จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 872

หยุนถิงรู้สึกเพียงตรงหน้ามืดมิด กำลังจะผลักเขาออก ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นประทับลงมายังริมฝีปาก

ลมหายใจที่คุ้นเคย ความอ่อนโยนที่คุ้นเคย ทำให้คนทั้งคนของนางถูกยึดครองไปด้วย

มือใหญ่ของจวินหย่วนโยวกอดหยุนถิงเอาไว้แน่น เผด็จการและแข็งกร้าว ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ จู่โจมและเข้ายึดครอง------

และพี่น้องวี่รั่วยีทั้งสามที่อยู่หลังเขา เดินเข้าไปในแดนต้องห้ามไม่นาน ทั้งสามคนก็เดินไม่ไหวแล้ว เดิมทีก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ดังนั้นจึงอ่อนแออย่างยิ่ง

แดนต้องห้ามหลังเขาที่ดำมืด ตอนนี้เป็นเวลากลางดึก ลมเย็นหนาวเหน็บมาก วี่หนานเสวียนตัวสั่นขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

“พี่ใหญ่ พี่รอง ข้าจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว เราคงจะไม่ตายที่นี่กันหรอกใช่ไหม” วี่หนานเสวียนกล่าวอย่างอ่อนแรง

“อย่าพูดเหลวไหล ที่นี่คือถิ่นของท่านพ่อ ขอเพียงเราหาท่านพ่อเจอ ก็จะต้องรอดอย่างแน่นอน” วี่รั่วชิงกล่าวโต้แย้ง

“แต่เราวนกันสิบกว่ารอบแล้ว ยังวนอยู่กับที่เลย” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโกรธจนลนลาน

วี่รั่วชิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน ตอนเด็กๆนางเคยมาสองสามครั้ง ก็ติดอยู่ในค่ายกลเช่นกัน สุดแท้ก็ถูกคนที่เซียวหลันส่งมาพบเข้าและช่วยออกไป

คนทั้งคนของวี่รั่วยีแข็งทื่อราวกับหุ่นไก่ ยิ่งเหมือนกับคนโง่ ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่จั๋วยีตายต่อหน้าต่อตานาง

“ท่านพ่อท่านอยู่ไหม หากท่านอยู่ก็ออกมาพบเราหน่อย พวกเราคือลูกๆของท่าน ท่านทนปล่อยให้เราอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกใช่ไหม!” วี่หนานเสวียนตะโกนเสียงดัง

เขาจนปัญญาแล้วจริงๆ ติดอยู่ในสถานที่แย่ๆเช่นนี้วนไปสิบกว่ารอบ คนทั้งคนอ่อนแอไปหมด แต่ก็ยังหาทางออกไปไม่ได้

“เจ้าเบาเสียงหน่อย ถ้าหากถูกคนสังเกตเห็นมันจะแย่เอา” วี่รั่วชิงเอ่ยปาก

“กลัวทำไม ถ้าหากเซียวหลันส่งคนมาไล่ล่าเรา ไม่แน่ว่าอาจจะติดอยู่ในนี้ด้วยเช่นกัน” วี่หนานเสวียนโต้แย้ง

วี่รั่วชิงคิดดูแล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ไม่ได้ขัดขวาง เพียงแค่หาสถานที่เอนพิงพักผ่อน

เดิมทีทั้งสามคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ลมหนาวพัดมาในตอนดึก สติของวี่รั่วชิงกับวี่หนานเสวียนเลือนรางเล็กน้อย และเป็นไข้แล้ว วี่รั่วยีก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไหร่ ในตอนดึกฝนก็ตกลงมาอีก ทั้งสามคนไม่มีแม้แต่ที่หลบฝน เปียกปอนราวกับลูกหมาตกน้ำ สุดท้ายทั้งสามคนก็หมดสติไป

ในตอนที่พวกเขาตื่นมา คนก็อยู่ในถ้ำแห่งหนึ่งแล้ว

วี่หนานเสวียนลืมตาขึ้นมามองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า คนทั้งคนตะลึงงันไป รีบยื่นมือไปผลักวี่รั่วชิงที่อยู่ตรงหน้า

“พี่รอง พี่รองรีบตื่นเร็ว”

วี่รั่วชิงถึงได้ตื่นขึ้นมา วี่รั่วยีที่อยู่ด้านข้างก็ตื่นขึ้นมาด้วยเช่นกัน ทั้งสามคนมองดูถ้ำแห่งนี้ ล้วนตกตะลึงงันไป

จากนั้นทั้งสามคนก็เห็นชายวัยกลางคนในชุดสีดำปรากฏตัวขึ้นมา โครงหน้าเคร่งขรึม รูปร่างองอาจ รอบๆตัวเต็มไปด้วยลมหายใจที่สุขุมและเก็บตัว เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างมาก คนทั้งคนแฝงไปด้วยการปฏิเสธไม่ให้คนเข้าใกล้ที่ห่างเหินและไม่แยแส เมื่อสายตานั่นกวาดมองมา ก็ทำให้คนตัวสั่นสะท้าน

“ท่านพ่อ ท่านก็คือท่านพ่อใช่ไหม ข้าหาท่านด้วยความยากลำบากจริงๆ!” วี่หนานเสวียนวิ่งเข้ามาในสองสามก้าว ยื่นมือก็กำลังจะไปกอดวี่หานเชียนเอาไว้

แต่กลับถูกวี่หานเชียนสะบัดแขนเสื้อใส่ คนทั้งคนกระเด็นออกไป

“อ๊า เจ็บจังเลย ท่านพ่อท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าเป็นลูกชายของท่านนะ ลูกแท้ๆ!” วี่หนานเสวียนกรีดร้อง ล้มลงไปกับพื้น เจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน

วี่รั่วชิงรีบวิ่งเข้ามาทันที “หนานเสวียนเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

วี่รั่วยีอยากจะเข้าไป แต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ได้แต่มองดูด้วยความอ่อนแอ

วี่หานเชียนชำเลืองไปทางวี่หนานเสวียนที่กรีดร้องอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก “ข้าไม่ใช่พ่อเจ้า และเจ้าก็ไม่ใช่ลูกชายของข้าเช่นกัน ข้ากับพวกเจ้าไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรต่อกัน!”