเจ็บปวดจนไม่อยากจะชีวิตอยู่เลย

ท่านแค่ต้องพกติดตัวเอาไว้ แล้วใส่ไปบนร่างกายของคนคนนั้นในเวลาที่เหมาะสม แขนหรือไม่ก็หน้าอก ขอเพียงให้หนอนกู่สัมผัสกับผิวหนังก็พอ

หนอนกู่นี่กัดคนแต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เพียงแต่ทั่วทั้งร่างกายจะรู้สึกเจ็บปวดและคันอย่างยิ่ง ราวกับถูกแมลงกัดแทะ ทรมานคนอย่างมาก สิบวันให้หลังก็จะหายไปเอง และกลับมาเป็นปกติ!” หยุนถิงอธิบาย

“นั่นแหละ ที่ข้าต้องการก็คือแบบนี้นี่แหละ รอให้ข้าทำสำเร็จแล้ว จะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแน่นอน เจ้าไปพร้อมกับข้า หากหนอนกู่นี่เกิดเหตุสุดวิสัยอะไรขึ้นมา เจ้าก็สามารถหยุดมันได้!” วี่หนานเสวียนกล่าวอย่างไม่เกรงใจ

“ข้ายังต้องกลับไปจัดเตรียมลูกศิษย์ เกรงว่าคงไม่สามารถไปกับคุณชายน้อยแล้ว!” หยุนถิงปฏิเสธอย่างสุภาพ

คาดว่าไม่ช้าฮูหยินเจ้าทะเลก็จะพบว่าตัวเองหายไปจากห้องลับแล้ว ดังนั้นจะต้องสลัดตัวตนนี่ให้หลุดทันที

“ตาแก่ เจ้าถึงกับกล้าปฏิเสธข้า อยากตายใช่ไหม?” ใบหน้าของวี่หนานเสวียนดำมืดในทันที

“ข้ามิกล้า เพียงแต่ว่าเมื่อคืนข้ากินไม่ค่อยปกติ รู้สึกไม่สบายท้องเล็กน้อย เวลานี้อยากรีบไปห้องน้ำ แต่ก็กลัวว่าคุณชายน้อยจะหัวเราะเยาะ ดังนั้นถึงได้กล่าวเช่นนี้!” หยุนถิงแสร้งกล่าวด้วยความกระดากอาย

“เรื่องนี้คุยง่าย เจ้าไปห้องน้ำก่อน ข้าจะรอเจ้าที่นี่!”

“ตกลง!” หยุนถิงก้าวเท้าก็จากไป

เพียงแต่ว่านางยังเดินไปได้แค่ไม่กี่เมตร เสียงของวี่หนานเสวียนก็ดังมาจากด้านหลัง “ตาเฒ่า เจ้าเดินผิดทางแล้ว ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดอยู่ทางโน้น!”

หยุนถิงตัวแข็งทื่อ รีบหันหลังกลับมา “รีบไปชั่วขณะก็เลยลืมไป ขอบคุณคุณชายน้อยมากที่เตือนสติ!” ขณะที่พูด ก็จงใจกุมท้องและรีบวิ่งไปอีกทาง

“ตาเฒ่านี่ปกติหัวไวมากไม่ใช่หรือ ทำไมลืมแม้กระทั่งห้องน้ำได้!” วี่หนานเสวียนเบะปาก

แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก เล่นกับกล่องที่อยู่ในมือ แทบอยากจะให้หนอนพิษนั่นกัดเจว๋กู่ให้ตายทันที