จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 853

“ขอรับ!” หลิงเฟิงรีบวิ่งมาทันที

"ท่านพี่ไม่ได้ เด็กเล่นกันแย่งของกินเป็นเรื่องปกติมาก ด่าว่าไม่กี่คำก็พอแล้ว ท่านทำเช่นนี้จะทำให้พวกเขาตกใจกลัว อีกอย่างหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยก็จะสั่งสอนลูกเอง ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าเข้าไปยุ่ง!" หยุนถิงพูดห้ามทันที

"จวินซื่อจื่อโปรดให้ความเมตตาด้วย ข้าจะสั่งสอนเจ้าหนูนี้ให้ดีๆเลย ไม่ให้เขาแย่งของของซื่อจื่อน้อยอีกต่อไป" หลู่อ๋องพูดและตบหน้าหยวนเป่าทันที

วิธีการของจวินซื่อจื่อ ทั่วทั้งสี่แคว้นไม่มีใครไม่รู้ หากให้เขาลงมือจริง หยวนเป่าคงต้องตายแน่เลย ตัวเองออกมือก่อน ก็ยังสามารถช่วยชีวิตลูกชายไว้ได้

“อ๊าก เสด็จพ่อท่านตีข้า ฮือฮือ ข้าไม่ชอบท่านอีกต่อไปแล้ว” หยวนเป่าร้องไห้ในทันที

“ไอ้หนูตัวแสบกล้าทำซื่อจื่อน้อยร้องไห้ ยังไม่รีบขอโทษอีก!” หลู่อ๋องคำรามด้วยความโกรธ

“ข้าไม่ขอโทษ ข้าจะไม่ขอโทษ” หยวนเป่าเอียงหัวอย่างเย่อหยิ่ง

หลู่หวางเฟยตกใจกลัวจนสีหน้าซีดลง และนางรีบวิงวอน "หยวนเป่าห้ามพูดอีก ซื่อจื่อเฟยได้โปรดไว้ชีวิตด้วย เป็นเพราะหยวนเป่าไม่รู้เรื่อง หม่อมฉันขอโทษแทนเขา เป็นเพราะข้าสั่งสอนไม่ดีเอง"

เป่ยตันเสวี่ยที่อยู่ไม่ไกลเห็นฉากนี้ ดวงตาแสนสวยนั้นก็ฉายความพึงพอใจ

ให้พวกเจ้าสองคนไปเป็นคนประจบสอพลอ ประจบสอพลอผิดที่แล้วสินะ ความเย่อหยิ่งในเมื่อคู่นั้นไปไหนแล้ว ตอนนี้ขี้ขลาดอย่างกับอะไร สมน้ำหน้า

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูจวินเสี่ยวเหยียนอย่างไม่น่าเชื่อ คิดไม่ถึงว่านังหนูน้อยคนหนึ่งจะควบคุมหนอนกู่ได้ ทำให้เขาตกตะลึงและประหลาดใจยิ่งนัก

“หลู่อ๋องเจ้าหยุดตีลูกได้แล้ว หลู่หวางเฟยก็ไม่ต้องตำหนิเขาแล้ว มันเป็นการทะเลาะกันระหว่างเด็กๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เด็ก ๆ ร้องไห้และตีกัน ไม่แน่สักพักพวกเขาก็อาจคืนดีกันแล้วก็ได้ หัวเราะและเล่นด้วยกันต่อ พวกเจ้าอย่าได้กดดันลูกเลย ซื่อจื่อก็ไม่ทำอะไรเด็กแน่นอน ไว้ใจได้" หยุนถิงพูดปลอบโยน

เมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ หลู่อ๋องรีบหยุดมือ และหันมองลูกชาย "พ่อขอโทษนะลูก พ่อตีเจ้าจนเจ็บมากเลยสินะ？"

“เสด็จแม่ ข้าเจ็บมากเลย” หยวนเป่ามองดูหลู่หวางเฟยอย่างน้อยใจ

หลู่หวางเฟยก็หันมองมาทันที "แม่เป่าให้เจ้านะ หยวนเป่าของแม่เด็กดีที่สุดแล้ว อย่าร้องไห้ โทษพ่อเจ้าแท้ๆไม่รู้จักเบาหน่อย แม่ตีเขาเดี๋ยวนี้เลย" พูดแล้วก็ตีหลู่อ๋องไปสองสามที

หยุนถิงทนดูไม่ได้เล็กน้อย แม้ว่าจะได้ลูกในยามแก่แต่ตามใจเช่นนี้ มีแต่จะเลี้ยงให้เด็กกลายเป็นคนที่แย่ลง

หยุนถิงไม่พูดอะไร แต่มองไปที่เสี่ยวเหยียน "เสี่ยวเหยียน ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว อยู่ข้างนอกอย่าอวดหนอนกู่ของเจ้า เมื่อครู่เจ้าอยากให้หนอนกู่กัดหยวนเป่า ซึ่งนี่มันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องเลย

หนอนกู่เหล่านั้นต่างก็มีพิษร้ายแรง หากหยวนเป่าถูกกัด ก็จะพิษกำเริบแล้วตาย นั่นก็หมายความว่าเจ้าฆ่าหยวนเป่าไป ข้าให้เจ้าฝึกหนอนกู่ ก็เพื่อให้เจ้ามีความสามารถในการปกป้องตัวเอง ไม่ใช่ให้เจ้าใช่หนอนกู่มา

หยวนเป่าก็ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง แม้เขาจะทำผิดที่ไปแย่งกิ่งไม้ของเสี่ยวเทียน แต่ด่าว่าเพียงไม่กี่คำก็พอแล้ว ใช้หนอนกู่ไม่ได้

ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ต่อให้จะเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้ หากถูกผู้ที่คิดไม่ดีเห็นเข้าละก็ เช่นนั้นคนร้ายก็จะคิดกลอุบายกับเจ้า

อีกอย่างเจ้าอยากได้ของ หลังถามพี่ชายแล้ว พี่ชายไม่ให้เจ้า เช่นนั้นเจ้าห้ามขออีก สามารถไปหาเองหรือหาวิธีไปแลกเปลี่ยนได้

จะไปพัวพันไม่ได้ คนอื่นไม่ตอบตกลงก็ยังขอต่อเช่นนี้มันไม่ถูก ดังนั้นวันนี้เจ้าก็มีความผิด ไปทำท่านั่งม้า! "

จวินเสี่ยวเหยียนมองดูหยุนถิงอย่างน้อยใจ "ท่านแม่ข้ารู้ผิดแล้ว ต่อไปข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีก ไม่ทำท่านั่งม้าได้หรือไม่ มันเหนื่อยมากเลย？"