จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 856

เก๋อฉีโกรธมากทันที "เจ้า เจ้ากล้าด่าข้าว่าผู้หญิงต่ำช้า ที่นี่เป็นตระกูลเก๋อ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาทำอะไรตามใจชอบได้!" หลังจากพูดจบ ก็กดกลไกบนผนังโดยตรง

ทันใดนั้นรอบๆในลานนั้นมีลูกศรธนูขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาหยุนถิงและคนอื่นๆ ทันที หลิงเฟิงก็พูดทันทีว่า "ปกป้องซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟย!"

ทุกคนชักดาบออกมากันลูกศรธนูขนาดเล็กนั้นทันที

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชา และในวินาทีที่ลูกศรธนูขนาดเล็กนั้นพุ่งออกมาก็เอื้อมมือไปกอดเอวของหยุนถิง และดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน "อย่ากลัว ทุกอย่างมีข้า"

“อืม” หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ

ตาที่ดำสนิทของจวินหย่วนโยวมองไปรอบๆลาน ที่ที่ลูกศรธนูขนาดเล็กนั้นยิงออกมานั้น "หลิงเฟิง หลงเอ้อทำลายกลไกเหล่านี้!"

"ขอรับ!"

ดวงตาของหลงเอ้อฉายรอยยิ้มของเล่ห์เหลี่ยม ลองอาวุธใหม่ที่ซื่อจื่อเฟยให้เขาได้พอดีเลย จากนั้นหลงเอ้อก็หยิบกระสุนสีดำสองสามนัดออกจากอก และขว้างไปยังทิศทางของลูกศรธนูขนาดเล็กเหล่านั้นอย่างแรง

"ปัง ปัง!" มีเสียงดังหลายครั้ง และหลายแห่งในลานก็ถูกระเบิดทิ้งทันที

หลิงเฟิงและคนอื่น ๆ เห็นเช่นนี้ ก็หยิบกระสุนสีดำออกมาและขว้างออกไปทันที

ปังปังปังมีเสียงดังโครมครามหลายครั้งอีก และลานทั้งหมดก็พังทลายลงในพริบตา พื้นดินก็สั่นสะเทือนตามไปด้วย

"ซื่อจื่อเฟย อาวุธของพวกข้าใช้ดียิ่งนัก!" หลงเอ้อรีบพูดทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว ซื่อจื่อเฟยออกมือทีก็ล้วนเป็นแต่ของดีๆที่มีคุณภาพสูง!” หลิงเฟิงพูออย่างให้ความร่วมมือ

เก๋อฉีที่อยู่ไม่ไกลนั้น โกรธจนหน้าซีด เส้นเลือดปูดที่หน้าผาก และโกรธจนตัวสั่น เมื่อมองดูลานที่เต็มไปด้วยฝุ่น ก็เต็มไปด้วยความแค้น

“พวกเจ้ากล้าระเบิดตระกูลเก๋อของข้างั้นหรือ พวกเจ้าทำเกินไปแล้ว พ่อข้าจะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปอย่างแน่นอน!” เก๋อฉีคำรามด้วยความโกรธ

"หยุดเดี๋ยวนี้ ฉีเอ๋อร์ห้ามพูดไร้สารอีก เรื่องนี้แต่เป็นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยโปรดระงับโทสะ สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือจัดการเรื่องของหงหลิงกับคุณชายท่านนี้ก่อน" เก๋อจี้หลินรีบไกล่เกลี่ย

"พี่ใหญ่-------"

ไม่รอเก๋อจี้หลินได้เอ่ยปาก เสียงตะโกนอย่างไม่พอใจหนึ่งก็ดังขึ้น "ฉีเอ๋อร์เจ้าหุบปาก จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไว้ชีวิตพวกเจ้าสองพี่น้อง ก็ถือเป็นการให้พระคุณที่ใหญ่ยิ่งแล้ว"

คนรับใช้คนหนึ่งกำลังแขนเจ้าบ้านเก๋อที่พิการเข้ามา

หยุนถิงหันหัวมองไป อายุประมาณสี่สิบกว่า รูปร่างอ้วนเล็กน้อย หน้าตาเรียบๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่พอใจ

“ท่านพ่อ ท่านดูสิพวกเขาระเบิดลานของพวกข้าหมดเลย!” เก๋อฉีรีบฟ้องทันที

"ท่านพ่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ว่ากันถึงแก่นแท้แล้วเป็นเพราะหงหลิงไม่ได้บอกตัวตนของคุณชายท่านนี้ให้ชัดเจน ดังนั้นจึงได้เกิดเรื่องเข้าใจผิดเช่นนี้!" เก๋อจี้หลินอธิบายทันที

เจ้าบ้านเก๋อเหลือบมองหงหลิงที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรในบนพื้น และเห็นว่าเสื้อของนางเต็มไปด้วยเลือด ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้นกันแน่？"

หงหลิงทนความเจ็บปวดและลุกขึ้นจากพื้น "ท่านพ่อ ท่านอย่าโทษพี่ใหญ่เลย เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรทำให้นางโกรธ

เนื่องจากข้าไม่สามารถบอกตัวตนที่แท้จริงของเฉิงเซวี่ยนได้ นางจึงคิดว่าข้าแอบคบชู้กับผู้ชายต่ำช้า จึงด่าข้าว่าข้าขายหน้าของตระกูลเก๋อ จะเอาข้าแต่งให้กับคนขับรถม้าเหล่าเหลย

แต่ในใจข้ามีเพียงเฉิงเซวี่ยนผู้เดียว พวกข้าสองคนได้กำหนดเรื่องแต่งงานด้วยตนเอง เขารู้ว่าข้าเป็นลูกสาวนอกสมรสของตระกูลเก๋อ และก็ไม่ได้รังเกียจข้าเพราะฐานะของข้า

ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ นอกจากเขาข้าจะไม่ยอมแต่งกับคนอื่น หากไม่สามารถแต่งกับเขา ข้ายอมไปตาย ไม่ขอมีชีวิตอยู่! " หงหลิงสาบานด้วยความมุ่งมั่น

หยุนเฉิงเซวี่ยนรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก "หงหลิง ข้าขอโทษ ข้าปกปิดตัวตนของข้ากับเจ้าเอง ข้าไม่ได้บอกชัดเจนกับเจ้า