จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 845

“ขอร้องท่านอย่าฆ่าข้าเลย ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่------” ลี่จูกำลังจะร้องขอความเมตตา ก็ถูกองครักษ์นายหนึ่งทำให้หมดสติไปโดยตรง

“หนวกหูจริงๆ ก่อนหน้านี้ทำไมไม่ระวัง” องครักษ์คนนั้นพาคนไปโดยตรง

บ่าวรับใช้คนหนึ่งถือกล่องอาหารเข้ามาสองกล่อง “พ่อบ้าน อาหารที่ท่านให้เราเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

สีหน้าพ่อบ้านที่เดิมทีโมโหและโกรธแค้น เปลี่ยนเป็นมีเมตตาในทันที “รีบเอามาให้ข้า ซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยชอบอาหารพวกนี้ที่สุด ข้าต้องรีบส่งไปให้พวกเขา”

ขณะที่พูดพ่อบ้านก็รับมา มุ่งหน้าไปยังรถม้าที่เตรียมเอาไว้นานแล้ว ให้คนไปที่จวนตระกูลฟู่ทันที

ช่วงเวลาหลายเดือนที่จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงไม่อยู่ พ่อบ้านจะคอยส่งอาหารไปที่จวนตระกูลฟู่เป็นระยะๆ ถึงแม้จะรู้ว่าฮูหยินเฒ่าฟู่ปฏิบัติต่อเด็กสองคนเป็นอย่างอี แต่ว่าพ่อบ้านก็ยังจะไป

เขาแค่คิดถึงเด็กๆ อยากไปเยี่ยมพวกเขา แต่ก็ไม่สามารถทิ้งจวนซื่อจื่อเอาไว้เบื้องหลัง ดังนั้นจึงวิ่งไปมาระหว่างทั้งสองฝั่ง หากทำได้พ่อบ้านแทบอยากจะอาศัยอยู่ในจวนตระกูลฟู่เสียเลย

แต่ว่าวิ่งไปมาก็เต็มใจเช่นกัน ทุกครั้งที่พ่อบ้านเห็นเด็กสองคนกินอย่างตะกละตะกลาม อย่าให้พูดเลยว่ารู้สึกดีใจแค่ไหน

จวนตระกูลฟู่

จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนติดตามโม่หลานกลับมาหลังจากที่กินอิ่มและดื่มจนพอใจ เวลานี้เด็กน้อยสองคนกำลังเล่นอยู่ในลาน

จวินเสี่ยวเทียนมองดูหมอยมบาลท่านลั่วกับตาเฒ่าเหอเล่นหมากรุก ใบหน้าเล็กๆของเจ้าเด็กน้อยตึงเครียดมองดูด้วยความจริงจังอย่างยิ่ง

พอดีหมอยมบาลท่านลั่ววางเบี้ยหมากลง จวินเสี่ยวเทียนส่ายหน้า “ผิดแล้ว”

ท่านลั่วตัวแข็งทื่อ รีบหดมือกลับมาทันที “เสี่ยวเทียน เจ้าคิดว่าวางตรงไหนเหมาะสม?”

ยังไม่ทันที่จวินเสี่ยวเทียนจะตอบ ใบหน้าของตาเฒ่าเหอก็ดำมืดลงทันที “ตาเฒ่าลั่วเจ้ารักษาหน้าหน่อยได้ไหม ถึงกับขอร้องให้เด็กคนหนึ่งช่วยเจ้าโกง หน้าแก่ๆของเจ้าจะวางไว้ที่ไหน?”

“ข้าไม่ได้อาศัยหน้ากินข้าวเสียหน่อย ข้าจะรักษาหน้าทำไมกัน ขอเพียงสามารถเอาชนะเจ้าได้ ข้าไม่ถือสาที่จะขอความช่วยเหลือของเสี่ยวเทียน” ท่านลั่วไม่ได้รู้สึกละอายใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกเป็นเกียรติด้วยซ้ำ

ใบหน้าของตาเฒ่าเหอเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม “ช่างเป็นตาแก่ที่ไร้ยางอายจริงๆ เล่มโกงแล้วยังพูดได้สมเหตุสมผลเช่นนี้อีก”

“ข้าพอใจเสียอย่าง กลับเป็นเจ้า สู้เด็กคนหนึ่งไม่ได้นั่นถึงจะเป็นความขายหน้าที่แท้จริง เจ้าแพ้เสี่ยวเทียนไปตั้งกี่ครั้งแล้ว ข้ายังรู้สึกขายหน้าแทนเจ้าเลย!” ท่านลั่วกล่าวอย่างดูหมิ่น

“ไอ๊หยา เจ้ายังกล้าดูถูกข้า ดูสิว่าข้าจะสั่งสอนเจ้าอย่างไร” ขณะที่พูดตาเฒ่าเหอก็ถกแขนเสื้อขึ้นมา

“เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้าหรือ” ท่านลั่วก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน

ขณะที่พูดทั้งสองคนก็จะลงไม้ลงมือ พ่อบ้านจวนซื่อจื่อที่มาส่งอาหารเห็นภาพฉากนี้เข้าพอดี สีหน้าเต็มไปด้วยการดูถูก

“อายุของพวกท่านสองคนรวมกันเกือบจะสองร้อยอยู่แล้ว ยังทะเลาะกันอีก ไม่ใช่เด็กน้อยอายุสามขวบเสียหน่อย ถึงกับทำตัวเป็นเด็กเช่นนี้ เสี่ยวเทียนมาทางนี้เร็ว อย่าได้ถูกสองคนที่พึ่งพาไม่ได้นี่ทำให้เสียคน” พ่อบ้านกล่าว

เมื่อจวินเสี่ยวเทียนเห็นพ่อบ้าน ก็ยินดีอย่างยิ่ง รีบวิ่งเหยาะๆเข้ามา “ท่านปู่พ่อบ้าน”

“ดี ดี เสี่ยวเทียนเป็นเด็กดีที่สุดเลย” พ่อบ้านชอบใจอย่างยิ่ง

“ท่านปู่พ่อบ้าน ข้าก็เป็นเด็กดีนะ” จวินเสี่ยวเหยียนก็วิ่งเข้ามาเช่นกัน

“เด็กดี พวกเจ้าสองคนเป็นเด็กดีที่สุด รีบมาดูสิว่าปู่พ่อบ้านเอาอะไรอร่อยๆมาให้พวกเจ้า” พ่อบ้านหยิบกล่องอาหารมาให้

หยุนเฉิงเซี่ยงที่เดินออกมาจากในเรือน เห็นพ่อบ้านมาก็เดินเข้ามาเช่นกัน “พ่อบ้าน เจ้าเด็กน้อยสองคนนี้ถูกเจ้าเลี้ยงจนจู้จี้จุกจิกเรื่องอาหารแล้ว แต่ว่าอาหารของจวนซื่อจื่อก็ไม่เลวจริงๆนั่นแหละ”

“หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวถูกต้องแล้ว ซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยของตัวเองย่อมต้องคอยเอาอกเอาใจเป็นอย่างดีอยู่แล้ว หยุนเฉิงเซี่ยงก็กินไปไม่น้อยไม่ใช่หรือ” พ่อบ้านกล่าวเย้าแหย่

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ล้วนเป็นเพราะอาศัยบารมีของเจ้าสองคนนี้ทั้งนั้น” หยุนเฉิงเซี่ยงหัวเราะเสียงดัง

ฮูหยินเฒ่าฟู่ให้คนยกน้ำชาเข้ามา พ่อบ้านรีบนำอาหารเลิศรสที่อยู่ในกล่องอาหารออกมา เด็กน้อยสองคนล้างมือเสร็จ ก็เข้ามากิน

“เสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียนห้ามกินเยอะเกินไปนะ วันนี้พี่โม่หลานพาพวกเจ้ากินอาหารไปมาก อาหารในกระเพาะยังไม่ย่อย” หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวกำชับ หยิบขนมอบขึ้นมาหนึ่งชิ้นก็เริ่มกินขึ้นมา

“ทราบแล้ว ท่านตา”