จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 810

“ที่นี่มีอาหารเครื่องดื่มและที่พัก เต็มพลังให้เต็มที่ รอให้พวกเขาหากันจนเหนื่อยล้าทั้งกายและใจแล้ว เราค่อยออกไปก่อความวุ่นวาย!” หยุนถิงตอบ

“ขอรับ!”หลิงเฟิงกับหลงยีอดรู้สึกนับถือในสติปัญญาของซื่อจื่อเฟยไม่ได้

หยุนถิงใช้เจตจำนงสร้างเตียงให้พวกเขาคนละหนึ่งหลัง แล้วก็ฉากบังลม อย่างไรเสียชายหญิงก็แตกต่างกัน เช่นนี้ล้วนสะดวกสำหรับทุกคน

หลงยีกับหลิงเฟิงตื่นเต้นอย่างยิ่ง นอนอยู่บนที่นอนสปริงที่ซื่อจื่อเฟยสร้างออกมา ตื่นเต้นไม่สิ้นสุด

อุปกรณ์ของซื่อจื่อเฟยครบครันที่สุดจริงๆ นี่มันช่างสะดวกสบายจริงๆ ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงราวกับเด็กและยังไม่ลืมเขย่าร่างกายไปมา

หยุนถิงยิ้มออกมาอย่างจนใจ หันหลังไปดูจวินหย่วนโยว จู่ๆก็รู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย นางยื่นมือไปจับขอบเตียงของจวินหย่วนโยวเอาไว้โดยสัญชาตญาณ ถึงได้ฝืนยืนนิ่งได้

หยุนถิงนั่งลงไปข้างเตียงตามสถานการณ์ ถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย หรือว่าระยะนี้เหนื่อยเกินไป นางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก สร้างเตียงขึ้นมาอีกหนึ่งหลัง วางเอาไว้ด้านข้างจวินหย่วนโยว และนอนพักผ่อน

เทียบกับความอบอุ่นภายในมิติ ด้านนอกทั่วทั้งเกาะเทียนหลงเหตุการณ์วุ่นวายจนไก่หมากระเจิง ผู้คนหวาดกลัวตื่นตระหนก

ยามรักษาการณ์ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงล้วนเคลื่อนกำลัง ไม่ปล่อยสถานที่ใดบนเกาะไป เพียงเพื่อตามหาผู้อาวุโสอวี๋กับถิงหยุน

แต่เสียดาย สามวันผ่านไปแล้ว ก็ยังไม่มีเบาะแสเลยแม้น้อย

ความโกรธของเซียวหรูซื่อในตอนแรก สามวันให้หลังก็สงบสติอารมณ์ลงมามากแล้ว เมื่อใจเย็นลงมา มันก็ง่ายก็จะนึกถึงเบาะแส

ห้องลับถูกระเบิดจนกลายสภาพเป็นเช่นนี้ ต้องใช้ดินปืนจำนวนมากแน่นอน หรือว่าผู้อาวุโสอวี๋จะทรยศตัวเอง?

ตอนนั้นมีเพียงเขากับถิงหยุนที่อยู่ในห้องลับ ไม่ถูก ยังมีกล่องใบนั้น ผู้อาวุโสอวี๋บอกว่าในกล่องคือจิ่นฉิง แต่ตอนนั้นนางได้ยินว่าเจว๋กู่หมดสติ ดังนั้นจึงไม่ได้เปิดกล่องใบนั้น

หรือไม่ ในกล่องใบนั้นคือดินปืน?

หรือว่ามีคนสนับสนุนพวกเขา หรือไม่ก็ประสานงานกันจากภายในภายนอก มันเป็นใครกันแน่?

จั๋วยีเข้ามารายงาน “ฮูหยิน ข้าน้อยพากำลังคนไปตรวจค้นทั่วทั้งเกาะเทียนหลง ก็ยังหาผู้อาวุโสอวี๋กับถิงหยุนไม่เจอ ส่งคนไปทำความสะอาดซากปรักหักพังของห้องลับ คนที่ตายล้วนเป็นลูกศิษย์ของเราทั้งนั้น ไม่พบผู้อาวุโสอวี๋กับถิงหยุน!”

เซียวหรูซื่อโกรธจนระเบิดอารมณ์ขึ้นมาทันที “น่าชิงชังนัก หรือว่าสองคนนี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย? ที่นี่คือเกาะเทียนหลง พวกเขาก่อเรื่องใต้จมูกข้า พวกเจ้ากลับหาไม่พบ พวกขยะไร้ประโยชน์!”

“ฮูหยินอย่าได้โกรธไป หากพวกเขาทรยศฮูหยินจริงๆ ต้องวางแผนทุกอย่างเอาไว้ล่วงหน้าแล้วแน่นอน” คนสนิทหรูกูเกลี้ยกล่อม

เส้นเลือดบนหน้าผากของเซียวหรูซื่อปูดขึ้นมา หนึ่งฝ่ามือฟันไปที่โต๊ะตรงหน้าจนแยกออกเป็นสองส่วนด้วยความโกรธ “เจ้าพูดถูกแล้ว หากพวกเขาวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า หลังเกิดเหตุย่อมต้องการจะหนีไป

ในเมื่อหาไม่เจอ เช่นนั้นก็จับตัวลูกศิษย์ทุกคนที่อยู่ในเรือนตะวันตก มาตรวจสอบทีละคน ดูว่าขาดใครไปและมีใครเพิ่มขึ้นมาบ้าง คนที่ขาดไปหรือไม่ก็เพิ่มขึ้มมาย่อมเป็นคนร้าย”

“ขอรับ!” จั๋วยีรีบไปจัดการทันที

เจว๋กู่เดินเข้ามาจากด้านนอก วันนี้เขาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ และรีบเข้ามาพบเซียวหรูซื่อทันที

“คำนับฮูหยิน!”

เซียวหรูซื่อชำเลืองมองสีหน้าที่ซีดขาวของเขาครู่หนึ่ง “ออกไปครั้งนี้เหตุใดถึงได้ทุลักทุเลเช่นนี้ นั่งลงแล้วค่อยคุยกัน!”

“ขอรับ!” เจว๋กู่เดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง ถึงได้เอ่ยปากขึ้นมา

“ครั้งนี้พบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงแห่งแคว้นต้าเยียน พวกเขามาที่เขตทะเลนิรนาม หากไม่มีตัวถ่วงอย่างวี่อู๋เสีย การโอบล้อมโจมตีก็ไม่ล้มเหลว

ตอนอยู่ที่เมืองฉือ ข้าพบกับฮวาเชียนจั่น เขาถึงกับช่วยหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวจัดการกับข้า บรรดาพี่น้องที่ส่งไปก็ถูกโอบล้อมโจมตี และข้ากระโดดทะเลโชคดีหนีกลับมาได้!” เจว๋กู่รายงานไปตามความจริง

สายตาของเซียวหรูซื่อลึกล้ำซ่อนความหมายเอาไว้อย่างมิดชิด ดวงตาคู่สวยที่เฉือนคมชำเลืองไปทางเจว๋กู่ “เจ้าเป็นมือสังหารที่ข้าฝึกฝนมาอย่างดี แต่กลับถูกจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงทำให้ทุลักทุเลเช่นนี้ ดูท่าสองคนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง