จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 852

แต่เดิมหลู่อ๋องก็เป็นคนหยาบกระด้าง ในใจคิดอย่างไรก็พูดอย่างงั้น แน่นอนว่าก็ไม่ได้พิจารณาอะไรมากอยู่แล้ว

"เจ้าโง่รึไง จวินซื่อจื่อเป็นใคร จะชอบตำแหน่งหลู่อ๋องนี้ของท่านได้อย่างไร ก็มีแต่ท่านเท่านั้นแหละที่พูดออกมาได้ กำลังของจวินซื่อจื่อนั้นไร้เทียมทานในสี่แคว้น ซื่อจื่อเฟยก็ยิ่งร่ำรวยมาก ฝ่าบาทยังต้องเกรงกลัวสามส่วน จวิ้นจู่น้อยในอนาคตนั้นสูงศักดิ์มาก ไม่ใช่คนที่ลูกชายของพวกข้าจะ"สามคะแนน เจ้าหญิงน้อยจะมีราคาแพงมากในอนาคต ไม่ใช่สิ่งที่ลูกชายของพวกข้าจะไปเพ้อฝันได้" หลู่หวางเฟยด่าทันที และหันไปมองจวินซื่อจื่ออย่างเขินอาย

“จวินซื่อจื่ออย่าได้ไปถือสากับเขาเลย จวิ้นจู่น้อยนั้นสูงเกินเอื้อม หยวนเป่ากับจวิ้นจู่น้อยสามารถเล่นด้วยกันได้ เป็นเพื่อนข้าก็พอใจแล้ว จะกล้าไปคาดหวังอย่างอื่นได้อย่างไร” หลู่หวางเฟยกล่าวอย่างรู้เหตุรู้ผล

หยุนถิงมองดูใบหน้าที่ไม่พอใจของจวินหย่วนโยว ก็รีบพูดให้เข้าใจกัน "ท้งสองอย่างได้เข้าใจผิด จวินซื่อจื่อไม่ได้หมายความเช่นนี้

เหตุผลที่จวินซื่อจื่อปฏิเสธ เป็นเพราะจวิ้นจู่น้อยไม่ได้อยู่ข้างกายตั้งแต่เด็ก และตอนนี้มันเป็นเรื่องยากที่ครอบครัวจะได้มาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ผู้เป็นพ่อก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกสาวจะได้อยู่เคียงข้างไปอีกสองสามปี

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกๆ หลานๆ ก็ย่อมมีพรโชคของพวกเขาเอง และเมื่อพวกเขาโตขึ้นก็อาจเจอคนที่เด่นกว่านี้ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องตัดสินทั้งชีวิตของเด็กไว้ในตอนนี้

ข้าไม่ขอให้ลูกสาวรุ่งเรือง ร่ำรวย มีอำนาจในอนาคต ขอเพียงให้นางได้เจอคนที่จริงใจดีกับเขาจริง และอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต

หากในอนาคตหยวนเป่ากับเสี่ยวเหยียนโตขึ้น และต่างก็ชอบกันจริง ข้ากับซื่อจื่อเองก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้ว หากพวกเขาไม่ชอบ เช่นนั้นพวกข้าก็ถือเป็นการทำให้เด็กเสียใจไม่ใช่หรือ

ตอนนี้เด็กเป็นเพียงเพื่อนดีกันก็พอแล้ว หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยสามารถพาหยวนเป่ามาจวนซื่อจื่อได้บ่อย"

หลู่อ๋องรู้สึกเขินอายทันที "ซื่อจื่อเฟยพูดถูก ข้าโง่เขลาเอง ข้าเองก็ยากที่จะได้เห็นหยวนเป่าเข้ากับเด็กคนอื่นได้ ดังนั้นจึงได้รีบร้อนและมีความคิดนี้ขึ้นมา จวินซื่อจื่อท่านก็ถือซะว่าข้าตด อย่าได้ถือสาไปเลย"

ทุกคนรู้สึกขบขันกับหลู่อ๋องทันที สิ่งที่หลู่อ๋องพูดนั้นหยาบคายจริงๆเลย

"ทำให้จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยหัวเราะเยาะแล้ว" หลู่หวางเฟยพูดเห็นด้วย จากนั้นก็จับจ้องหลู่อ๋องด้วยความโกรธ "พูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด ไม่มีใครคิดว่าท่านเป็นใบ้"

"ได้ ข้าไม่พูดแล้ว" หลู่อ๋องหุบปากทันที

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "ในเมื่อพบกันก็เป็นโชคชะตา ในเมื่อเด็กๆเล่นกันอย่างมีความสุขเช่นนี้ หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยไปย่างเนื้อกับพวกข้าเถอะ เดี๋ยวพวกเขาหิวแล้วก็จะได้กิน"

"ได้เลย ตามที่ซื่อจื่อเฟยบอก" หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยรีบไปช่วยทันที

ในไม่ไกล จวินเสี่ยวเหยียนกับจวินเสี่ยวเทียนและหยวนเป่าสามคนก็เริ่มเล่น และทันใดนั้นจวินเสี่ยวเทียนก็เห็นหนอนตัวหนึ่งที่อยู่ในหญ้า

“หนอน หนอน!” จวินเสี่ยวเทียนพูดอย่างตื่นเต้น

“ที่ใด ที่ใด？” จวินเสี่ยวเหยียนมองไปในทันที และเห็นหนอนแห้งๆตัวหนึ่งกำลังคลานอยู่จริงด้วย

จวินเสี่ยวเทียนมองไปด้านข้างก็เห็นกิ่งไม้เล็กๆ หนึ่งอยู่บนพื้น และเดินไปเก็บมันทันที จากนั้นก็เอากิ่งไม้ไปแหย่หนอน

“คลาน รีบคลาน!” จวินเสี่ยวเทียนกล่าว

"พี่ชาย เอา ข้าก็จะเอากิ่งไม้ด้วย!" จวินเสี่ยวเหยียนยื่นมือออกมา

แต่จวินเสี่ยวเทียนกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน จะยอมเอาให้นางได้อย่างไร "ไม่เอา เจ้าไปหาเอง"

“ไม่เอา ข้าจะเอาของเจ้า” จวินเสี่ยวเหยียนยืนกราน

หยวนเป่าที่อยู่ข้างๆเห็นจวินเสี่ยวเทียนไม่ให้ สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงทันที เอื้อมมือไปแย่งกิ่งไม้ในมือของจวินเสี่ยวเทียนมาแล้วยื่นให้จวินเสี่ยวเหยียน

หยวนเป่าอายุเยอะกว่าเด็กสองคนสองขวบ แรงก็เยอะกว่าพวกเขา และสูงกว่าพวกเขา แน่นอนว่าจวินเสี่ยวเทียนก็แย่งไม่ไหวเขา

"ฮือฮือ!" จู่ๆจวินเสี่ยวเทียนก็ถูกแย่งกิ่งไม้ไป และมือก็ถูกทำให้เจ็บ ดังนั้นจึงร้องไห้ในทันที

เมื่อจวินเสี่ยวเหยียนเห็นพี่ชายร้องไห้ ก็ร้องไห้ตาม และยื่นมือออกไปผลักหยวนเป่า "ไปให้พ้น ห้ามรังแกพี่ชายข้า"

ใบหน้าเล็กที่งดหยาม จ้องมองหยวนเป่าด้วยความโกรธ