จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 87

ทุกคนต่างเหงื่อแตกแทนเขา ฟู่ซื่อจื่อคนนี้อยู่แต่ข้างนอก ไม่รู้ว่าหยุนถิงสำคัญต่อจวินซื่อจื่อขนาดไหน คราวนี้ต้องเจอเรื่องเลวร้ายแล้ว

แต่ก็มีคนตั้งหน้าตั้งตารอดูอยู่อย่างสนุก ฟู่อี้เฉินมีชื่อเสียงชอบดูถูกเหยียดหยามคนอื่นอย่างไม่มีความเคารพ ไม่เกรงกลัวใคร คนอื่นไม่มีใครกล้าหาเรื่องจวินหย่วนโยว แต่ฟู่อี้เฉินกลับไม่กลัว คราวนี้ทั้งสองคนขิงก็ราข่าก็แรง ต้องสนุกแน่

สีหน้าจวินหย่วนโยวเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แววตาเยือกเย็น กวาดหันมามองราวกับคมมีด พร้อมพูดขึ้นว่า “ฟู่อี้เฉินหากเจ้ายังพูดเสียมารยาทกับฮูหยินของข้า อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

สุขุม เผด็จการ เป็นการตักเตือนอย่างสุดขีด

จวินหย่วนโยวกับฟู่อี้เฉินทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองต่างไม่พอใจซึ่งกันและกัน แต่ก็อะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ดังนั้นจึงมักพูดจาเสียดสี ให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ เห็นได้ชัดว่าคนที่ไม่อยากเห็นหน้าแต่มักจะพบกันง่ายๆ ยากที่จะหลีกเลี่ยง

แม่ของ จวินหย่วนโยวเป็นพี่สาวผู้พี่ของแม่ฟู่อี้เฉิน ถึงจะเป็นญาติที่ห่างกันมาก ตามลำดับญาติแล้วฟู่อี้เฉินต้องเรียกจวินหย่วนโยวว่าพี่ชายผู้พี่ แน่นอนว่าฟู่อี้เฉินไม่เคยเรียก

แม่ของฟู่อี้เฉินดีต่อจวินหย่วนโยวอย่างมาก หลังจากจวินหย่วนโยวเสียชีวิต แม่ของฟู่อี้เฉินก็มักจะทำอาหารอร่อยมาให้ตลอด จนฟู่อี้เฉินไม่พอใจ บอกว่าตนเองถูกเก็บมาเลี้ยง จวินหย่วนโยวต่างหากที่เป็นลูกแท้ๆ

ดังนั้นฟู่อี้เฉินจึงไม่ชอบจวินหย่วนโยวมาตั้งแต่เด็ก และเขาก็เป็นเพียงคนเดียวที่กล้ามีเรื่องกับจวินหย่วนโยว

ฟู่อี้เฉินไม่หวาดกลัวสายตาเยือกเย็นอาฆาตของจวินหย่วนโยวสักนิด สีหน้าดูถูกเหยียดหยามชาวโลก อย่างไม่มีความเคารพ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไอโย้ว เจ้าโกรธแล้วหรือ ไม่คิดว่าเจ้าจะโกรธเพราะผู้หญิงอัปลักษณ์คนหนึ่ง หรือว่านางมีความสามารถเหนือคน?”

“มีความสามารถเหนือคนอะไร เมื่อกี้นางพูดเองว่า พิณกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีน บทกวี เย็บปักถักร้อยล้วนไม่เป็นเลย ทุกคนล้วนต่างก็ได้ยิน” โม่ชิวหยีพูดแหย่รังแตน

ฟู่อี้เฉินเงยหน้าหัวเราะขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำอะไรไม่เป็นไร งั้นก็เป็นท่อนไม้ใช้สำหรับทุบซักผ้าหรือ จวินหย่วนโยว เจ้าแต่งงานกับท่อนไม้ใช้สำหรับทุบซักผ้า ฮ่าๆ น่าขำมากเลย”

เสียงหัวเราะดังลั่น เสียงก้องไปทั่วทั้งลาน

ทุกคนต่างหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ ฟู่ซื่อจื่อคนนี้หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ

สายตาจวินหย่วนโยวหรี่ลงเล็กน้อย กรามตึงแน่น มือที่ห้อยอยู่ข้างๆกำหมัดแน่น บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปเป็นเยือกเย็น อันตราย ชั่วร้าย บรรยากาศอันทรงพลังทำให้ทั้งลานหยุดนิ่ง ทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างที่สุด

“ฟู่อี้เฉิน เจ้าคนหาที่ตาย” จวินหย่วนโยวตะโกนพูดขึ้น พร้อมจะลงมือ

กลับถูกหยุนถิงกอดมือไว้ก่อน พร้อมพูดขึ้นว่า “ซื่อจื่อ สุขภาพเจ้าไม่ดี จะโกรธโมโหเพราะคนไม่เกี่ยวข้องทำไม เจ้าเป็นอะไรไปข้าเป็นห่วง หายโกรธนะ รับปากข้าด้วยว่าต่อไปจะไม่โกรธอีก”

มองดูความเป็นห่วงบนใบหน้าของนาง จวินหย่วนโยวรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้” กำปั้นในมือค่อยคลายลง

สีหน้าโม่ฉือหานหันมามองทางนี้อย่างเยือกเย็น มือที่จับจอกเหล้ากำแน่นขึ้น

หยุนถิงก็เคยปฏิบัติต่อตนเองแบบนี้ ตอนนี้ความเป็นห่วงของนาง ความอ่อนโยนของนาง ในสายตานางล้วนมีแต่จวินหย่วนโยว แย่ชะมัด

หลิงเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างค่อยโล่งอก เมื่อกี้ซื่อจื่อใช้กำลังภายในไปแล้วหนึ่งครั้ง หากลงมืออีกร่างกายซื่อจื่อจะรับไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นฟู่อี้เฉินเป็นคนเซ้าซี้มาก ดีที่มีฮูหยิน ตอนนี้หลิงเฟิงซาบซึ้งในตัวหยุนถิงมาก

“ซื่อจื่อ วันนี้พวกเรามาร่วมงานเลี้ยงครบรอบวันเกิด เจ้ากินดื่มอย่างสุขสำราญก็พอ อย่างอื่นยกให้ข้า ไอ้กระจอกแบบนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือเอง” หยุนถิงพูดขึ้นอย่างหนักแน่น

จวินหย่วนโยวยังไม่ทันตอบ ฟู่อี้เฉินที่อยู่ด้านข้างก็ถลึงตาพูดขึ้นอย่างโกรธโมโหว่า “ผู้หญิงดำ เจ้าว่าใครเป็นไอ้กระจอก?”

“ข้าว่าเจ้านั่นแหละ เจ้าดูถูกข้าไม่เป็นไร แต่เจ้าดูถูกซื่อจื่อ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด” หยุนถิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเยือกเย็น