จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 870

“อย่าหุนหันพลันแล่น ในเมื่อพวกเขาล้อมพวกข้าไว้และไม่ทำอะไรพวกข้า ก็แสดงว่าเซียวหลันยังไม่อยากหักหน้าอย่างเปิดเผยกับพวกข้า หากตอนนี้สามารถติดต่อผู้อาวุโสของเกาะเทียนหลงได้ก็ดีแล้ว" วี่รั่วฉิงพูดห้าม

"แต่ที่สำคัญคือพวกข้าออกไปไม่ได้นะสิ" วี่หนานเสวียนทำหน้าโกรธเคืองยิ่งนัก

"ข้ามีวิธี" วี่รั่วยีที่อยู่บนเตียงพูดอย่างอ่อนแรง

“พี่ใหญ่ เจ้ามีวิธีอะไร？” วี่หนานเสวียนถามด้วยความประหลาดใจ

"ในลานของข้ามีหญ้าชิงเหอปลูกเอาไว้ เมื่อสัมผัสกับน้ำหญ้าเหล่านั้นก็จะส่งกลิ่นหอมจางๆหนึ่ง หากคนดมเป็นเวลานานก็จะเป็นลมไป" วี่รั่วยีตอบ

วี่หนานเสวียนมองออกไปที่นอกหน้าต่างทันที "พี่ใหญ่ เจ้าล้อเล่นข้าหรือ ตอนนี้ข้างนอกฟ้าโปร่งใสยิ่งนัก ฝนจะตกได้อย่างไร？"

"ถ้าเช่นนั้น ก็ต้องให้เจ้าช่วยเหลือแล้ว" วี่รั่วยีกล่าว

"หมายความว่าอย่างไร？" วี่หนานเสวียนงงงวย

วี่รั่วฉิงยิ้มและมองดูเขา "เมื่อครู่ข้าเข้ามา เห็นที่ลานของพี่ใหญ่มีโอ่งใบใหญ่ ด้านในมีน้ำเต็ม เจ้าเสียสละตัวเองสักหน่อยละกัน"

“พี่รอง ข้าเป็นคุณชายน้องแห่งเกาะเทียนหลงนะ เจ้าให้ข้าทำเรื่องที่ปัญญาอ่อนเช่นนี้？”

“หรือเจ้าจะให้ข้าไป หรือให้พี่ใหญ่ไป หากพวกข้าถูกเซียวหลันแอบคิดร้าย เจ้ายังจะไปมีประโยชน์อะไร” วี่รั่วฉิงโต้กลับ

วี่หนานเสวียนคิดดูแล้วก็สมเหตุสมผลดี "ถ้าอย่างนั้นข้าก็เสียสละหน่อยละกัน" จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

ผู้เฝ้าพิทักษ์นอกประตูเห็นเขาออกมา ก็ทำความเคารพ "คำนับคุณชายน้อย ฮูหยินมีคำสั่ง คุณชายน้อยออกจากที่นี่ไม่ได้"

"เจ้าตาบอดหรือ ตาข้างไหนของเจ้าที่เห็นข้าจะออกไป เมื่อกี้ว่านซินบอกว่าท่านแม่หาข้า ข้ายังไม่เต็มใจที่จะไปเลย" วี่หนานเสวียนแสร้งทำเป็นโกรธและรีบวิ่งไปที่โอ่งน้ำแล้วกระโดดเข้าไปโดยตรง

ฉากนี้ เกิดขึ้นในพริบตา เหล่าผู้เฝ้าพิทักษ์ต่างก็ตกตะลึงกันหมด

“คุณชายน้อย ที่ท่าน？”

“ข้าร้อน อาบน้ำหน่อยไม่ได้หรือไง” วี่หนานเสวียนทำเสียงเชอะอย่างไม่พอใจ

เหล่าผู้เฝ้าพิทักษ์ต่างก็หมดคำพูดในทันที แต่ก็รู้ดีว่าปกติวี่หนานเสวียนก็เป็นคนที่ไม่ได้เรื่อง ดังนั้นทำเรื่องที่เกินไปเช่นนี้ออกมา ก็ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลกใจ

ฮูหยินสั่งไว้เพียงว่า ห้ามให้พวกเขาออกจากลานก็พอ ส่วนจะทำอะไร พวกเขาไม่สน

วี่หนานเสวียนแช่ลงในโอ่งทั้งตัว ร่างกายเต็มไปด้วยน้ำ จากนั้นจึงค่อยออกมาแล้ววิ่งไปรอบๆลาน

ผู้เฝ้าพิทักษ์ไม่อยากมองเลย คุณชายน้อยนี้คงบ้าไปแล้วมั้ง

ส่วนวี่รั่วฉิงในห้องเห็นวี่หนานเสวียนตัวเปียกโชกและวิ่งบ้าคลั่งไปในรอบๆลาน และยังจงใจเข้าใกล้หญ้าชิงเหอในลานแล้วสะบัดน้ำบนตัวอย่างแรง หากไม่ใช่เป็นเพราะรู้ว่าหญ้าชิงเหอต้องโดนน้ำถึงจะส่งกลิ่นหอมจางๆออกมา นางเองก็นึกว่าวี่หนานเสวียนบ้าไปแล้ว

วี่หนานเสวียนวิ่งได้พอสมควรแล้ว ก็กระโดดเข้าโอ่ง ตัวเปียกโชก และวิ่งอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง ทำอย่างงี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวิ่งไม่ไหวแล้ว

“คุณชายน้อยท่านเป็นไรหรือเปล่า ให้ข้าน้อยไปเชิญหมอให้ท่านหรือไม่？” ผู้เฝ้าพิทักษ์คนหนึ่งหยั่งถามดู

“ข้าไม่ได้ป่วย ก็แค่ว่างไม่มีไรทำ อยู่ในห้องสามวันแล้วรู้สึกอึดอัด จึงออกมาระบาย” วี่หนานเสวียนทิ้งประโยคนี้ไว้ หันหลังและเข้าห้องไป

"หนานเสวียนลำบากเจ้าแล้ว รีบไปเปลี่ยนเสื้อที่เปียกทิ้งซะ" วี่รั่วฉิงพูดอย่างเป็นห่วง

วี่หนานเสวียนถอดเสื้อออกทันที ถอดเสร็จก็ค่อยนึกได้ว่านี่เป็นลานของพี่ใหญ่ ไม่มีเสื้อของเขา ดังนั้นเขาจึงเรียกผู้เฝ้าพิทักษ์คนหนึ่งไปเอาเสื้อให้ตัวเองทันที

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดแล้ว วี่หนานเสวียนก็นอนลงบนตั่งนอนอย่างเหนื่อยล้า "เหนื่อยยิ่งนัก นี่ไม่ใช่งานที่คนทำจริงๆเลย"

"รีบพัก" วี่รั่วฉิงก็หาที่หนึ่งแล้วนั่งลง ตอนนี้ทำได้เพียงรอ

ในช่วงกลางดึก ผู้เฝ้าพิทักษ์ที่ยืนอยู่ในลานก็ล้มลงทีละคน จนกระทั่งคนสุดท้ายล้มลง วี่รั่วฉิงก็ออกไปทันที

"เฮ้ ตื่น ตื่น!" นางถามอย่างหยั่งเชิง แต่ผู้เฝ้าพิทักษ์ที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใดๆเลย