จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 816

“ยังไงก็ตามเจ้าต้องระวังตัวเองหน่อย อย่าเรื่องอะไรก็พึ่งพาแต่คนอื่น ระวังสุดท้ายโดนคนอื่นโกงไปยังไม่รู้เลย” วี่รั่วฉิงกำชับ

“ช่างเถอะพี่รอง คำพวกนี้เจ้าเก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ ข้านะเป็นลูกชายคนเดียวของท่านแม่ เป็นผู้สืบทอดเขตทะเลนิรนามในอนาคต ใครกล้าโกงข้า ข้าต่อยมันให้ตายเลย!” วี่หนานเสวียนไม่เห็นด้วย

"คนไม่มีความรู้ ความสามารถเช่นเจ้านะหรือ ยังอยากจะสืบทอดทุกสิ่งของเมืองเทียนหลง ฝันไปเถอะ!"

วี่หนานเสวียนไม่พอใจในทันที "เจ้าเป็นพี่รองข้าจริงหรือ ในสายตาเจ้าข้าแย่ขนาดนี้จริงหรือ？"

"ไม่ใช่แย่ แต่คือแย่มากกกก แม้ว่าจะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลวี่ แต่เจ้าอย่าลืมละว่ายังมีเจว๋กู่ ไม่ว่าฝีมือหรือกลอุบาย เจ้าล้วนเทียบกับเขาไม่ได้

มนุษยสัมพันธ์วิธีในการจัดเรื่องต่างๆของเจ้า ยังสู้พ่อบ้านในลานนี้ของเจ้าไม่ได้เลย หัวดื้อยิ่งนัก ทั่วทั้งเขตทะเลนิรนามล้วนถูกเจ้าล่วงเกินไปจนหมด ถ้าเจ้าอยากสืบทอดอย่างราบรื่น เกรงว่าคงจะยากมาก

ดังนั้นจากนี้ไป เจ้าต้องแก้นิสัยที่ไม่ได้ในอดีตทิ้ง ควรฝึกฝนก็ฝึกฝน มิฉะนั้นหากวันหนึ่งเจออันตราย แม้แต่ความสามารถในการป้องกันตัวก็ยังไม่มี! " วี่รั่วฉิงกล่าวอย่างไม่เกรงใจ

ทำเอาวี่หนานเสวียนไม่มีอารมณ์จะกินหม้อไฟร้อนเร็วเลย และขว้างตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ

“พี่รอง ข้าเฝ้ารอเจ้ากลับมาทุกวัน ก็เพื่อให้เจ้ามาซ้ำเติมข้าเยี่ยงนี้หรือ？”

“ไม่ใช่การซ้ำเติม แค่อยากให้เจ้ายอมรับความจริง ผู้คนทั่วสี่แค้นมายังเขตทะเลนิรนามแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันไม่สงบแล้ว ไม่แน่ไม่นานพวกข้าก็อาจต้องสู้รบที่ยากลำบากแล้วก็ได้ ดังนั้นเจ้าต้องรู้แก่ใจไว้หน่อย!” วี่รั่วยีโต้กลับ

หยุนถิงที่อยู่นอกประตูได้ยินเช่นนี้ ก็เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่ต่อคุณหนูรองนี้ในทันที คิดไม่ถึงว่าในเขตทะเลนิรนามนี้ยังมีคนฉลาดอยู่คนหนึ่ง

หยุนถิงไม่ได้ฟังต่อ บอกกับพ่อบ้านว่าไปหาวัตถุดิบในหลังเขาก็ไปแล้ว

แน่นอนว่าหยุนถิงไม่ได้ไปหาจริง หลังเข้าไปในหลังเขาก็หาที่ที่ไม่มีคน เป่านกหวีดและเรียกอินทรีทองมา หลังจากกำชับให้นางไปไม่กี่คำ อินทรีทองก็บินจากไป

เมื่อมองดูท้องฟ้าที่สดใสนั้น หยุนถิงก็ขมวดคิ้ว

แม้ว่าเซียวหลันจะมาแทนที่เซียวหรูซื่อ แต่เซียวหรูซื่อแต่งงานกับเจ้าทะเลหลังแม่ตัวเองตาย เช่นนั้นคนที่วางหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตให้แม่ตัวเองนั้นคือฮูหยินเจ้าทะเล หรือเซียวหลัน?

จากพิษกู่ในห้องลับนั้นก็ดูออกว่าเซียวหลันนั้นเป็นคนจิตใจอำมหิต โหดเหี้ยมยิ่งนัก แต่ตอนนั้นนางก็เป็นเพียงสาวรับใช้คนหนึ่ง กล้าวางยาพิษให้ท่านแม่จริงหรือ หรือเป็นเพราะแต่เดิมก็ได้รับคำสั่งของเซียวหรูซื่อมาอยู่แล้ว?

“คิดอะไรอยู่คนเดียว？” ทันใดนั้นเสียงอันธพาลหนึ่งก็ดังขึ้น

สีหน้าของหยุนถิงเย็นชาลง และเข็มเงินในมือก็ยิงไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ

ฮวาเชียนจั่นหลบทันที "ข้าก็แค่อยากพูดคุยกับเจ้าสักหน่อย เจ้าถึงขึ้นต้องเอาชีวิตข้าเลยหรือ？"

หยุนถิงเห็นชัดว่าเขาเป็นใคร จึงค่อยโล่งอกลง เมื่อครู่นางหมกมุ่นอยู่กับความคิดจนเหม่อลอย จนไม่ทันสังเกตถึงการเข้าใกล้ของไอ้หมอนี่

“ใครให้เจ้าปรากฏตัวกะทันหัน” หยุนถิงแบะปาก

“กลับกลายเป็นความผิดข้าสะงั้น ช่วงนี้เจ้าทำเอาทั่วทั้งเมืองเทียนหลงวุ่นวายไปหมด สืบอะไรได้บ้าง？” ฮวาเชียนจั่นถาม

ความเป็นจริงตั้งแต่ที่หยุนถิงและคนอื่นๆมาที่เมืองเทียนหลง เขาก็ได้แอบตามมาแล้ว ไม่ปรากฏตัวสักที ก็เป็นเพราะว่าอยากดูว่าหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวจะมีความสามารถเพียงใด

แต่คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะกล้าเช่นนี้ ระเบิดห้องลับของฮูหยินเจ้าทะเล แถมยังไม่ถูกจับกุมตัว ยังโอฬารอยู่ในเมืองเทียนหลงและกล้าทำท่าทำทางโอ้อวดให้ผู้อื่นสงสัย ซึ่งทำให้เขาเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่ต่อพวกเขายิ่งนัก

หยุนถิงจ้องมองฮวาเชียนจั่น มองดูใบหน้าที่สวยกว่าผู้หญิง และทันใดนั้นก็มีความคิดที่กล้ามากเกิดขึ้นในใจ

"ข้าสืบความลับอันน่าทึ่งหนึ่งได้!" หยุนถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ

“ความลับอะไร?” สีหน้าของฮวาเชียนจั่นตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย

หยุนถิงมองไปรอบ ๆ หักกิ่งไม้และเขียนคำสองสามคำบนพื้น

เมื่อฮวาเชียนจั่นเห็นตัวหนังสือเหล่านั้น ก็ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกไปนาน เขาแทบสงสัยว่าตัวเองดูผิด เอามือขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว แล้วลืมตาไปดู