จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 866

"ชางหยุนสี่ โอ้ ไม่ แม่ทูลหัว ข้าผิดไปแล้ว มือเจ้าห้ามสั่นนะ ข้ายังมีชีวิตอยู่ไม่พอเลย!" อ๋องเก้าร้องขอความเมตตาทันที

“ไอ้สารเลว ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย!” ชางหยุนสี่ทีบและเตะอ๋องเก้า

เสียงร้องโหยหวนของอ๋องเก้า ดังก้องไปทั่วชายหาดนอกเมือง

และที่นี่ หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวตามจิ่งไป๋ไปที่จวนเจ้าเมือง ก็เห็นองครักษ์กำลังแจกจ่ายสิ่งของที่จำเป็นในการดำรงชีพให้กับทุกคน และประชาชนที่ได้รับต่างก็ดีใจยิ่งนัก

พวกเขาเป็นเพียงเมืองเล็กๆในเขตทะเล สิ่งที่พวกเขากินและดื่มล้วนเป็นปลา กุ้ง และอาหารทะเล จู่ๆก็เห็นขนมและร้านเนื้อ ชุดสวย รองเท้าและหมวกสวยๆ ต่างก็ตื่นเต้นและโห่ร้องยินดี

"นั่นคือบุคคลที่ซวนอ๋องส่งมา แจกจ่ายสิ่งของที่จำเป็นในการดำรงชีพให้ทุกคนในช่วงต้นเดือนและกลางเดือน ปกติก็ไม่มีร้านค้า รับผิดชอบความต้องการในชีวิตประจำวันของประชาชนโดยเฉพาะ" จิ่งไป๋อธิบาย

“อืม ทำได้ดีมาก” หยุนถิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

โม่เหลิ่งเหยียนทำงาน นางไว้วางใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาเดินเข้าไปที่ห้องรับรองของจวนเจ้าเมือง วี่รั่วฉิงกำลังนอนอยู่บนเตียง หน้าซีดและอ่อนแอ สถานการณ์ดูแย่มาก

"นางเป็นอะไรไป？" หยุนถิงรีบเดินเข้าไปช่วยนางจับชีพจร

“เรียนซื่อจื่อเฟย คนของพวกข้าขนส่งสิ่งของมา ก็เห็นคนลอยอยู่ในทะเลพอดี จึงช่วยนางเอาไว้ ตอนนั้นในมือของนางถือไม้ท่อนใหญ่ไว้ ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ

หลังช่วยนางเอาไว้ อาการของนางก็ไม่เห็นดีขึ้นเลย ทุกวันนี้ก็พึ่งซุปยารั้งชีวิตของนางเอาไว้ แม้ว่าคนบนเกาะที่เป็นทักษะทางการแพทย์ตรวจดูให้นางหมดแล้วก็ไม่มีวิธี แต่โชคดีที่ซื่อจื่อเฟยมาแล้ว ตอนนี้นางรอดแล้ว” จิ่งไป๋เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เมื่อเห็นวี่รั่วฉิง จิ่งไป๋ก็อดไม่ได้ที่จะนับถือนาง ผู้หญิงคนหนึ่งลอยอยู่ในทะเลมาหลายวันก็ไม่ตาย ซึ่งให้เห็นได้ชัดว่าความปรารถนาที่จะอยู่รอดนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

หยุนถิงฟังและช่วยวี่รั่วฉิงตรวจชีพจอย่างละเอียด "นางแช่อยู่ในทะเลนานเกินไป และไม่ได้กินของไปหลายวัน จึงขาดน้ำ และน้ำทะเลในตอนกลางคืนก็เย็นมาก นางสามารถมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ก็ถือเป็นปาฏิหาริย์ยิ่งแล้ว พวกเจ้าออกไป ข้าจะรักษานาง"

"ขอรับ!" จิ่งไป๋พาคนอื่นๆ ออกไปทันที และถือโอกาสปิดประตู

หยุนถิงนำน้ำเกลือออกจากมิติทันทีและให้น้ำเกลือนาง และนำสารอาหารเหลวสองหลอดออกมาป้อนให้นาง

“นางเป็นลูกสาวของฮูหยินเจ้าทะเล ทำไมต้องช่วยนางด้วย？” จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะเบาๆ

เซียวหรูซื่อทำให้แม่ของหยุนถิงต้องทุกข์ทรมานยิ่งนั้น ทรมาน และสังหารคนในตระกูลฝ่ายแม่นาง น่าเคียดแค้นยิ่งนัก

จวินหย่วนโยวทนไว้ไม่นำวี่รั่วฉิงโยนออกไปก็ถือว่าดีมากแล้ว ลูกสาวของนางก็ไม่ใช่คนดีอะไร

"ข้าต้องการให้นางช่วยข้าชี้ตัวเซียวหลัน พวกข้าสามารถถล่มเกาะเทียนหลงได้โดยตรง แต่คนอื่นๆที่อยู่บนเกาะก็ไม่ได้มีความผิดอะไร กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา ข้าต้องให้เซียวหลันตายอย่างเข้าใจ กล้าแตะต้องลูกของข้าจะไม่มีวันปล่อยหล่อนไป!” หยุนถิงกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

"ได้ ถิงเอ๋อร์บอกว่าทำอย่างไร ก็ทำอย่างนั้น" จวินหย่วนโยวเอื้อมมือมา และตบไหล่หยุนถิงเบาๆ ส่งสัญญาณให้นางสบายใจ

หยุนถิงตรวจสอบให้วี่รั่วฉิงอีกครั้ง จากนั้นก็เรียกหมอบนเกาะมา และกำชับเขาว่าต้องทำอย่างไร จากนั้นจึงค่อยจากไป

ด้านนอก ม่อเซิงและคนอื่นๆ กำลังรออยู่นอกลาน เพื่อรายงานเรื่องช่วงนี้ที่เกิดขึ้นในเขตทะเลนิรนามให้กับจวินหย่วนโยวและหยุนถิง

หยุนถิงฟังแล้วก็พอใจมาก "ม่อเซิง จิ่งไป๋ช่วงนี้ลำบากพวกเจ้าแล้ว สมกับเป็นคนที่ข้าสอนออกมาจริงๆเลย ทำอะไรก็แน่วแน่ รอบคอบ ต่อจากนี้ไปเมืองฉือก็มอบให้พวกเจ้าสองคนจัดการแล้ว”

“ซื่อจื่อเฟยจะได้เยี่ยงไร ข้ายังไม่ได้ฝึกตําราพิชัยสงครามกับท่านเลย？” ม่อเซิงรีบพูด

ซื่อจื่อเฟยเป็นผู้ช่วยเขาออกมาจากนรก และให้ชีวิตใหม่แก่เขา ม่อเซิงสาบานว่าทั้งชีวิตนี้จะจงรักภักดีต่อหยุนถิงเพียงผู้เดียว

“ซื่อจื่อเฟยข้าก็ไม่อยากเป็นเจ้าเมือง ข้าก็จะติดตามท่าน แท้จริงแล้วข้ายังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้ฝึกกับท่านเลย” จิ่งไป๋พูดคล้อยตาม