จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 875

“ไม่ พี่ใหญ่ท่านจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ ขอโทษด้วย ข้าเข้าใจท่านผิดไป หนานเสวียนไม่อยู่แล้ว หากท่านจากไปอีกคน ข้าคนเดียวยังจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร พี่ใหญ่------” วี่รั่วชิงร้องไห้ตะโกนออกมา

วี่รั่วยีเกี่ยวมุมปากขึ้นมา “มีชีวิตอยู่ต่อไป พี่ใหญ่เหนื่อยแล้ว” กล่าวจบ ก็สิ้นลมทันที

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!” วี่รั่วชิงร้องไห้น้ำตาไหลพรากไม่หยุด เสียงสะอื้นจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

นางร้องไห้คร่ำครวญด้วยความโศกเศร้า คนทั้งคนร้องไห้สะอื้นด้วยความเศร้าโศก คนที่ใกล้ชิดที่สุดมาจากนางไปเช่นนี้ วี่รั่วชิงโศกเศร้าเสียใจอย่างมาก

“ร้องไห้โหยหวนทำไมกัน อุดปากของนางเอาไว้ โยนไปที่ถ้ำงูหลังเขาให้งูกิน! ถลกหนังศพของวี่รั่วยี นำซากกระดูกของศพไปตากแดดบนกำแพงของเกาะเทียนหลง!” เซียวหลันกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“เซียวหลันเจ้าจะทำเช่นนี้กับพี่ใหญ่ไม่ได้ นางตายไปแล้วเจ้ายังไม่ปล่อยนางไปอีกหรือ?” วี่รั่วชิงกล่าวห้าม

“นางแสร้งทำเป็นยอมจำนนทำลายใบหน้าของข้า ตายก็ไม่ควรค่าให้เสียดาย!”

“ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!” วี่รั่วชิงไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ผลักองครักษ์กล้าตายที่อยู่ด้านข้าง จู่โจมไปทางเซียวหลัน

“เจ้าเป็นคนรนหาที่ตายเองนะ!” สายตาของเซียวหลันเคร่งขรึม หนอนกู่ที่อยู่ในแขนเสื้อสะบัดออกมาทันที

วี่รั่วชิงยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็รู้สึกเพียงเจ็บที่คอ จู่ๆร่างกายก็ชาทั้งตัวคนทั้งคนล้มลงไปบนพื้น

องครักษ์กล้าตายสองนายเข้ามา หิ้วตัวนางขึ้นมาอย่างหยาบคายก็จะกำลังไปหลังเขา

“หยุดนะ ฮูหยินท่านทำกับคุณหนูรองเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่ เจ้าไม่ใช่ฮูหยิน เจ้าคือเซียวหลัน เมื่อครู่เจ้ายอมรับด้วยตัวเองแล้ว!” ผู้อาวุโสสองคำรามด้วยความโกรธ เดินออกมาจากความมืดที่อยู่ไม่ไกลออกไป

และด้านหลังของเขา มีผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสห้า ผู้อาวุโสหก และบรรดาลูกศิษย์ตามมาด้วย

เมื่อครู่มีคนไปแจ้งต่อพวกเขาบอกว่าเซียวหลันปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเล จะฆ่าสามพี่น้องคุณหนูใหญ่ ผู้อาวุโสสองรีบพากำลังคนมาทันที แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพฉากนี้

สีหน้าของเซียวหลันตกตะลึงและไม่น่าดู ทำไมคนพวกนี้ถึงอยู่ที่นี่ได้ เมื่อครู่นี้พวกเขาได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดหมดแล้ว ล้วนเห็นแล้วว่าตัวเองฆ่าวี่หนานเสวียนและวี่รั่วยี เมื่อเป็นเช่นนี้ จะเก็บคนพวกนี้เอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด

“เซียวหลันเจ้าใจดำอำมหิตเช่นนี้ โหดเหี้ยมอย่างยิ่ง ปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเล แถมยังทำร้ายลูกๆทั้งสามของฮูหยินอีก สับเจ้าเป็นพันเป็นหมื่นชิ้นก็ไม่ใช่เรื่องเกินไป” ผู้อาวุโสสี่เอ่ยปาก

“คุณชายน้อย คุณหนูใหญ่ ขอโทษด้วย เป็นเพราะข้ามาช้าไปเอง ไม่ได้ปกป้องพวกท่านเอาไว้ให้ดี!” ผู้อาวุโสห้ารีบวิ่งเข้าไปทันที ร้องไห้อย่างขมขื่น

“นังผู้หญิงใจดำอำมหิต เจ้าถึงกับฆ่าคุณชายน้อย เขาเป็นถึงทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเกาะเทียนหลง!” ผู้อาวุโสหกยิ่งโกรธจนตัวสั่นสะท้าน

“ฮึ ข้าฆ่าเขาแล้วอย่างไร? พวกเจ้ามันก็น่าชิงชังเหมือนกับเซียวหรูซื่อนั่นแหละ หากไม่ใช่เพราะเซียวหรูซื่อ ข้าจะถูกอูเหอทรมานและข่มเหงได้อย่างไร ทุกสิ่งทุกอย่างนี้พวกเขาติดค้างข้าทั้งนั้น

หลายปีนี้ข้าฉวยโอกาสตอนที่พวกเจ้าไม่ระวังวางหนอนกู่ให้พวกเจ้าทุกคนแล้ว หากใครไม่ยอมรับหรือทรยศข้า เช่นนั้นก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น!” เซียวหลันกล่าวเหยียดหยามอย่างเย็นชา

“น่าชิงชังนัก ถึงแม้จะตายข้าก็จะไม่มีทางก้มหัวให้นังแพศยาอย่างเจ้าหรอก!” ผู้อาวุโสสองคำรามด้วยความโกรธ โจมตีไปทางเซียวหลัน

เซียวหลันไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ “ตาแก่หนังเหนียวคนนี้ เจ้าเป็นรนหาที่ตายเอง ก็อย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน!” ขณะที่พูด ปากก็พำพึมอะไรบางอย่าง

ผู้อาวุโสสองที่เดิมทีกำลังโจมตีเข้ามา จู่ๆร่างกายก็แข็งทื่อ คนทั้งคนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สีหน้าซีดขาว

เมื่อคนอื่นๆเห็นเข้า ก็สะดุ้งตกใจกันหมด

“หากพวกเจ้าทำตามคำสั่งของข้าอย่างเชื่อฟัง ข้าก็จะให้ยาถอนพิษแก่พวกเจ้าทุกเดือน จะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอย่างแน่นอน แต่หากไม่เชื่อฟังเช่นนั้นก็มีแต่ตายทั้งเป็นเท่านั้น!” หว่างคิ้วและตาของเซียวหลันเผยความโหดเหี้ยมและเด็ดขาด

ผู้อาวุโสสองที่เดิมทีกำลังเจ็บปวดทรมาน จู่ๆก็อาศัยตอนที่เซียวหลันได้ใจสุดขีด หนึ่งฝ่ามือฟันทางเซียวหลัน

“อ๊าก!” เซียวหลันกรีดร้องขึ้นมา คนทั้งคนถูกตบจนกระเด็นออกไป และนางก็ปล่อยมือที่ปกป้องใบหน้าออกไป