จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 842

ฮวาเชียนจั่นเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมจริงจังเช่นนี้ของนาง ก็ไม่กล้าล้อเล่นอีก “เมื่อครู่นี้ข้าพูดจาไร้สาระ อย่าโกรธไปเลย เจ้าก็ทำเหมือนกับว่าข้าเป็นผายลม ปล่อยข้าไปก็พอ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ก็แลกมาซึ่งการดูหมิ่นของบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชา

นี่ยังเป็นเจ้าเมืองที่เย่อหยิ่งจองหอง คิดว่าตัวเองเป็นคนที่หล่อเหลาที่สุดในใต้หล้าคนนั้นของพวกเขาอีกหรือ ถึงกับอ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าผู้หญิงคนนี้เช่นนี้ ช่างน่าอายหน้าจริงๆ

แต่ว่าทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไร ในเมื่อนางเป็นลูกสาวของเจ้าทะเล เช่นนั้นก็คือคุณหนูของเกาะเทียนหลงไม่ใช่หรือ บ่าวรับใช้อย่างพวกเขาย่อมไม่กล้าพูดอะไรอีก

หยุนถิงถึงได้หายโกรธ ถามออกมาอย่างราบเรียบประโยคหนึ่ง “เจ้าวางแผนจะขนสินค้าเหล่านี้ไปไหน?”

“ย่อมขนไปที่ถิ่นของข้าอยู่แล้ว น้ำปุ๋ยที่อุดมสมบูรณ์อย่าปล่อยให้ไหลเข้าที่นาคนอื่น ข้าได้แจ้งเขตทะเลไร้ขอบที่อยู่ในเขตอำนาจของข้าแล้ว อีกไม่ช้าอาหารรสเลิศเหล่านี้ก็จะเข้าสู่เขตทะเลไร้ขอบทั้งหมด ถึงเวลานั้นทุกคนล้วนกินสิ่งที่ข้าขาย นั่นจะเป็นเงินมากมายขนาดไหน” ฮวาเชียนจั่นกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“ไม่เลว ต่อไปเจ้าก็มาขนเสบียงที่เมืองสือ รอให้เมืองสือสร้างเสร็จในภายหลัง สามารถจัดเก็บเสบียงได้ ตราบใดที่เจ้าไม่มีใจเป็นอื่น เราสามารถร่วมมือกันต่อไป อาหารของข้าไม่ได้มีเพียงเท่านี้!” หยุนถิงกล่าวอย่างราบเรียบ

“ได้เลย ไม่ง่ายกว่าที่จะได้ร่วมงานกับเจ้า นอกเสียจากว่าสมองข้าถูกลาถีบจนโง่เท่านั้น ข้าย่อมไม่ใจเป็นอื่นอยู่แล้ว” ฮวาเชียนจั่นกล่าวอย่างอวดดี

บรรดาลูกศิษย์ขนสินค้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจากไปฮวาเชียนจั่นมองดูหยุนถิงครู่หนึ่ง

“เจ้าไม่อยากจะทำความรู้จักกับเขาจริงหรือ? ความจริงหลายปีมานี้เจ้าทะเลทนทุกข์ทรมานมาก ตอนนั้นเขาก็ถูกวางแผนทำร้ายไม่มีทางเลือก หากเจ้าต้องการ ข้าสามารถจัดการให้พวกเจ้าได้พบกัน”

“ไม่ต้องแล้ว ข้าไม่อยากพบ” หยุนถิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ไม่ว่าสาเหตุจะเป็นเพราะอะไร ตอนนั้นทำผิดต่อท่านแม่เช่นนั้น หลังจากนั้นท่านแม่ก็คลอดยากจนถึงแก่ชีวิต เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน สิ่งนี้ทำให้หยุนถิงไม่สามารถอภัยให้เขาได้

“ก็ได้ รอให้เจ้าคิดได้เมื่อไหร่ ค่อยบอกข้า แต่ว่าเกาะแห่งนี้เจ้าสร้างได้แปลกใหม่เฉพาะตัวจริงๆ ข้าชอบ” ฮวาเชียนจั่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง หันหลังก็ขึ้นเรือไป

“การไปของพวกเจ้าในครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม

“ทุกอย่างราบรื่นดี คนอื่นทำให้ข้าขุ่นเคืองข้าย่อมตอบแทนกลับไปเป็นร้อยเท่า” หยุนถิงเล่าความเป็นมาของเหตุการณ์โดยสังเขป

หยุนหลีที่มาถึงพอดีก็ได้ยินเช่นกัน อดที่จะยกนิ้วโป้งขึ้นมาไม่ได้ “สมกับที่เป็นพี่ใหญ่ข้า เจ๋งจริงๆ ทีนี้วี่รั่วยีคนนั้นอยากตายก็คงยากแล้ว”

“นางกล้าวางแผนทำร้ายท่านพี่ ข้าย่อมไม่ปล่อยนางไปง่ายๆอยู่แล้ว” หยุนถิงตอบ

“ในเมื่อจัดการทุกสิ่งเสร็จแล้ว เช่นนั้นก็กลับไปเถอะ เมื่อวานได้รับข่าวของเสี่ยวเหยียน นางบอกว่าคิดถึงพ่อแม่แล้ว!” โม่เหลิ่งเหยียนเอ่ยปาก

“ข่าวของเสี่ยวเหยียน รีบให้ข้าดูหน่อยเร็ว” หยุนถิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ใช่จดหมาย เป็นอินทรีทอง นางให้อินทรีทองส่งข้อความถึงข้า” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึมลงมาในชั่วพริบตา “นังหนูที่ไม่มีมโนธรรมคนนี้ นางรู้จักให้อินทรีทองส่งข้อความให้เจ้า แต่ไม่รู้จักบอกข้าสักคำเลยหรือ”

หยุนถิงหัวเราะออกมาเบาๆ “นางอาจจะลืมไป”

“ลืมไป ข้าว่าในใจของนางไม่มีข้าเลยต่างหาก สำหรับนางแล้วโม่เหลิ่งเหยียนสำคัญกว่าข้ามากนัก” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความน้อยใจ

ว่ากันว่าลูกสาวคือแก้วตาดวงใจ เหตุใดแก้วตาดวงใจของเขาถูกคนอื่นเลื่อยขาเก้าอี้ซะล่ะ

“ฮ่าๆ ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน” โม่เหลิ่งเหยียนหัวเราะออกมาเบาๆ

หยุนหลีที่อยู่ด้านข้างมองด้วยความตกตะลึง “ซวนอ๋อง นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นท่านยิ้ม เวลาท่านยิ้มช่างดูดีจริงๆ ดูดีมากกว่าตอนที่ท่านทำหน้าเคร่งขรึมเสียอีก”

สีหน้าของเสวี่ยเชียนโฉว เคร่งขรึมลงมาอย่างเห็นได้ชัด

นังหนูคนนี้ถึงขนาดต้องพูดเกินจริงเช่นนี้เลยหรือ ก็แค่ยิ้มไม่ใช่หรือ ใครทำไม่เป็นกัน

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนแข็งทื่อเล็กน้อย ชำเลืองไปทางเสวี่ยเชียนโฉวที่สีหน้าไม่น่าดูเล็กน้อย กล่าวให้ความร่วมมืออย่างหาได้ยาก “ตกลง ต่อไปข้าจะยิ้มให้มากๆ”