จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 841

เมื่อหยุนถิงเห็นว่าเจว๋กู่เดาตัวตนของตัวเองออก ก็ไม่ปกปิดต่อไปอีก ไม่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่อครู่นี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่แยแส

“เกาะเทียนหลงแห่งนี้ก็ไม่ได้มีแค่คนโง่เท่านั้น นึกไม่ถึงว่ายังมีคนเดาตัวตนของข้าออก เจ้ามีฉลาดมากกว่าคนพวกนั้น

เซียวหรูซื่ออยู่ในมือข้าจริงๆ แต่ว่าข้าจะไม่มอบนางให้เจ้าหรอก เพราะนางคือศัตรูของข้า ข้าจะทำให้นางตายทั้งเป็น!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

สีหน้าของเจว๋กู่โหดเหี้ยมขึ้นในชั่วพริบตา “เจ้าทำอะไรกับฮูหยินกันแน่?”

“ย่อมทำให้นางตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ตอนนั้นนางทำสิ่งที่โหดเหี้ยมกับแม่ข้ามากมายขนาดนั้น ข้าเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด เวลาผ่านไปหลายปีก็ต้องตอบแทนกลับไปเป็นทวีคูณอย่างแน่นอน!” หยุนถิงตอบอย่างดูหมิ่น

“เจ้ารนหาที่ตาย!” เจว๋กู่กล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทันใดนั้นก็ชักกระบี่แทงไปทางหยุนถิง

หยุนถิงมองดูเขาอย่างเย็นชา ไม่ขยับเขยื้อน ยิ่งไม่ได้ตอบโต้ เพียงแค่มองไปทางเขาราวกับกำลังมองดูซากศพ

เจว๋กู่ยังไม่ทันได้แตะต้องหยุนถิง ลมฝ่ามือที่รุนแรงก็ฟันมาทางเขา เจว๋กู่ยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาด้วยซ้ำ คนทั้งคนก็ลอยกระเด็นออกไปสิบกว่าเมตร ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

เจว๋กู่รู้สึกเพียงอวัยวะภายในแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดที่ทะลวงใจจู่โจมมา ทำให้สีหน้าของเขาซีดขาวจนไร้สีเลือดในชั่วพริบตา

จวินหย่วนโยวปรากฏตัวขึ้นทันที ขวางอยู่ตรงหน้าของหยุนถิง ฝ่ามือเมื่อครู่เขาเป็นคนลงมือเอง

“กล้าทำร้ายซื่อจื่อเฟยของข้า รนหาที่ตาย!” จวินหย่วนโยวมองไปทางเขาจากที่สูง ใบหน้าเต็มไปด้วยการดูหมิ่น

คนทั้งคนของเจว๋กู่เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เขาอดทนต่อความเจ็บปวดต้องการจะยืนขึ้นมา แต่ว่ายังไม่ทันที่เขาจะยืนได้มั่นคงก็ล้มลงไปอย่างแรงอีกครั้ง

แต่เขาไม่ยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย พยายามต่อไปในที่สุดครั้งนี้ก็ยืนขึ้นมาได้ คนทั้งคนโงนเงนจะล้มมิลมแหล่ แต่กลับพยายามทำให้ตัวเองยืนมั่นคง

“ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ ก็จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายฮูหยินเด็ดขาด!” เจว๋กู่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

หยุนถิงมองไปทางเขาอย่างเย็นชา “เซียวหรูซื่อทอดทิ้งเจ้าตั้งแต่เด็ก ไม่ได้ปฏิบัติต่อเจ้าในฐานะมนุษย์ซ่อนเจ้าเอาไว้ในความมืดมิด ทำให้เจ้าไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ตลอดชีวิต

ในฐานะที่เป็นลูกเหมือนกัน วี่รั่วยีพวกเขาสามคนกลับเป็นคุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง คุณชายน้อยแห่งเกาะเทียนหลง ถูกคนเขตทะเลไร้ขอบเคารพนับถือ ประจบประแจง หรือแม้กระทั่งยกย่องสรรเสริญ

และเจ้าได้แค่อยู่ในความมืดมิด ราวกับหนูในท่อระบายน้ำใต้ดิน เป็นความอัปยศและมลทินทั้งชีวิตของเซียวหรูซื่อ ถูกนางทอดทิ้งและดูถูกเหยียดหยาม

ตอนนี้เจ้าไม่มีแม้แต่ความสามารถในการปกป้องตัวเอง คิดไม่ถึงว่ายังคิดจะช่วยเซียวหรูซื่ออีก สาเหตุที่ร่างกายของเจ้าอ่อนแอขนาดนี้ ก็เป็นเพราะว่าวี่หนานเสวียนวางยาพิษเจ้า

เขาเกลียดการดำรงอยู่ของเจ้ามากที่สุด เพราะเจ้าเป็นลูกนอกสมรสของผิงหนานอ๋องกับเซียวหรูซื่อ ทำให้สถานะฮูหยินเจ้าทะเลของเซียวหรูซื่อมัวหมอง ดังนั้นถึงต้องกำจัดเจ้าให้สิ้นซาก และพิษนั่นเซียวหรูซื่อก็เป็นคนให้เขา

น้องชายต่างบิดา ต้องการฆ่าฟันเจ้า พี่สาวต่างบิดา รังเกียจและชิงชังเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ดูถูกเหยียดหยามเจ้า เจว๋กู่เจ้ามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันแน่?”

ทุกคำทุกประโยค ราวกับมีดแหลมคมแทงเข้าไปในหัวใจของเจว๋กู่อย่างแรง

หยุนถิงจงใจกล่าวเช่นนี้ ความจริงยาพิษนั่นนางเป็นคนให้วี่หนานเสวียน มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้เจว๋กู่พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

นี่คือความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของเขา คือความเจ็บปวดที่สุดในใจของเขา

เป็นเพราะสมัยนั้นเจ้าทะเลกับกู้เยว่หลัวรักใคร่ชอบพอกัน ปฏิบัติต่อเซียวหรูซื่ออย่างไม่แยแส นี่ทำให้เซียวหรูซื่อเจ็บปวดอย่างยิ่ง และออกจากเขตทะเลไร้ขอบไป

เซียวหรูซื่อไปที่แคว้นเทียนจิ่ว นางที่ตอนนั้นอารมณ์โศกเศร้าและโกรธแค้น ดื่มสุราคลายทุกข์ บังเอิญพบกับผิงหนานอ๋องในวัยเยาว์ที่ร้านสุราพอดี

ผิงหนานอ๋องในเวลานั้น จำเริญใจเสมือนกำลังแล่นอยู่กลางสายลมโชยอ่อนๆ อ่อนโยนเอาใจใส่ ยิ่งรู้สึกตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกพบ ทั้งสองคนอารมณ์เปล่าเปลี่ยวจึงอยู่ด้วยกัน

ต่อมาเซียวหรูซื่อก็ตั้งครรภ์ เดิมทีนางต้องการจะทำแท้ง แต่เกลียดชังความไม่แยแสและไร้ปรานีของเจ้าทะเลมากกว่า ดังนั้นนางจึงแอบให้กำเนิดเด็กคนนี้อย่างเงียบๆ และเด็กคนนี้ก็คือตัวเอง

หลังจากนั้นเซียวหรูซื่อวางกับดักเจ้าทะเลกับกู้เยว่หลัว วางยาพิษพวกเขาตามลำดับ วางแผนทำร้าย ต่อมาได้แต่งงานกับเจ้าทะเลสมความปรารถนา

นางให้กำเนิดลูกกับเจ้าทะเลสามคน ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาก็คือคุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง และคุณชายน้อยแห่งเกาะเทียนหลง แต่เขากลับได้แต่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ ถูกพวกเขาเหยียดหยาม ทำให้อับอาย และดูถูก