จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 880

“เพราะอะไร ข้าเป็นถึงจวิ้นจู่ที่ได้รับความโปรดปรานที่สุดในแคว้นเป่ยลี่ เสด็จอาของข้าก็คือฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยลี่ ทำไมเจ้าถึงไม่ชอบข้า?” เล่อหรันจวิ้นจู่ถามด้วยความงุนงง

จวินหย่วนโยวมองไปทางรั่วจิ่ง รั่วจิ่งรีบเข้ามารายงานทันที “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย นี่คือเล่อหรันจวิ้นจู่แห่งแคว้นเป่ยลี่ มาพร้อมกับเป่ยเย่เหอเมื่อหลายวันก่อน

ฝ่าบาทคิดถึงซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อย เรียกตัวพวกเขาเข้าวังโดยเฉพาะ ข้าน้อยนำองครักษ์เงามังกรส่งพวกเขาเข้าวังด้วยตัวเอง ทันเวลาได้พบกับเป่ยเย่เหอกับจวิ้นจู่น้อยพอดี

ตอนนั้นจวิ้นจู่น้อยคนนั้นเห็นซื่อจื่อน้อยของเรา ใบหน้าเต็มไปด้วยความยั่วยุ จะประลองกับซื่อจื่อน้อยให้ได้ แต่แล้วเล่นหนังสติ๊ก ปาลูกดอกลงเป้า ขี่ม้า ยิงธนู แม้แต่ดีดพิณฯลฯก็พ่ายแพ้ทั้งหมด

ตอนนั้นจวิ้นจู่น้อยโกรธจนร้องไห้วิ่งหนีไปพร้อม เดิมทีนึกว่าจวิ้นจู่น้อยคนนั้นจะเกลียดซื่อจื่อน้อยแล้ว ข้ายังกำชับองครักษ์ลับกับองครักษ์เงามังกรโดยเฉพาะว่าให้ปกป้องซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยให้ดีๆ แต่แล้ววันรุ่งขึ้นเล่อหรันจวิ้นจู่น้อยก็มา

นางถึงกับมาขอสงบศึก ยังบอกว่าชอบซื่อจื่อน้อยเข้าให้แล้ว ต้องการจะรับซื่อจื่อน้อยเป็นเขย แม้แต่ข้าก็ยังหมดคำพูดแล้ว เด็กสมัยนี้ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในหัวบ้าง

นี่อย่างไร เช้าตรู่วันนี้ จวิ้นจู่น้อยคนนี้ก็มาอีก เดิมทีเราต้องการจะขวางนางเอาไว้ แต่จะลงมือกับเด็กคนหนึ่ง ก็ทำไม่ลงเล็กน้อย ซื่อจื่อน้อยเป็นคนให้นางเข้าไป”

ฟังคำอธิบายของรั่วจิ่ง สีหน้าของจวินหย่วนโยวราบเรียบ “ในเมื่อเสี่ยวเทียนให้นางเข้าไป เช่นนั้นเขาจะต้องแก้ไขได้อย่างแน่นอน”

“คิดไม่ถึงว่าลูกชายข้าจะได้รับความนิยมขนาดนี้” หยุนถิงก้าวเท้าเดินเข้าไป

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยกลับมาแล้ว!” รั่วจิ่งจงใจตะโกนเสียงดัง

“ท่านพ่อ ท่านแม่!” จวินเสี่ยวเทียนวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของหยุนถิง

“ลูกชายคนเก่งของแม่ มาให้แม่ดูหน่อยเร็ว!” หยุนถิงเอ่ยปากอย่างมีความสุข

“อืม ท่านแม่ข้าคิดถึงท่านกับท่านพ่อมากเลย” จวินเสี่ยวเทียนกล่าวด้วยความดีใจ

“แม่ก็คิดถึงเจ้า อยู่บ้านเป็นเด็กดีเชื่อฟังหรือเปล่า?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าเป็นเด็กดีที่สุดแล้ว” จวินเสี่ยวเทียนกล่าวอย่างได้ใจ

“เสี่ยวเหยียนล่ะ?” จวินหย่วนโยวไม่เห็นลูกสาว เอ่ยถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“นางไปเล่นที่ซวนอ๋อง”

จวินหย่วนโยวคิดไม่ตกว่าเหตุใดนังหนูน้อยคนนี้ถึงได้ชอบโม่เหลิ่งเหยียนนัก

“จวินเสี่ยวเทียน ท่านแม่ของเจ้าช่างงดงามเหลือเกิน ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงที่งดงามขนาดมาก่อน ท่านงดงามกว่าอาสะใภ้ที่เสด็จอาข้าเพิ่งแต่งงานด้วยมากนัก” เล่อหรันจ้องมองหยุนถิง อดที่จะกล่าวชมไม่ได้

หยุนถิงเลิกคิ้ว “เสด็จอาของเจ้า เป่ยหมิงฉี่?”

“ใช่แล้ว ข้าเป็นถึงจวิ้นจู่น้อยที่เสด็จอารักและเอ็นดูที่สุด ว่ากันว่าอาสะใภ้ที่เขาเพิ่งแต่งงานด้วยงดงาม แต่ข้ารู้สึกว่ายังสู้หนึ่งในหมื่นของซื่อจื่อเฟยไม่ได้ ข้าไม่ชอบนางเลยสักนิด!” เล่อหรันจวิ้นจู่บ่น

“เป่ยหมิงฉี่แต่งตั้งฮองเฮาแล้ว?” หยุนถิงขมวดคิ้ว

เขาแต่งตั้งฮองเฮา แต่กลับไม่ส่งบัตรเชิญมาให้ตนเอง?

“ครั้งนี้เสด็จอาส่งข้ากับเสด็จอาสามมา ก็เพื่อส่งบัตรเชิญให้กับจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟย แต่ว่าบัตรเชิญอยู่ที่เสด็จอาสาม” เล่อหรันตอบ

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

“จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ข้าชอบจวินเสี่ยวเทียน ข้าเป็นลูกสะใภ้ให้พวกท่านเป็นเช่นไร?” เล่อหรันถามออกมาโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมา แล้วก็มองดูนางอย่างจริงจังอีกครู่หนึ่ง

“ลูกชายของข้า-------” คำพูดของจวินหย่วนโยวยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกหยุนถิงตัดบท

“จวิ้นจู่น้อยดูแล้วก็ไม่เลว แต่ว่าคนของจวนซื่อจื่อเราแต่งงานไม่ให้ความสำคัญเรื่องความเหมาะสมทางด้านฐานะการเงินและสถานะทางสังคม ยิ่งไม่ให้ความสำคัญเรื่องตำแหน่งฐานะ ขอเพียงรักชอบกันและกันด้วยความจริงใจ อยู่กับคนที่ตัวเองรักก็พอ

เจ้าก็แค่รู้สึกว่าเสี่ยวเทียนแตกต่างจากลูกท่านหลานเธอที่เจ้าเคยเจอเหล่านั้นเท่านั้น เขาไม่ได้ประจบประแจง เอาอกเอาใจเจ้าเหมือนพวกเขาเช่นนั้น แถมยังเอาชนะเจ้าอีก ดังนั้นเจ้าก็เลยรู้สึกว่าเขาแตกต่างออกไป