จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 844

และโม่หลานพาเด็กสองคนเดินจากไปไม่ไกลเท่าไหร่ ชาวบ้านที่อยู่บนท้องถนนต่างพากันนับถือโม่หลานอย่างยิ่ง

“แม่ทัพโม่เมื่อครู่นี้ท่านช่างหล่อเหลาจริงๆ องค์หญิงรองของแคว้นเป่ยลี่คนนั้นปฏิบัติตัวราวกับตัวเองสำคัญจริงๆ ถึงกับกล้ารังแกซื่อจื่อน้อย ท่านสั่งสอนได้สาแก่ใจมากจริงๆ” ชาวบ้านคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา

“แม่ทัพโม่ออกรบเพื่อแคว้นต้าเยียนของเรา นางที่เป็นสาวใช้ของแคว้นเป่ยลี่คนหนึ่งจะมาอวดดีเช่นนี้ได้หรือ สมน้ำหน้า”

“ล่วงเกินลูกชายของคุณหนูหยุน นั่นคือรนหาที่ตายเองไม่ใช่หรือ”

“คนของแคว้นเป่ยลี่ไม่ใช่คนดีสักคน ต่อไปเราต้องระวังกันหน่อยแล้ว”

ฟังคำสรรเสริญที่ชาวบ้านมีต่อตนเอง โม่หลานรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก “ทุกคนกล่าวถูกต้องแล้ว ตราบใดที่มีข้าอยู่ คนของแคว้นเป่ยลี่ก็อย่าคิดจะมากำเริบเสิบสานที่เมืองหลวงของต้าเยียนเรา”

“พี่โม่หลาน ข้าอยากฝึกวรยุทธกันท่าน” จวินเสี่ยวเทียนเอ่ยปาก

“เด็กโง่ พ่อแม่ของเจ้าส่งองครักษ์เงามังกรสอนพวกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ ถึงแม้ข้าจะต่อสู้กับพวกเขา ก็ไม่แน่ว่าจะเอาชนะได้ ดังนั้นพวกเจ้าเรียนกับพวกเขาให้ดีๆ อนาคตเมื่อเติบโตแล้วหากต้องการจะเป็นทหาร สามารถมาหาข้าได้!” โม่หลานตอบ

จวินเสี่ยวเทียนพยักหน้าอย่างแรง “ข้าจะเป็นแม่ทัพ”

“เจ้าหนูคนนี้มีปณิธานไม่น้อยนี่นา ไม่เลวๆ” โม่หลานกล่าวชม

“ข้าจะเป็นราชินี!” จวินเสี่ยวเหยียนเอ่ยปากตาม

โม่หลานหัวเราะออกมา “นังหนูน้อยอย่างเจ้าช่างกล้าคิดจริงๆ เหมือนหยุนถิงนี่นา”

ทั้งสามคนพูดคุยสนุกสนาน มุ่งหน้าไปที่หอใต้หล้า

ทางด้านนี้ เป่ยตันเสวี่ยกลับไปที่จวนหลีอ๋องด้วยความโกรธ ไม่ได้ไปหาหลีอ๋อง แต่กลับไปที่ลานของตนเองโดยตรง

โม่ฉือหานกลับมาจากพระราชวัง องครักษ์นายหนึ่งก็รีบมารายงานเรื่องที่หวางเฟยพบกับโม่หลานที่ถนนทันที

สีหน้าของโม่ฉือหานเย็นชาสุดขีด เส้นเลือดบนหน้าผากปูนขึ้นมารางๆ “เด็กสองคนนั้นไม่เป็นไรจริงหรือ?”

“เรียนท่านอ๋อง พวกเขามีโม่หลานคอยปกป้อง ไม่เป็นไร” องครักษ์วูเถียนตอบ ในใจกลับนึกสงสัยว่าทำไมท่านอ๋องไม่เป็นห่วงหวางเฟยก่อน แต่กลับเป็นห่วงลูกสองคนของหยุนถิง

“เจ้าส่งคนไปที่จวนเฉินอ๋อง บอกเฉินอ๋องว่าให้ดูแลหวางเฟยของเขาให้ดี มิเช่นนั้นครั้งหน้าข้าไม่รังเกียจที่จะสั่งสอนโม่หลานแทนเขา!” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย็นชา

“ขอรับ” วูเถียนกำลังจะจากไป

“รอเดี๋ยวก่อน ให้คนไปบอกหวางเฟย ระยะนี้ไม่มีธุระอะไรไม่ต้องออกไปเดินตลาดแล้ว!” เสียงที่เย็นยะเยือกของโม่ฉือหานดังมาอีกครั้ง

“ขอรับ!” วูเถียนรีบไปจัดการทันที

เป่ยตันเสวี่ยที่รออยู่ในลานของตัวเอง คำนวณเวลา ท่านอ๋องน่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว ตัวเองถูกโม่หลานทำให้อับอายเช่นนี้ เขาจะต้องขอความเป็นธรรมเพื่อตัวเองอย่างแน่นอน

แต่แล้วก็เห็นองครักษ์นายหนึ่งขอเข้าพบ เป่ยตันเสวี่ยให้คนเข้ามา “มีเรื่องอะไร?”

“ท่านอ๋องบอกว่า ระยะนี้หากไม่มีธุระอะไรให้หวางเฟยอย่าไปเดินตลาด” องครักษ์กล่าวจบ หันหลังก็ถอยออกไป

สีหน้าของเป่ยตันเสวี่ยซีดขาวในชั่วพริบตา โกรธจนคว่ำโต๊ะน้ำชา และขว้างถ้วยชาลงพื้น น้ำชากระเซ็นไปทั่ว ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ

“นึกไม่ถึงว่าโม่ฉือหานจะไม่สนใจข้า เขาทำได้อย่างไร ข้าเป็นถึงชายาเอกที่ฮ่องเต้ต้าเยียนพระราชทานการแต่งงานให้กับเขา เขาไม่เพียงไม่ไปสั่งสอนโม่หลาน ขอความเป็นธรรมให้ข้า ถึงกับให้ข้าอย่าไปเดินตลาด?”

เป่ยตันเสวี่ยโกรธแค้นสุดขีด โกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว นี่ก็คือสามีของนาง นี่ก็คือคนที่นางแต่งงานด้วย

นาทีนี้ นางรู้สึกถึงเพียงความเยาะเย้ยถากถางและความอัปยศอดสูเท่านั้น

โม่ฉือหานปฏิบัติต่อตนเองเช่นนี้ได้อย่างไร ทำได้อย่างไร

เฉินอ๋องแต่งงาน ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงแคว้นต้าเยียนต่างพากันไปแสดงความยินดี หอใต้หล้าก็ยิ่งจัดงานเลี้ยงให้เขาสามวัน เจ้าขุนมูลนายทั้งหมดก็ยิ่งไปแสดงความยินดี