จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 851

แต่เป่ยตันเสวี่ยก็ซ่อนอารมณ์ไว้ในเพียงชั่วพริบตา "ท่านอ๋อง นั่นเป็นจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไม่ใช่หรือ พวกเขาก็ออกมาเที่ยวเล่นด้วย"

สีหน้าของโม่ฉือหานเย็นชาเหมือนเคย แต่ไม่ได้พูดอะไร

เด็กคนหนึ่งวิ่งมาและชนโดยเป่ยตันเสวี่ยอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อ๊าก!” เป่ยตันเสวี่ยกรีดร้องและล้มลงกับพื้น

โชคดีที่โม่ฉือหานมือไวตอบโต้อย่างรวดเร็ว และดึงนางเอาไว้ "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง？"

“ท่านอ๋อง หม่อมข้าไม่เป็นไรเพคะ ทว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้บุ่มบ่ามเยี่ยงนี้ นี่เป็นเด็กบ้านไหนกัน？” เป่ยตันเสวี่ยกล่าวอย่างน้อยใจ

เด็กที่ล้มลงกับพื้น ร้องไห้เสียงดังขึ้นทันที

ไม่รอโม่ฉือหานได้พูดอะไร เสียงที่เผด็จการและไม่พอใจก็ดังขึ้น "นี่เป็นเด็กบ้านข้าเอง!"

ในไม่ไกล หลู่อ๋องเดินหอบเหนื่อย ด้านหลังตามด้วยหลู่หวางเฟย "โอ้ลูกรักของพ่อ เจ้าล้มลงได้อย่างไร หลีหวางเฟยทำไมเจ้าถึงไม่ใช้ตาดูให้ดีๆ กล้าชนลูกรักของข้าล้ม หากเขาได้รับบาดเจ็บ ข้าจะไม่จบแค่นี้กับเจ้าแน่!"

หลู่อ๋องพูดและวิ่งมา รีบประคองลูกชายลุกจากพื้น "ลูกพ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ เจ็บตรงไหนบอกพ่อสิ พ่อจะระบายความแค้นแทนเจ้า! "

ไม่รอหยวนเป่าได้เอ่ยปาก ความสง่างามที่เป่ยตันเสวี่ยคงไว้อย่างยากลำบากนั้นก็พังทลายลงในทันที "หลู่อ๋องทำไมเจ้าถึงได้ไม่แยกแยะผิดถูกเช่นนี้ ลูกชายเจ้าต่างหากที่มาชนโดนข้า"

“เจ้าโตป่านนี้แล้ว เขายังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง จะชนเจ้าได้อย่างไร เจ้าตาบอดหรือข้าตาบอด หลีอ๋องเจ้าต้องจัดการกับหวางเฟยนี้ของเจ้าหน่อย พูดไปมั่วเช่นนี้!” หลู่อ๋องตะโกนด้วยความโกรธ

เป่ยตันเสวี่ยโกรธจนหน้าซีด และในขณะที่กำลังจะพูด ก็เห็นหลู่หวางเฟยที่วิ่งตามมากำลังจ้องมองนางด้วยความโกรธ "หลู่อ๋องของข้าพูดถูก องค์หญิงแห่งแคว้นเป่ยลี่นี้ช่างไม่รู้มารยาทยิ่งนัก ถึงได้มาโต้เถียงกับได้คนหนึ่ง หน้าไม่อายยิ่งนัก เป็นถึงผู้ใหญ่แล้วก็ยังทำเช่นนี้” ความเหยียดหยามและความรังเกียจในน้ำเสียงฟังออกได้อย่างชัดเจน

เป่ยตันเสวี่ยโกรธยิ่งนัก ตัวสั่นไปทั้งตัว และจ้องมองด้วยความโกรธ "หลู่หวางเฟยเจ้ามากเกินไปแล้ว เป็นเจ้ากับหลู่อ๋องที่ไร้เหตุผลชัดๆ ยังกล้ามาโทษข้า"

"หากเป็นหวางเฟยแห่งแคว้นต้าเยียนของพวกข้า ก็คงต้องบอกว่าเป็นความผิดของตัวเองแน่นอน และเป็นห่วงว่าเด็กได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่เจ้ากลับเอาแต่จับผิด" หลู่หวางเฟยกล่าวอย่างเหยียดหยาม

“เสด็จแม่เสด็จพ่อ ข้าเจ็บเหลือเกิน!” หยวนเป่าร้องไห้เสียงดังทันที

“ลูกแม่เจ้าเจ็บตรงไหน เป็นเพราะหลีหวางเฟยทั้งนั้นที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ หลู่อ๋องท่านเข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเดี๋ยวนี้ และขอให้ฝ่าบาททรงลงโทษนาง!” หลู่หวางเฟยปลอบลูก และไม่ลืมกล่าว

"ท่านอ๋อง หลู่หวางเฟยพอเหมาะสมก็สมควรหยุด ความอดทนของข้าก็มีจำกัดเช่นกัน ขอแค่พวกเจ้าสองคนตาไม่บอดก็คงดูออกได้ว่า หวางเฟยของข้ายืนอยู่ที่นี้โดยไม่ขยับเขยื้อนมาโดยตลอด ลูกชายของพวกเจ้าเป็นคนชนเข้ามาเอง! " โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวอย่างเย็นชา

เป่ยตันเสวี่ยสะเทือนใจมาก ท่านอ๋องดียิ่งนัก ปกป้องนาง

เป่ยตันเสวี่ยก็เขินอายในทันที "ข้าได้ลูกตอนอายุเยอะ รีบร้อนใจไปหน่อย หากหยวนเป่าเป็นอะไรไป ก็เป็นเพราะหวางเฟยของเจ้านั่นแหละ"

"ลูกเอ๋ย เจ้ายังเจ็บตรงไหน แม่จะเข้าวังไปเชิญหมอหลวงเดียวนี้เลย？" หลู่หวางเฟยไม่มีเวลามาโกรธหลีอ๋อง รีบถาม

“เจ็บ ข้าเจ็บมากเลย!” หยวนเป่าร้องเสียงดัง

จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนที่อยู่ไม่ไกลนั้นได้ยินเสียงและมองมาทางนี้ทันที เมื่อเห็นเด็กคนหนึ่งร้องไห้ จวินเสี่ยวเหยียนก็วิ่งไปหาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พี่ชาย เจ้าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม？” จวินเสี่ยวเหยียนถามด้วยเสียงที่น่ารัก

หยวนเป่าเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆที่เตี้ยกว่าตัวเองตรงหน้านี้ ใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อน และจ้องมองตัวเองด้วยดวงตาที่ใสและใหญ่ น่ารักยิ่งนัก เขาก็หยุดร้องไห้ในทันที