จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 85

หยุนถิงหยิบไหเหล้ามารินในจอกเหล้านั้น จากนั้นก็ให้จวินหย่วนโยวดื่มลงไป

จวินหย่วนโยวเห็นเป็นน้ำสีน้ำเงิน รับมาดื่มลงไปด้วยคิ้วขมวด

ดื่มลงไปรสชาติเย็นๆ ยังแฝงไปด้วยกลิ่นหอมของไม้ไผ่ พิเศษอย่างมาก

ดื่มลงไปไม่นาน ใบหน้าขาวซีดของจวินหย่วนโยวก็เริ่มกลับมาแดงระเรื่อ เลือดในร่างกายที่ปั่นป่วนถูกระงับไว้ รู้สึกดีขึ้นอย่างมาก

“หยุนถิง ขอบคุณ” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน

“ซื่อจื่อ เจ้าบอกแล้วว่าข้าไม่ต้องเกรงใจเจ้า เจ้าเองก็เหมือนกัน นี่เป็นยาที่หลายวันนี้ข้าเพิ่งคิดค้นขึ้นมาได้ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้ใช้ ต่อไปเจ้าห้ามวู่วามแบบนี้เอง อย่าใช้กำลังภายในไปเรื่อย ข้ามีวิธีรับมือโม่ฉือหานอย่างมากมาย ทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อยข้าเป็นห่วง” หยุนถิงยิ้มพูดตอบ

“ได้”

ภาพนี้ถูกโม่ฉีเฟิงมองดูอยู่ตลอด เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สีน้ำเงินเมื่อกี้นั่นคืออะไร?

สีสิ่งของแบบนั้น เขาไม่เคยเห็น หยุนถิงยิ่งน่าแปลก สามารถทำให้จวินหย่วนโยวหลงเสน่ห์ได้ถึงเพียงนี้ แสดงว่าหยุนถิงไม่ได้ย่ำแย่เหมือนดั่งคำร่ำลือ

ให้ของขวัญกันหมดแล้ว ต่อมาก็จะเป็นการแสดง

พวกหญิงสาวที่มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ต่างรอคอยเวลานี้ ไม่ง่ายกว่าจะมีฮ่องเต้กับไทเฮาอยู่ด้วย หากแสดงได้ดีจะต้องมีรางวัล ไม่แน่หากฮ่องเต้พอใจแล้วประทานงานแต่งงานให้ ก็จะได้ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้โดยไม่เปลืองแรง อย่างน้อยก็สามารถสร้างภาพที่ดีต่อหน้าทุกคน เพื่อเป็นการกระชับมิตร

ดังนั้นพวกหญิงสาวที่นั่งด้านหลังพวกนั้นต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอ อยากที่จะได้แสดงเป็นคนแรก

“เสด็จพี่ เสด็จแม่ ก่วนเอ๋อร์เตรียมการแสดงหนึ่งชุดให้กับท่านป้า หวังว่าท่านป้าจะชอบ” องค์หญิงห้าโม่ก่วนเอ๋อร์ยืนอยู่บนเวที

“ดี งั้นก็ก่วนเอ๋อร์แสดงเป็นคนแรก”

“เสด็จพี่ ขออนุญาตให้พี่หรูช่วยบรรเลงดนตรีให้ก่วนเอ๋อร์ได้ไหม ฝีมือดีดพิณของพี่หรูนั้นยอดเยี่ยมที่สุดในเมืองหลวง” โม่ก่วนเอ๋อร์พูดขึ้น

“อนุญาต”

ซ่างกวนหรูเดินมาบนเวที จากนั้นหันไปถวายทำความเคารพฮ่องเต้ ไทเฮา กับฮูหยินเฒ่าฟู่ แล้วค่อยไปนั่งตรงที่นั่งด้านข้าง

นิ้วเรียวขาวของนางลูบไล้บนสายพิณ ดีดบรรเลง เสียงพิณอ่อนหวาน ไพเราะ เหมือนดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิ โม่ก่วนเอ๋อร์ร่ายรำ เคลื่อนไหวอ่อนหวาน ฝีเท้าแผ่วเบา สวมสีแดงสง่างามราวกับนางฟ้า ทั้งสองคนเข้ากันได้โดยนัย ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

หยุนถิงหันไปมองซ่างกวนหรูที่กำลังดีดพิณ ใบหน้าเรียวเล็กงดงาม ผิวพรรณเต่งตึง คิ้วตาอ่อนหวาน ผิวเรียบเนียนมีน้ำมีนวล จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงโดยธรรมชาติ

สวมชุดกระโปรงสีขาว ปักลวดลายผีเสื้อ ปักเมฆมงคลหลายก้อนด้วยด้ายสีเงิน เรียบง่ายทว่าสง่างาม ไหล่เอวตัดกันได้อย่างเหมาะสม ลมหายใจเหมือนดั่งดอกกล้วยไม้ แลดูสดชื่นแจ่มใส ต่อให้นั่งอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้ไม่อาจละสายตาได้

“ซื่อจื่อ คนนี้คือหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงหรือ รูปงามจริงๆ” หยุนถิงพูดชม

มือจวินหย่วนโยวที่ถือจอกเหล้าหยุดชะงัก เพียงเหลือบมองดูซ่างกวนหรูแวบหนึ่ง ก็หันมาพูดขึ้นว่า “สวยสู้เจ้าไม่ได้”

ตำแหน่งที่นั่งของเขา ห่างจากซ่างกวนหรูไม่ไกล จวินหย่วนโยวก็ไม่พูดด้วยเสียงเบา ซ่างกวนหรูได้ยินพอดี มือที่ดีดพิณแข็งทื่อ เสียงพิณจึงเพี้ยนไปทันที

หยุนถิงขมวดคิ้ว หันไปมองอัตโนมัติ สีหน้าซ่างกวนหรูสงบนิ่ง ตั้งใจดีดพิณต่อ ราวกับไม่ได้ยิน