จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 876

ไม่นานนัก ก็มีเสียงกรอบแกรบดังมา หนอนกู่นับไม่ถ้วนคลานออกมาจากทุกทิศทั่วทาง ล้อมรอบผู้อาวุโสสองและคนอื่นๆเอาไว้

ทุกคนตกใจจนสีหน้าซีดขาว บนพื้นเต็มไปด้วยหนอนกู่หลากหลายชนิด มองดูก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

“ลูกๆของข้า กัดพวกเขาให้ตาย อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!” เซียวหลันกล่าวอย่างบ้าคลั่ง

ในคืนมืดมิด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือด อนาถเกินกว่าจะทนดูได้ น้ำเสียงบ้าคลั่ง คนทั้งคนราวกับผีร้ายจากขุมนรก แค่เห็นก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวในใจ

สิ้นเสียง หนอนกู่ก็คลานไปทางลูกศิษย์ทันที ทุกคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ไหนเลยจะยังมีแก่ใจต่อสู้อีก พวกเขาตกใจกลัวแทบตาย พากันหลบหนีออกไป แม้แต่องครักษ์กล้าตายพวกนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ถอยหลังออกไปโดยสัญชาตญาณ

ความเร็วของหนอนกู่รวดเร็วมาก แค่พริบตาเดียวก็คลานไปถึงตัวของคนเหล่านั้น เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชต่างๆนานา เสียงร้องไห้โหยหวนดังไปทั่วทั้งลานในชั่วพริบตา

มีคนวิ่งหนีไม่ระวังล้มลงไปกับพื้น หนอนกู่ที่อยู่บริเวณโดยรอบก็คลานเข้ามาทันที หนาแน่นเต็มไปหมด บนร่างกายของคนผู้นั้นล้วนเต็มไปด้วยหนอนกู่ แค่พริบตาเดียวสีหน้าของคนผู้นั้นก็ซีดเซียวม่วงดำ เจ็บปวดทรมานแสนสาหัส ทำไม่ได้แม้แต่จะส่งเสียงออกมา ก็สิ้นลมไป

ทุกคนเห็นภาพฉากนี้ก็ตกใจแทบแย่กันหมด รีบหนีเอาชีวิตรอดทันที บ้างก็ปีนต้นไม้หนี บ้างก็หนีขึ้นไปทางบนหลังคา------

แต่หนอนกู่เหล่านั้นปีนต้นไม้ ปีนกำแพงด้วยความเร็วที่เร็วมาก พวกเขาไม่มีที่ให้หนีได้เลย เกาะเทียนหลงในนาทีนี้เรียกได้ว่าเป็นนรกบนดินเลยทีเดียว

เซียวหลันเห็นภาพฉากนี้ ก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “นี่เป็นความผิดของพวกเจ้าเอง ภักดีต่อข้าไม่ดีหรือ เซียวหรูซื่อมีอะไรดี ในเมื่อพวกจ้ารู้ความลับของข้าแล้ว เช่นนั้นก็อย่ามาโทษข้า พรุ่งนี้ตำแหน่งของพวกเจ้าย่อมมีคนใหม่มาแทนที่ ดังนั้นไปลงนรกให้หมดเถอะ!”

“คนที่สมควรตายคือเจ้าต่างหาก!” เสียงคำรามด้วยความโกรธ เต็มไปด้วยพลัง ดังกึกก้องไปทั่วทั้งลาน

ทุกคนตกตะลึง มองไปทางต้นเสียง เซียวหลันเองก็ตกใจจนตัวสั่น

วี่หานเชียนสวมชุดคลุมสีดำ ลอยลงมาจากท้องฟ้า รัศมีพลังรอบตัวแข็งแกร่ง ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดสนิทเสริมให้เขาดูลึกลับและเย็นชายิ่งขึ้น ราวกับเป็นผู้กอบกู้ที่ลงมาในลาน

“เจ้าทะเล เจ้าทะเล เจ้าทะเลช่วยเราด้วย!” ผู้อาวุโสสองเป็นคนแรกที่จำเจ้าทะเลได้ ตื่นเต้นอย่างยิ่ง รีบตะโกนออกมาทันที

เมื่อคนอื่นๆได้ยิน ก็ตะโกนขอความช่วยเหลือทันที

วี่หานเชียนชำเลืองไปทางหนอนกู่ยั้วเยี้ยเหล่านั้น สายตาเย็นชาและเหยียดหยาม ฝ่ามืดฟาดไปทางพื้นทันที

เสียง “ตู้ม!” ดังขึ้นมา หนอนกู่เหล่านั้นถูกลมฝ่ามือของเจ้าทะเลทำลายไปจนหมด เศษซากกระเซ็นไปทั่วทุกที่

“เจ้า เจ้าทะเล ท่านออกมาได้อย่างไร?” เซียวหลันตกใจจนสีหน้าซีดขาว นางกุมใบหน้าของตนเองเอาไว้โดยสัญชาตญาณ

หลายปีมานี้เจ้าทะเลไม่เคยออกจากหลังเขามาก่อน ไม่ว่าตนเองจะกำจัดผู้ที่เห็นต่าง กำจัดอิทธิพลของเซียวหรูซื่ออย่างไร ถึงแม้จะมีสายลับอยู่ทั้งสี่แคว้น หรือไม่จะวางยาพิษลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลง เจ้าทะเลก็ไม่เคยมาสนใจ

ดังนั้นครั้งนี้ เซียวหลันถึงได้ไม่เกรงกลัวเช่นนี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ครั้งนี้เจ้าทะเลจะออกมา ทำลายหนอนกู่ที่ตัวเองเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบากมาหลายปีในฝ่ามือเดียวเช่นนี้

“เจ้าจะสร้างปัญหาบ่อนทำลายอย่างไร ข้าไม่สนใจ แต่เจ้าทำร้ายลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลง ข้าไม่อนุญาตเด็ดขาด!” น้ำเสียงที่แข็งกร้าวแสดงอำนาจของวี่หานเชียน โหดเหี้ยมไร้ความปรานี แฝงไปด้วยการบีบบังคับ ทำให้คนสั่นสะท้าน

ลูกศิษย์ทุกคนซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง พากันคุกเข่าอยู่กับพื้น “คำนับเจ้าทะเล เจ้าทะเลนางไม่ใช่เซียวหรูซื่อ แต่เป็นเซียวหลันปลอมตัวมา หลายปีมานี้นางวางพิษหนอนกู่ทุกคนมาโดยตลอด คืนนี้ยังฆ่าคุณชายน้อย คุณหนูใหญ่ ตอนนี้ยังคิดจะฆ่าพวกเราอีก ขอเจ้าทะเลโปรดออกหน้าแทนเราด้วยเถิด!”

ลูกศิษย์คนอื่นๆต่างก็มองเห็นความหวัง เจ้าทะเลมาแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องหวาดกลัวอีก

รวมไปถึงองครักษ์กล้าตายของเซียวหลัน ในนาทีที่เห็นเจ้าทะเล ก็พากันตกใจแทบแย่เช่นกัน ไม่กล้าลงมืออีก

มีเพียงวี่รั่วชิง ที่ไม่ได้มีความตื่นเต้นเหมือนคนอื่น ตรงกันข้ามสายตากลับดูเฉยเมยเล็กน้อย