จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 854

หยุนถิงมองอย่างปลื้มใจ หยวนเป่ายังไม่ถึงขั้นที่ช่วยไม่ได้ เขาสามารถริเริ่มยอมรับความผิดและไปทำท่านั่งม้า เช่นนั้นก็แสดงว่ายังมีความหวัง มิฉะนั้นอยู่กับหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยคู่ที่สับสนนี้ ต่อไปต่อให้โตขึ้นก็ไม่ได้เรื่องอะไรแน่เลย

"หลู่อ๋อง หลู่หวางเฟยเนื้อย่างเสร็จแล้ว มาทานด้วยกันเถอะ" หยุนถิงเสนอแนะ

"อืม!" หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยตอบตกลงอย่างดีใจ

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของลูกชาย พวกเขาสองคนต่างก็ดีใจยิ่งนัก

อันที่จริง ในใจของพวกเขาเองก็รู้ดีว่าตามใจลูกเช่นนี้ไม่ดี แต่หลายปีแล้วหลู่หวางเฟยก็ยังท้อง และในที่สุดก็ให้กำเนิดลูกชายอย่างยากลำบาก ดังนั้นทั้งสองจึงตามใจเกินไปหน่อย

รั่วจิ่งยื่นเนื้อย่างเสียบไม้มา "ซื่อจื่อน้อย พวกนี้ย่างเสร็จหมดแล้ว"

"ขอบคุณ" จวินเสี่ยวเทียนรับมา และไม่ได้กินเอง แต่กลับหันมองหยุนถิง "ท่านแม่ ข้าสามารถเอาเนื้อย่างนี้ให้น้องกินได้หรือไม่？"

"เนื้อย่างของเจ้า เจ้าตัดสินใจเอง" หยุนถิงตอบ

"ขอบคุณท่านแม่" จวินเสี่ยวเทียนรีบวิ่งไปหาจวินเสี่ยวเหยียนพร้อมกับเนื้อย่าง "น้องสาวรีบกินเร็ว นี่พึ่งย่างเสร็จ"

เดิมที่จวินเสี่ยวเหยียนที่ยังโกรธอยู่ เห็นเนื้อย่าง ความไม่พอใจในเมื่อกี้นั้นก็สูญหายไปในทันที และรีบเอื้อมมือรับมาและกินไปคำใหญ่

"อืม อร่อย อร่อยจริงๆเลย สิ่งที่อารั่วจิ่งย่างนั้นอร่อยยิ่งนัก" จวินเสี่ยวเหยียนพูดชมเชย

หยวนเป่ามองดูเนื้อย่างที่หอมมากนั้น ก็น้ำลายไหลอย่างตะกละตะกลาม "ให้ ให้ข้าไม้หนึ่งได้หรือไม่？"

จวินเสี่ยวเทียนหันมองเขา "งั้นต่อไปเจ้ายังแย่งของกับข้าอีกหรือไม่？"

“ไม่แย่งแล้ว ข้ารู้ผิดแล้ว ต่อไปข้าจะไม่แย่งกับเจ้าอีกแล้ว” หยวนเป่าตอบทันที

“งั้นก็ได้ ให้เจ้าสองไม้” จวินเสี่ยวเทียนยื่นมา

"ขอบคุณ" หยวนเป่ายื่นมือไปรับ เพราะอ้วนเกินไป และได้รับการเลี้ยงดูอย่างตามใจมาตั้งแต่เด็ก และไม่เคยทำท่านั่งม้ามาก่อนเลย คนทั้งคนจึงล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย!” หยวนเป่าร้องลั่น แต่ก็นั่งกินบนพื้นโดยไม่ร้องไห้ทันที

เมื่อหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยเห็นลูกชายล้มลง ก็อยากไป แต่ถูกหยุนถิงห้ามเอาไว้ "บางครั้ง พ่อแม่ปล่อยมืออย่างพอเหมาะ ก็เป็นการฝึกฝนที่ดีที่สุดสำหรับเด็ก

ข้าเข้าใจถึงความรักที่พวกเจ้าสองคนมีต่อลูก แต่หากพวกเจ้ายังคงปรนเปรอตามใจไปเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วมันต้องทำร้ายหยวนเป่าแน่

ตอนนี้พวกเจ้าสามารถปกป้องเขา ดูแลเขา และตามใจเขา ต่อเมื่อพวกเจ้าตายไปละ ถึงตอนนั้นหยวนเป่าจะทำอย่างไร？

ถ้าเขาไม่สามารถจัดการกับชีวิตของตัวเองได้ ไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด และไม่สามารถตัดสินถูกหรือผิดได้ เพียงแค่ทรัพย์สินเหล่านั้นของจวนหลู่อ๋องก็คงถูกเขาล้างผลาญหมดภายในไม่กี่ปีอย่างแน่นอน

ตั้งแต่เด็กเขาก็คุ้นเคยกับการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย ถ้าไม่มีเงินใช้ ก็ย่อมคิดหาทุกวิถีทาง หากถูกผู้ที่คิดไม่ดีใช้ประโยชน์ไป หรือทำเรื่องอะไรที่ร้ายแรงหรือไร้มโนธรรมลงไป ต่อให้เขาสืบถอดตำแหน่งหลู่อ๋อง ถึงเวลานั้นฝ่าบาทก็คงไม่ปล่อยเขาไว้ หรือพวกเขาอยากตายไปแล้วก็ยังตายตาไม่หลับอีกหรือ? "หยุนถิงถามกลับ

หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยทั้งสองตกตะลึงไปชั่วขณะ และยืนนิ่งอยู่อย่างไม่ขยับ

พวกเขาไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้มาก่อนเลย คิดเพียงว่าจะทำดีต่อลูกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และในขณะนี้ได้ยินคำพูดของซื่อจื่อเฟย ทั้งสองคนก็ตระหนักได้ทันที

ใช่ หากพวกเขาเสียไปหยวนเป่าจะทำอย่างไร?

พ่อบ้านส่งนำเนื้อย่างที่ย่างเสร็จแล้วส่งมาต่อ เด็กทั้งสามกินอย่างตื่นเต้น แม้ว่าจวินเสี่ยวเหยียนจะยังคงทำท่านั่งม้าอยู่ แต่สองมือของนางกลับเอาไว้เยอะสุด เด็กๆหัวเราะกันอย่างมีความสุข

ไม่ไกล ระหว่างคิ้วของโม่ฉือหานมีความชื่นชมขึ้นเล็กน้อย สมกับเป็นหยุนถิงจริงๆเลย พูดแทงใจคนยิ่งนัก คำพูดเพียงไม่กี่คำก็เตือนสติหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยเลย

ดวงตาแสนสวยของเป่ยตันเสวี่ยมีร่องรอยของความรังเกียจ หยุนถิงกลับสอนหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยสั่งสอนลูก ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งชัดๆ

“ท่านอ๋อง ไม่สู้พวกข้ากลับ-------” เป่ยตันเสวี่ยกำลังจะพูด โม่ฉือหานก็ได้ยกเท้าและเดินไปแล้ว

“จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยมีเก่งยิ่งนัก สอนเด็กได้ดีเยี่ยงนี้” โม่ฉือหานกล่าว