จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 86

โม่ชิวหยีถลึงตาใส่นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “บรรเลงให้ข้าให้ดี ไม่อย่างนั้นเจ้าเจอดีแน่” พูดเสร็จก็เริ่มของเพลงขึ้นมา

ฮูหยินเฒ่าฟู่ที่นั่งอยู่ข้างบนมองดูทุกอย่างนี้อย่างตั้งใจ ใบหน้าแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย ชิวหยีคนนี้ถูกตามใจจนเสียคนแล้ว ไม่มีมารยาทถึงขนาดนี้

หลังจากโม่ชิวหยีร้องไปหลายคำ หยุนถิงก็เอาขลุ่ยขึ้นมาเป่า

“ตี.......” ดังขึ้น แสบหูอย่างมาก

สีหน้าโม่ชิวหยีบูดบึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุนถิง เจ้าทำบ้าอะไร?”

“องค์หญิงเจ็ดอย่าโมโหสิ ข้าก็บอกแล้วว่าข้าเป่าไม่เป็น เจ้าก็ยืนยันจะให้ข้าบรรเลง ข้าจำต้องพยายามเป่า ข้าลองอีกครั้ง เจ้าร้องต่อไป” หยุนถิงพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด

โม่ชิวหยีถลึงตาใส่นาง แล้วก็ร้องเพลงต่อ แต่ร้องได้เพียงไม่กี่คำหยุนถิงก็เป่าขลุ่ยดังแสบหู

ผู้คนต่างฟังอยู่อย่างขมวดคิ้ว ล้วนต่างรังเกียจเหยียดหยาม

หยุนถิงกับเหมือนไม่ได้ยิน เป่าๆหยุดๆ หยุดๆแล้วก็เป่า เพลงของโม่ชิวหยีถูกขัดจังหวะไปหลายครั้ง จนนางโกรธโมโห

“หยุนถิง เจ้าคนงี่เง่า นี่เจ้าเป่าเป็นไหม เพลงที่ข้าตั้งใจฝึกซ้อมมาถูกเจ้าทำพังหมดแล้ว?” โม่ชิวหยีโกรธจัด

เดิมอยากทำให้หยุนถิงขายหน้าต่อหน้าทุกคน สุดท้ายตนเองต้องเดือดร้อนไปด้วย

“ข้าก็บอกแล้วว่าเป่าไม่เป็น องค์หญิงเจ็ดก็ยังยืนยันที่จะให้ข้าช่วยบรรเลง ตอนนี้อับอายก็ต้องอับอายด้วยกันสิ” หยุนถิงพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร

“เจ้า” โม่ชิวหยีโกรธจนจะยกฝ่ามือฟาดตบ

“ชิวหยีอย่าเสียมารยาท” องค์หญิงห้าโม่ก่วนเอ๋อร์พูดห้าม

โม่ชิวหยีถลึงตาใส่หยุนถิงอย่างโกรธโมโห แทบอยากที่จะสับนางเป็นพันหมื่นชิ้น หญิงอัปลักษณ์ที่สมควรตายคนนี้ต้องตั้งใจแน่นอน

ทุกคนต่างอึ้ง พร้อมหันไปมองจวินหย่วนโยว

สีหน้าจวินหย่วนโยวเยือกเย็นลงทันที กำลังจะลงมือ ก็เห็นขลุ่ยในมือหยุนถิงฟาดไปหาโม่ชิวหยี

“อ้าก เจ็บ หยุนถิง เจ้ากล้าทำร้ายข้า?” โม่ชิวหยีร้องเจ็บปวดขึ้นมา

“ใช่หรอ ข้าแค่ปกป้องตนเอง คิดว่าฮ่องเต้กับไทเฮาน่าจะเห็นชัดเจน ข้าไม่ได้ทำอะไรองค์หญิงเจ็ด นางเองต่างหากที่จะทำร้ายข้า” หยุนถิงรีบพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร

“เจ้า น่ารังเกียจ?” โม่ชิวหยียกมือขึ้นมาอีกครั้ง

“พอแล้ว ยังอายคนอื่นไม่พอหรือ ลงไปจากเวที” ฮ่องเต้ที่นั่งบนที่สูงพูดขึ้นอย่างโกรธโมโห

โม่ชิวหยีตกใจแทบตาย เป็นครั้งแรกที่นางเห็นเสด็จพี่โกรธโมโหขนาดนี้ ถึงจะไม่พอใจ แต่ก็ลงจากเวลาไป

หยุนถิงค่อยกลับไปนั่งที่นั่งตนเอง แกล้งทำตัวน่าสงสาร พร้อมพูดขึ้นว่า “ซื่อจื่อ เมื่อกี้ข้าน่าอับอายมากใช่ไหม?”

“ไม่เลย เจ้าทำได้ดีมาก” จวินหย่วนโยวพูดชม

โม่ฉีเฟิงที่อยู่ด้านหลังได้ยิน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว จวินหย่วนโยวตาบอดไปแล้วจริงๆหรือเปล่า นี่เห็นได้ชัดว่าพูดไปเรื่อย ต่อให้รักภรรยาก็ไม่ต้องถึงขนาดนี้มั้ง

“เสด็จพี่ ข้ามีข้อเสนอ ให้ผู้หญิงที่มีความสามารถเหมือนกันแสดงด้วยกันไหม แบบนี้จะได้ประหยัดเวลา ทุกคนจะได้แข่งขันกันด้วย” หลีอ๋องโม่ฉือหานพูดเสนอ

“ความคิดนี้ไม่เลว ต่อจากนี้ท่านป้าอยากดูอะไร?” ฮ่องเต้หันไปถามฮูหยินเฒ่าฟู่อย่างเคารพ

“ดีดพิณเต้นรำดูไปแล้ว ดูพวกบทกลอนละกัน” ฮูหยินเฒ่าฟู่พูดตอบ