จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 865

มามาเฒ่าคนหนึ่งเดินมาทันที ยกมือขึ้นและกำลังจะตบหงหลิง หงหลิงหลับตาโดยสัญชาตญาณ

ตั้งแต่เด็กนางก็ถูกเก๋อฮูหยินสั่งสอน ตราบใดที่หล่อนไม่พอใจแม้แต่นิด ก็จะเอานางมาใส่อารมณ์ หงหลิงในตอนนี้ได้ชินไปนานแล้ว

เพียงแต่ว่าคราวนี้ กลับไม่มีเจ็บปวดที่คาดไว้ แต่กลับมีเสียงกรีดร้องดังมา

หงหลิงลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ ก็เห็นชายชุดดำคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้านาง มือของเขากำลังจับข้อมือของมามาเฒ่าไว้ และใช้แรงอย่างแรง

"แกลบ!" ข้อมือของมามาเฒ่าก็ถูกเขาหักทิ้ง

เจ็บจนนางร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวช หน้าซีดลง และรีบคุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา

เก๋อฮูหยินกับเก๋อฉีและคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง พวกเขายังไม่ทันเห็นเลยว่าคนคนนั้นปรากฏตัวมาได้อย่างไร แต่อยู่ดีๆก็ปรากฏตัวมาอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้

“เจ้า เจ้าเป็นใคร กล้าบุกรุกตระกูลเก๋อ เด็กๆจับตัวเขาเร็ว!” เก๋อฮูหยินตกใจกลัวจนเสียงสั่นเล็กน้อย

เก๋อฉีตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว คนคนนี้น่ากลัวเกินไป ออกมือทีก็หักข้อมือของมามาเฒ่าทิ้งทันทีเลย

เมื่อฟังเสียงหอนอย่างน่าสมเพชของมามาเฒ่า เก๋อฉีเพียงรู้สึกว่าขุนลุกยิ่งนัก

หงหลิงก็ตกตะลึงเช่นกัน นางมองดูชายชุดดำตรงหน้า ร่างสูงและขายาว ใบหน้าหล่อเหลาและเย็นชา ออร่ารอบตัวเย็นชาและอันตราย

นางจำไม่ได้ว่ารู้จักคนคนนี้ เขาคือใคร เหตุใดถึงได้ช่วยตนเอง?

นอกประตู คนรับใช้สิบกว่าคนบุกเข้ามา ล้อมอู๊เล่ยเอาไว้

เก๋อฮูหยินก็มีความมั่นใจในทันที เปลี่ยนความตื่นตระหนกจากเมื่อครู่ และมองดูอู๊เล่ยอย่างโอหังอวดดีในขณะนี้

“จวนตระกูลเก๋อไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะบุกเข้ามาก็ได้ เจ้ากล้าช่วยอีนังต่ำทรามคนนี้ แถมยังทำคนของข้าบาดเจ็บ เด็กๆจับตัวเขาไว้แล้วตีให้ตาย!”

ทันทีที่สิ้นเสียงลง คนรับใช้หลายสิบคนนั้นก็บุกเข้ามา

อู๊เล่ยชำเลืองมององครักษ์เหล่านั้นอย่างดูถูก มุมปากมีความเคร่งขรึม ดาบในมือของเขายังไม่ทันได้ชักออกมาด้วยซ้ำ และบินตรงไปหาคนพวกเขา เตะกระเด็นออกไปคนหนึ่ง

ทุกคนยังไม่ทันเห็นเลยว่าเขาออกมืออย่างไร ก็ได้ยินเพียงเสียงร้องของคนรับใช้ และกระเด็นออกไปหมดเลย

ฉากนี้เกิดขึ้นเพียงในชั่วพริบตา และคนรับใช้หลายสิบคนนั้นก็ล้มลงกับพื้นและร้องโหยหวน ไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป

เก๋อฮูหยินตกใจกลัวจนหน้าซีด และคิดอยากจะหนีไปในท่ามกลางความวุ่นวาย

ดาบในมือของอู๊เล่ยจี้คอนาง "คิดจะหนีงั้นหรือ？"

เก๋อฮูหยินก็ไม่อาจสนว่าจะเสียหน้าหรือฐานะหรือไม่ ตกใจกลัวจนทรุดตัวลงกับพื้นทันที "วีรบุรุษโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย？"

“เจ้าอย่าฆ่าแม่ข้า!” เสียงของเก๋อฉีสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่านางตกใจกลัวไม่น้อยเลย

“จากนี้ไป ใครก็ห้ามรังแกแม่นางหงหลิง!” อู๊เล่ยทำเสียงเชอะ

เก๋อฮูหยินตกตะลึง และหันมองหงหลิงโดยไม่รู้ตัว นางแพศยานี้รู้จักคนที่เก่งขนาดนี้ด้วย คนรับใช้เยอะขนาดนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ให้ตายเถอะ ค่อยคิดบัญชีกับนางในภายหลังละกัน

"สิ่งที่วีรบุรุษพูดนั้นถูกยิ่งนัก ต่อไปข้าไม่กล้ารังแกหงหลิงอีกแล้ว พวกเจ้าทั้งหมดได้ยินหรือไม่ ต่อไปใครก็ห้ามรังแกหงหลิง!" เก๋อฮูหยินรับประกันทันที และไม่ลืมออกคำสั่งให้คนอื่น

“เจ้าค่ะ ขอรับ!” ทุกคนตกใจกลัวแทบตาย ต่างก็รีบพยักหน้า

"ข้าอยู่ในที่ลับ ต่อไปหากใครกล้ารังแกแม่นางหงหลิง ก็จะเป็นดั่งต้นไม้นี้!" อู๊เล่ยทำเสียงเชอะ และฟันดาบไปในลาน