จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 843

“เสี่ยวเทียนลุกขึ้นมา เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บหรือไม่?” โม่หลานประคองจวินเสี่ยวเทียนขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เจ็บ ไม่เป็นไร” จวินเสี่ยวเทียนตอบอย่างรู้เหตุรู้ผล

โม่หลานตรวจสอบโดยละเอียดรอบหนึ่ง แน่ใจว่าจวินเสี่ยวเทียนไม่เป็นไร ถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

หากเจ้าหมอนี่เกิดอะไรขึ้น หยุนถิงกลับมาจะไม่ฉีกทึ้งตัวเองหรอกหรือ

“เจ้าเลี้ยงเด็กอย่างไรของเจ้า เดินไม่ดูทางเลยหรือ?” สาวใช้กล่าวด้วยความหงุดหงิดโมโหอีกครั้ง

ทันทีที่โม่หลานได้ยินคำพูดนี้ ก็โมโหขึ้นมาทันที ลุกขึ้นแล้วก็หันกลับมา และตบไปที่สาวใช้คนนั้นหนึ่งฉาก

“ปากของเจ้ากินอุจจาระมาหรือ พ่นอุจจาระออกมาเต็มปาก เด็กไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย เจ้าร้องบ้าอะไร ทำให้เสี่ยวเทียนของข้าตกใจ ข้าไม่จบไม่สิ้นกับเจ้าแน่!

คนตัวใหญ่ขนาดนี้ตะโกนใส่เด็กคนหนึ่ง เจ้าเอาหน้ามาจากไหน ก็แค่เสื้อผ้าชุดหนึ่งเท่านั้น เท่าไหร่ข้าชดใช้ให้เจ้า!” โม่หลานกล่าวด้วยความโกรธ

“เพียะ!” เสียงตบดังมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของสาวใช้ ดึงดูดความสนใจของคนรอบข้างขึ้นมาทันที

สาวใช้รู้สึกถึงความปวดแสบปวดร้อนจู่โจมมาที่แก้ม กุมหน้าเอาไว้โดยสัญชาตญาณ “เจ้าถึงกับกล้าตบข้า รนหาที่ตาย!” ขณะที่พูด ก็กระโจนเข้ามาทางโม่หลาน

โม่หลานมองไปทางนางอย่างดูหมิ่น ใช้เท้าเตะนางกระเด็นออกไปโดยตรง

“ทั่วทั้งสี่แคว้นยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับข้าว่ารนหาที่ตายมาก่อน อาศัยแค่ที่เจ้าไร้มารยาทเช่นนี้ ข้าก็สามารถตบปากเจ้าให้เละ ให้เจ้าตามหาฟันไปทั่วพื้น!” โม่หลานกล่าวอย่างดูหมิ่น

“เจ้า เจ้าทำเกินไปแล้ว ข้าเป็นถึงสาวใช้ขององค์หญิงรองแห่งแคว้นเป่ยลี่ เจ้าล่วงเกินข้า ก็เท่ากับล่วงเกินแคว้นเป่ยลี่ ความผิดนี้เจ้าสามารถแบกรับได้หรือ?” สาวใช้แยกเขี้ยวยิงฟันกล่าวด้วยความโกรธแค้น

เมื่อครู่โม่หลานเป่ยมัวแต่จดจ่ออยู่กับการสั่งสอนสาวใช้ เวลานี้นางถึงได้สังเกตเห็นตันเสวี่ยที่อยู่ด้านข้าง

บนชุดกระโปรงสีชมพูทั้งชุดของนาง มีรอยเปื้อนของถังหูลู่ ดูทุลักทุเลเล็กน้อย

“ที่แท้ก็หลีหวางเฟยนี่เอง สาวใช้ของเจ้าคนนี้ไม่รู้มารยาทจริงๆ ผู้ใหญ่คนหนึ่งถึงกับตะโกนเสียงดังกับเด็ก ถือเป็นตัวอะไร ไม่มีการศึกษาเลยสักนิด

ท่านนี้คือลูกชายของจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง ซื่อจื่อน้อยของแคว้นต้าเยียน นางที่เป็นสาวใช้คนหนึ่งล่วงเกินคนที่มีฐานะสูงกว่าข้าสั่งสอนนางแทนซื่อจื่อน้อยนั่นคือให้เกียรตินาง

อีกอย่าง สาวใช้อย่างเจ้าหน้าใหญ่จริงๆ สาวใช้คนหนึ่งก็สามารถเป็นตัวแทนของแคว้นเป่ยลี่ เช่นนั้นคนแคว้นเป่ยลี่ของพวกเจ้าก็ช่างร้ายกาจจริงๆ

นึกถึงตอนนั้นข้านำกำลังคนโจมตีแคว้นเป่ยลี่ เป่ยหมิงฉี่ก็ไม่กล้าผลีผลามต่อข้าเช่นนี้ ยังต้องให้ต้อนรับอย่างดีเพื่อขอเจรจาสงบศึกกับข้า นางที่เป็นสาวใช้คนหนึ่งก็คู่ควรมาทำโอหังกับข้า

ถ้าอย่างไรข้าเขียนจดหมายให้เป่ยหมิงฉี่ ถามเขาว่า ประเพณีแคว้นของแคว้นเป่ยลี่สาวใช้สามารถอาศัยอำนาจทำความชั่วตามท้องถนนตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าต้องการให้สองแคว้นเปิดศึกกัน พอดีข้าก็ไม่ได้ยืดเส้นยืดเส้นมานานแล้วเหมือนกัน!” โม่หลานกล่าวอย่างเหยียดหยาม

สีหน้าของเป่ยตันเสวี่ยไม่น่าดูสุดขีดทันที ความจริงนางรู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกของหยุนถิงตั้งแต่แว๊บแรกที่เห็น

เพียงแต่เมื่อนึกถึงชีวิตหลังแต่งงาน ถึงแม้หลีอ๋องจะสุภาพมีมารยาทต่อตนเอง แต่ก็มักจะปั้นหน้าบึ้งตึง และเขาก็มักจะนั่งอยู่ในห้องหนังสือมองดูภาพวาดของหยุนถิงอย่างเหม่อลอย

ดังนั้นเป่ยตันเสวี่ยถึงได้รู้สึกอิจฉา เมื่อครู่นางจงใจจะเงียบนั่นแหละ ต้องการจะให้สาวใช้สั่งสอนเด็กเวรสองคนนี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าโม่หลานจะไม่เกรงใจเช่นนี้ กล่าวคำพูดเช่นนี้ในที่สาธารณะ

โม่หลานเป็นคนที่พูดและกระทำสิ่งต่างๆอย่างรวดเร็วมาโดยตลอด เอะอะก็ลงไม้ลงมือ แล้วก็รับผิดชอบค่ายทหารของแคว้นต้าเยียน ตอนนั้นนางนำกำลังคนไปโจมตีแคว้นเป่ยลี่ เป่ยตันเสวี่ยรู้เรื่องนี้ดี

หากเป็นเพราะสาวใช้ของตนเอง ก่อให้เกิดข้อพิพาทระหว่างสองแคว้นอีกครั้ง เช่นนั้นเป่ยตันเสวี่ยก็คือคนบาปของแคว้นเป่ยลี่แล้ว

สันติภาพของสองแคว้นที่เสด็จพี่แลกมาอย่างยากเย็น ตอนนี้น่าจะยังอยู่ในช่วงสร้างรากฐานของแคว้นเป่ยลี่ขึ้นมาใหม่ จะก่อให้เกิดสงครามขึ้นมาในเวลานี้ไม่ได้เด็ดขาด

“น้องสะใภ้สี่กล่าวหนักไปแล้ว สาวใช้ของข้าก็แค่พลั้งปากไปชั่วขณะเท่านั้น ขอน้องสะใภ้สี่โปรดอย่าถือสาหาความกับนางเลย!” น้ำเสียงของเป่ยตันเสวี่ยอ่อนลงมาเล็กน้อย

“น้องสะใภ้สี่ ใครเป็นน้องสะใภ้สี่ของเจ้ากัน?” โม่หลานกล่าวอย่างเย็นชา

เป่ยตันเสวี่ยเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “หลีอ๋องกับเฉินอ๋องเป็นพี่น้องแท้ๆ เฉินอ๋องเป็นลูกคนที่สี่ เจ้าย่อมเป็นน้องสะใภ้สี่ของข้าอยู่แล้ว ท้ายที่สุดมันก็แค่ถังหูลู่ไม้เดียวเท่านั้น เรื่องในวันนี้เป็นความผิดของสาวใช้ข้า ลี่จู ยังไม่มาขอโทษอีก”