จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 815

อูเหอเบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองดูหยุนถิงด้วยความตกตะลึงและสงสัย จนกระทั่งพวกเขาเดินออกลานไป สีหน้าของอูเหอมืดครึ้ม

“เจ้าเมือง ท่านเป็นอะไรหรือ？” อู่ชิงคนสนิทไว้เนื้อเชื่อใจถาม

“ไม่มีอะไร พวกเจ้ายกอาหารพวกนี้เข้าไปในห้อง ในเมื่อเป็นสิ่งที่ฮูหยินประทานมาให้ เช่นนั้นข้าก็ต้องชิมดูดีๆหน่อยแล้ว!” อูเหอกล่าว

สาวรับใช้วางอาหารลงด้วยความเคารพทันทีแล้วจากไป

“ปิดประตู!” อูเหอพูดอย่างเย็นชา

อู่ชิงทำตามทันที กำลังจะหันมาถามให้ชัดเจน ก็เห็นเจ้าเมืองของตัวเองหยิบเครื่องเงินบนตัวออกมาและเสียบเข้าไปในอาหาร

“เจ้าเมือง นี่ท่าน?”

“เมื่อครู่สาวรับใช้นั่นบอกว่า ในอาหารนี้มีพิษ!” อูเหอตอบ

"มีพิษ เป็นไปได้อย่างไร นี่เป็นสิ่งที่ฮูหยินเจ้าทะเลประทานให้ท่านโดยตนเองเลยนะขอรับ เพื่อแสดงสถานะเมืองอูของพวกข้า ท่านก็กินมาทุกปีแล้วไม่ใช่หรือ ก็ไม่เห็นท่านรู้สึกไม่สบายตัวเลย เป็นไปได้หรือไม่ที่นังหนูนั่นอยากยุให้รำ ตำให้รั่ว?” อู่ชิงสงสัย

อูเหอเห็นว่าเครื่องเงินไม่ได้เปลี่ยนสี ดวงตามีกลอุบาย และมือที่เอาเครื่องเงินไว้นั้นก็ถูไปมา

“สาวรับใช้ที่ต่ำทรามคนหนึ่งมายุให้รำ ตำให้รั่ว เพื่ออะไร การใส่ร้ายป้ายสีฮูหยินเจ้าทะเลนั่นไม่ใช่เรื่องที่ใครๆก็จะกล้าทำ？” อูเหอถามกลับ

“หรือว่าฮูหยินเจ้าทะเลจะลงมือกับท่านจริงหรือ ไม่มีเหตุผลนี่นา?” อู่ชิงถามอย่างสับสน

“ในบรรดาเมืองต่างๆ ในเขตทะเลนิรนามแห่งเมืองอูของพวกข้า ไม่ว่าจะกำลังคน หรือจ่ายส่วยประจำปี ล้วนไม่ใช่เยอะที่สุด เหตุใดฮูหยินเจ้าทะเลถึงได้ปฏิบัติต่อข้าพิเศษเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ข้าสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองมา ก็ได้ทำเรื่องเลวทรามไปไม่น้อย และมักหาเรื่องเมืองรอบๆอยู่เป็นประจำ แต่ทุกครั้งฮูหยินก็เข้าข้างข้ามาโดยตลอด

ในสายตาของคนนอก คนอื่นล้วนคิดว่าข้ากับฮูหยินเจ้าทะเลมีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่ข้าไม่รู้จักนางเลย ในใต้หล้านี้ ไม่มีใครที่จะดีกับเจ้าอย่างไร้เหตุผล

แต่ฮูหยินก็ไม่เคยให้ข้าทำอะไรเพื่อนางมาโดยตลอดเลย เรื่องนี้แปลกยิ่งนัก เจ้าห้ามพูดกับใครเด็ดขาด แอบสืบอย่างลับๆ! " อูเหอกล่าวอย่างจริงจัง

“ขอรับ!” อู่ชิงไปทำทันที

เมื่อมองดูอาหารบนโต๊ะ อูเหอครุ่นคิด ทำไมสาวรับใช้คนนั้นถึงได้เตือนตัวเอง?

ทางนี้ หลังจากที่หยุนถิงกลับมากับวี่หนานเสวียน ก็บังเอิญพบคนคนหนึ่ง

“พี่รอง เจ้ามาได้อย่างไร กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมข้าถึงไม่รู้？” วี่หนานเสวียนเห็นผู้ที่มา ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

คนคนนี้คือรั่วฉิงนั่นเอง พี่รองของเขา

เพียงแต่ว่าพี่รองกับพี่ใหญ่แตกต่างกัน พี่ใหญ่อ่อนโยน สง่างาม มีความรู้และมีมารยาท พี่รองเป็นคนฉลาด ไร้ระเบียบทำตามใจชอบ เกลียดกฎเกณฑ์ เที่ยวเตร่ไปทั่วตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่กลับมาก็จะเอาของอร่อย และของเล่นมากมายมาให้เขา แถมยังเล่าเรื่องภายนอกให้กับเขาด้วย

“ข้ากลับมาแล้ว เอาของดีๆกลับมาให้เจ้าเยอะเลย” วี่รั่วฉิงยื่นกระเป๋าบนตัวมาให้

วี่หนานเสวียนรีบรับมันมา และเปิดอย่างรวดเร็ว ภายในมีเป็นของเล่นที่แปลกใหม่มากมาย แต่หยุนถิงก็มองเห็นหม้อไฟร้อนเร็วนั้นในทันที

มันเป็นชุดที่นางเหลือไว้ให้โม่เหลิ่งเหยียนในก่อนหน้านี้ เพราะด้านบนมีเครื่องหมายที่เป็นเอกลักษณ์ของนางอยู่ ก็เพื่อจะได้รู้อย่างง่ายว่าพวกเขาถึงตรงไหนแล้ว

คาดว่าพวกเขาคงถึงที่เมืองฉือได้อย่างราบรื่นแล้ว

หยุนถิงอดไม่ได้ที่จะมองสังเกตวี่รั่วฉิงอีกครั้ง สวมชุดคลุมขาวยาวของผู้ชาย เรียบง่าย ไม่มีเครื่องประดับใดๆ หน้าตาสดใส ดวงตาเหมือนดาว ดั้งจมูกโด่ง และปากอันน้อยนิดที่แดงโดยธรรมชาติ งามมากจริงด้วย

ในเมื่อนางสามารถเอาหม้อไฟร้อนเร็วนี้มาจากมือของโม่เหลิ่งเหยียนได้ คิดว่าก็คงมีความสามารถอยู่บ้าง

“พี่รอง นี่คืออะไร ทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย？” วี่หนานเสวียนสังเกตเห็นหม้อไฟร้อนเร็วนั้นทันที