จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 871

“ถิงเอ๋อร์ ดึกดื่นค่ำคืนไม่หลับไม่นอน เจ้าให้ข้ามาดูพวกเขาต่อสู้กันหรือ?” จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว

“นอนน่าเบื่อจะตาย ดูว่าวี่รั่วยีจะตายอย่างไรมันจะไม่น่าสนุกกว่าหรือ ใครใช้ให้นางอยากได้ตัวท่านกัน” หยุนถิงเบะปาก

“ได้ ข้าไปดูพร้อมกับเจ้า”

ไม่ไกลออกไป กระบี่ที่อยู่ในมือขององครักษ์กล้าตายคนหนึ่งฟันมาทางวี่รั่วยี

มองดูกระบี่แหลมคมนั่นกำลังจะแทงมาทางตนเอง วี่รั่วยีตกใจจนสีหน้าซีดขาว กรีดร้องออกมา

เมื่อจั๋วยีได้ยินเสียง และหันกลับมาเห็นคนต้องการจะฆ่าคุณหนูใหญ่ เขาไม่มีเวลาคิดมาก ใช้เท้าเตะองครักษ์กล้าตายที่ต่อสู้กับเขาออกไปอย่างแรง หันหลังก็วิ่งเข้าไป

กระบี่ของจั๋วยีขวางกระบี่ขององครักษ์กล้าตายที่ฟันเข้าไปพอดี สายตาเคร่งขรึมจริงจังขึ้นมา กระบี่ที่อยู่ในมือแทงไปทางหน้าอกของคนคนนั้น

องครักษ์กล้าตายเสียชีวิตทันที แต่องครักษ์กล้าตายที่อยู่ด้านข้างหาจังหวะเวลา หนึ่งกระบี่แทงทะลุแผ่นหลังของจั๋วยีจากด้านหลัง กระบี่ยาวแทงทะลุหน้าอกโดยตรง

“อ๊า!” จั๋วยีครางเสียงเบา มองไปทางหน้าอกของตัวเองโดยสัญชาตญาณ ปลายกระบี่ของกระบี่ยาวแทงทะลุร่างกายของเขาแล้ว

วี่รั่วยีก็ยิ่งตกใจจนเบิกตากว้าง ลืมที่จะตอบสนองไปแล้ว

“คุณหนูใหญ่ ต่อไปข้าไม่สามารถปกป้องท่านได้อีกแล้ว” จั๋วยีพูดประโยคนี้จบ ก็กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

“ไม่ จั๋วยี ไม่นะ!” วี่รั่วยีตะโกนเสียงดัง เป็นห่วงและกังวลอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

องครักษ์กล้าตายชักกระบี่ออก เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดไปบนใบหน้าของวี่รั่วยีพอดี

อุณหภูมิของเลือดนั่นราวกับของเหลวที่ร้อนผ่าว เผาไหม้ใบหน้าของนาง ยิ่งแผดเผาหัวใจของนาง

วี่รั่วยีมองดูจั๋วยีล้มลงไปกับพื้นกับตาตัวเอง และสายตาของเขากลับมองมาทางตนเองตลอด จั๋วยีอยากจะพูดอะไร แต่กลับไม่สามารถพูดออกมาได้ คนทั้งคนสิ้นลมหายใจอยู่กับพื้น

“จั๋วยี!” วี่รั่วยีตะโกนออกมา ต้องการจะพุ่งเข้ามา แต่ทั้งร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

นางทนต่อความเจ็บปวดค่อยๆคลานเข้ามา จั๋วยีเป็นคนเดียวในโลกใบนี้ที่ดีต่อนาง

เขาหลบอยู่ในความมืดให้ความสนใจตัวเองเงียบๆมาโดยตลอด วี่รั่วยีกลับไม่เคยใส่ใจมาก่อน เพราะองครักษ์คนหนึ่งไม่มีทางเข้าตาของนาง

ตอนนี้นางกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ คนที่ช่วยตัวเองก็คือเขา คนที่ช่วยรับกระบี่แทนนางก็เป็นเขาเช่นกัน

จู่ๆวี่รั่วยีก็คำรามด้วยความเจ็บปวด เพราะใช้แรงมากเกินไปก็เลยสะเทือนไปถึงบาดแผลที่อยู่บนแก้ม นางเจ็บจนสีหน้าซีดขาว แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ได้แต่มองดูจั๋วยีสิ้นลมไปอย่างนั้น

“พี่ใหญ่ระวัง!” วี่รั่วชิงมองดูองครักษ์กล้าตายสองคนจู่โจมไปทางวี่รั่วยีอีกครั้ง นางต้องการจะพุ่งเข้าไป แต่กลับถูกองครักษ์กล้าตายพัวพันอยู่ ไม่สามารถปลีกตัวออกไปได้เลย

วี่หนานเสวียนที่ขี้ขลาดและหวาดกลัว มีแต่หลบหลีกมาโดยตลอดจู่ๆก็พุ่งเข้าไปกะทันหัน รับกระบี่สองเล่มนั้นแทนวี่รั่วยี

กระบี่ยาวสองเล่มนั้นฟันไปที่แผ่นหลังของวี่หนานเสวียน ชุดคลุมสีขาวของเขาถูกย้อมไปด้วยสีแดงในชั่วพริบตา

“หนานเสวียน ไม่!” วี่รั่วยีตะโกนเสียงดัง เจ็บปวดใจสุดขีด

นาทีนี้วี่รั่วยีรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์จริงๆ มีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายไปเสียดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อนไปด้วย

“พี่ใหญ่ ข้า ข้าไม่เป็นอะไร!” วี่หนานเสวียนฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างยากลำบาก จากนั้นคนทั้งคนก็ล้มลงไปกับพื้น

“หนานเสวียน!” วี่รั่วชิงยิ่งรู้สึกเอ็นดูสงสาร ถึงแม้นางจะมีทักษะการต่อสู้ที่ไม่เลว แต่องครักษ์กล้าตายเหล่านี้ก็ไม่ได้กระจอก ถูกพัวพันจนไม่สามารถปลีกตัวได้เลย

วี่รั่วชิงไม่ทันได้ระวัง แขนก็ถูกองครักษ์กล้าตายแทงจนบาดเจ็บอีก นางเจ็บจนทิ้งกระบี่ที่อยู่ในมือไปโดยสัญชาตญาณ

หัวใจของว่านซินที่อยู่ในที่ลับกระดอนขึ้นมาถึงลำคอ นางเฝ้าดูรั่วชิงเติบโตขึ้นมา ถึงแม้ในเวลาปกตินังหนูคนนี้จะไม่เอาการเอางาน แต่ทุกครั้งที่ออกไปก็มักจะนำของอร่อย ของเล่นสนุกๆกลับมาให้นางเสมอ มักจะนึกถึงตัวเองอยู่เสมอ

แต่นางก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของฮูหยิน เห็นวี่รั่วชิงบาดเจ็บสาหัส ว่านซินกำลังคิดอยู่ว่าจะช่วยพวกเขาอย่างไร ก็เห็นคนชุดดำสิบกว่าคนมาจากทุกทิศทั่วทาง ในมือถือสิ่งของสีดำเอาไว้ เล็งไปที่องครักษ์กล้าตายพวกนั้น

องครักษ์กล้าตายพวกนั้นยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็ล้มลงไปกับพื้นไม่ขยับเขยื้อนอีก

ว่านซินสะดุ้งตกใจ นางไม่กล้าส่งเสียง ยิ่งไม่ได้ไปขัดขวาง เห็นวี่รั่วชิงและคนอื่นๆได้รับความช่วยเหลือ ก็แอบโล่งใจเงียบๆ

วี่รั่วชิงที่อยู่ไม่ไกลออกไปก็ตะลึงงันไป มองดูคนชุดดำสิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน นางยังไม่เห็นพวกเขาลงมือเลยด้วยซ้ำ ก็เห็นองครักษ์กล้าตายพวกนั้นล้มลงไปกับพื้นไม่ขยับเขยื้อนอีก ช่างน่าตกใจจริงๆ