จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 874

นาทีนี้ วี่หนานเสวียนไม่เคยรู้สึกเกลียดชังความไม่เอาไหนของตัวเองเช่นนี้มาก่อน เมื่อก่อนมักจะรู้สึกว่าไม่มีอะไรดีสักอย่างก็ไม่เลว ไม่ต้องแบกรับอะไรมากมาย และไม่ต้องคอยเป็นกังวลอะไรมากมายขนาดนั้น

แต่เวลานี้ เห็นผู้อาวุโสถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าต่อตาตนเอง เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งไม่สามารถช่วยเขาได้ วี่หนานเสวียนเกลียดชังตัวเองมากจริงๆ

วี่รั่วยีดึงพวกเขาลุยออกมา แต่แล้วก็เห็นองครักษ์กล้าตายสิบกว่าคนล้อมลานเอาไว้

เพิ่งจะหนีออกมาจากทะเลเพลิง พวกเขาสามคนพี่น้องอ่อนแรงอย่างยิ่ง ก็มาลอบสังหารอีก ตั้งใจจะฆ่าพวกเขาให้ตายจริงๆ

“เซียวหลันเจ้าคนสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้าล้างแค้นให้ผู้อาวุโสใหญ่เดี๋ยวนี้แหละ!” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโกรธแค้น ผลักวี่รั่วยีที่จับมือของตัวเองออกไป พุ่งไปทางองครักษ์กล้าตายเหล่านั้น

“หนานเสวียน ระวัง!” วี่รั่วชิงตะโกนเสียงดัง และพุ่งตามเข้าไป

ถึงแม้วี่รั่วยีจะรู้สึกเจ็บจนตายอยู่แล้ว แต่คนที่อยู่ข้างหน้าเป็นน้องชายและน้องสาวของนาง นางก็ได้แต่บุกเข้าไปเท่านั้นแล้ว

เพียงแต่ว่าวี่รั่วยีสามพี่น้อง เดิมทีก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว แถมยังตากฝนและเป็นหวัดเพราะอากาศหนาวและลมเย็นอีก ถึงแม้จะพักผ่อนไปครึ่งวัน แต่ร่างกายไม่ได้ฟื้นตัวกลับมาเลย ดังนั้นไม่นานนักทั้งสามคนก็เสียเปรียบ ถูกจับกุมตัวเอาไว้ทั้งหมด

“พวกสารเลวอย่างพวกเจ้า ช่วยคนเลวทำเรื่องชั่วช้า เป็นสุนัขรับใช้ของเซียวหลัน นางไม่ใช่ฮูหยินเจ้าทะเลเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ใช่ท่านแม่ของข้า แต่เป็นเซียวหลัน เซียวหลันที่เป็นคนรับใช้คนหนึ่ง!” วี่หนานเสวียนก่นด่า

แต่องครักษ์กล้าตายไม่สนใจเขาเลย กระบี่ยาวที่พาดอยู่ที่คอของเขาขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น

“ข้าต้องการพบเซียวหลัน ให้นางมาพบข้าเดี๋ยวนี้!” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโมโห

“หนานเสวียนนิสัยของเจ้าก็ยังคงฉุนเฉียวง่ายเช่นนี้เหมือนเดิม ไม่มีการพัฒนาสักนิดเลยจริงๆ” เซียวหลันเดินเข้ามาจากฝูงชน

ทันทีที่เห็นนาง วี่รั่วชิงแทบอยากจะสับนางเป็นหมื่นๆชิ้น “เซียวหลันเจ้าปลอมตัวเป็นท่านแม่ข้า แต่กลับขังท่านแม่เอาไว้ในห้องลับถึงหกปี เจ้าจิตใจโฉดชั่วเสมือนหมาป่า ทำเรื่องเนรคุณเช่นนี้ออกมาได้!”

เซียวหลันมองมาด้วยสายตาไม่แยแส “ในเมื่อพวกเจ้ารู้กันหมดแล้ว ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีก เพราะไม่ช้าพวกเจ้าก็จะลงนรกแล้ว ไปพบกับท่านแม่ของพวกเจ้าในปรโลกเถอะ

ตอนนั้นเซียวหรูซื่อให้ข้าแต่งงานกับอูเหอ ข้ารู้สึกขอบคุณนางจริงๆ แต่ต่อมาเกิดเรื่องขึ้นกับเมืองอู นิสัยของอูเหอเปลี่ยนไปอย่างมาก เอะอะก็ด่าว่าทุบตี ทำให้อับอาย และทารุณกรรมข้า

ในปีนั้นข้ามีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น ข้าขอความช่วยเหลือจากท่านแม่ของพวกเจ้า แต่นางล่ะ นางกลับเกลี้ยกล่อมให้ข้าอยู่กับอูเหอดีๆ บอกให้ข้าอย่าสร้างปัญหา

นางเอาแต่ห่วงหน้าตาของตัวเอง แต่กลับไม่สนใจความเป็นความตายของข้า สาเหตุที่ข้าเป็นเช่นนี้ก็เพราะนางทั้งนั้น ดังนั้นข้าต้องตอบแทนกลับเป็นเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า

หลายปีมานี้ เกาะเทียนหลงหรือแม้กระทั่งสี่แคว้นข้าล้วนเป็นคนดูแลจัดการทั้งนั้น อิทธิพลของข้ากระจายไปทั่วทั้งสี่แคว้น ด้วยฝีมือที่กระจอกๆอย่างพวกเจ้าสามคนก็คิดที่จะหนีรอดไปจากสายตาของข้า ช่างน่าขันจริงๆ

ผู้อาวุโสใหญ่ถูกพวกเจ้าทำให้เดือดร้อนไปด้วย หากไม่ใช่เพราะพวกเจ้ามาที่ลานของเขา ข้าจะฆ่าเขาไปด้วยได้อย่างไร พวกเจ้าสามคนทำให้เขาตาย!”

สีหน้าของวี่หนานเสวียนตึงเครียด เขาจ้องมองไปทางเซียวหลันด้วยความโกรธเกรี้ยว “ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” พูดจบ ก็กระโจนไปทางเซียวหลัน

“หนานเสวียน อย่า!” วี่รั่วชิงกับวี่รั่วยีต้องการจะขัดขวาง แต่ถูกองครักษ์คุมตัวเอาไว้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

เซียวหลันมองไปทางเขาอย่างเย็นชา “แกว่งเท้าหาเสี้ยน” มีดสั้นที่อยู่ในแขนเสื้อบินออกไปทันที แทงไปยังตำแหน่งตรงหน้าอกของวี่หนานเสวียน

“อ๊าก!” วี่หนานเสวียนยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเพียงเจ็บหน้าอก ก้มหน้ามองไปทางมีดสั้นที่แทงมาทางหน้าอกของตัวเอง สีหน้าซีดขาว ล้มลงไปกับพื้นกะทันหัน

“หนานเสวียน หนานเสวียน!” วี่รั่วชิงไม่สนใจการจับกุมขององครักษ์กล้าตาย ลุกขึ้นและวิ่งเข้าไป

องครักษ์กล้าตายมองไปทางเซียวหลันโดยสัญชาตญาณ เห็นเซียวหลันพยักหน้า ถึงได้ปล่อยนาง

วี่รั่วยีก็พุ่งเข้าไปด้วยเช่นกัน รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง