จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 881

อีกด้านเป่ยเย่เหอรีบพุ่งไปจวนซื่อจื่อทันที ทหารยามรีบพาเขาเข้าไป

“คารวะจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ครั้งนี้ข้ามามอบเทียบเชิญแทนเสด็จพี่ อีกหนึ่งเดือนให้หลังเสด็จพี่จะเข้าพิธีอภิเษกสมรส เขาหวังว่าจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยจะให้เกียรติไปร่วมงานด้วย” เป่ยเย่เหอยื่นเทียบเชิญให้อย่างนอบน้อม

รั่วจิ่งรีบเข้ามารับเทียบเชิญนั้นและยื่นให้ทันที “ซื่อจื่อเฟย!”

จวินหย่วนสีหน้าเย็นชาเป็นปกติ ไม่ขยับเปลือกตาขึ้นมองเลยสักนิด รั่วจิ่งรู้ดีว่า ซื่อจื่อต้องไม่เสียเวลาไปแน่ ดังนั้นเขาเลยได้แต่ยื่นให้ซื่อจื่อเฟย

หยุนถิงรับมาเปิดดู “เขาแต่งงานกับคุณหนูบ้านไหน?”

“บุตรสาวภรรยาเอกของตระกูลรั่ว รั่วเฟิงซี!” เป่ยเย่เหอตอบ

รั่วเฟิงซี หยุนถิงรู้ดีอยู่แล้ว บุตรสาวภรรยาเอกที่เป็นตระกูลเก่าแก่อันดับหนึ่งของแคว้นเป่ยลี่ อยู่มาเป็นร้อยปี รัชราชการขุนนางมาสามสมัย ฐานะสูงส่ง รั่วเฟิงซีเฉลียวฉลาดมีไหวพริบ เชี่ยวชาญทั้งบุ๋นและบู๊ สง่างามมีมารยาท นับเป็นสตรีที่มากด้วยความสามารถคนหนึ่งเลย

“สายตาเขาไม่เลว เจ้ากลับไปบอกเป่ยหมิงฉี่นะว่าข้าจะไปร่วมงานด้วย” หยุนถิงตอบ

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟย เช่นนั้นข้ามิรบกวนแล้ว!” เป่ยเย่เหอหมุนตัวจากไป

“ถิงเอ๋อร์ สถานที่ธุรกันดารเช่นนั้นไม่ไปก็ได้ เดินทางเหน็ดเหนื่อยสู้อยู่บ้านพักผ่อนไม่ได้” จวินหย่วนโยวบอกเสียงเรียบ

“มิเป็นไร ระยะนี้ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนเลย ดังนั้นข้าเลยคิดจะอาศัยโอกาสครั้งนี้พาพวกเขาสองคนไปด้วย คิดซะว่าไปเที่ยวแล้วกัน พอดีเลยข้าจะได้ไปรู้จักรั่วเฟิงซีคนนี้ด้วยเลย หากนางมิใช่แรงสนับสนุนที่ดีของเป่ยหมิงฉี่ ต่อไปเราต้องระวังนางไว้ให้ดี” หยุนถิงตอบ

“เอาตามเจ้าแล้วกัน”

“แต่ก่อนจะไปแคว้นเป่ยลี่ ต้องจัดการงานแต่งงานของรั่วจิ่งกับหลันซานให้เสร็จก่อน” หยุนถิงเสนอ

รั่วจิ่งที่ยืนข้างๆยิ้มเก้อเขิน “ซื่อจื่อเฟย อันที่จริงพวกเรามิรีบร้อนดอก”

“ไม่รีบ เมื่อคืนเจ้ายังปีนหน้าต่างห้องหลันซานอยู่เลยนะ” หยุนถิงแสร้งเย้าเขา

รั่วจิ่งหน้าแดงจนถึงคอทันที “ซื่อจื่อเฟย ข้าแค่ แค่กลัวหลันซานนอนไม่หลับ”

“ต่อไปพวกเจ้าก็สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างเปิดเผยแล้ว!” จวินหย่วนโยวบอก

“เรือนและสินสอด สินสมรสของพวกเจ้าก่อนหน้านี้จัดเตรียมไว้พร้อมสรรพแล้ว เพียงแต่ระยะนี้ล่าช้าไปเพราะเรื่องเขตทะเลนิรนาม อีกสามวันข้าจะจัดพิธีแต่งงานให้พวกเจ้านะ!” หยุนถิงเสนอ

รั่วจิ่งซาบซึ้งยิ่งนัก ยกมือคารวะ “ขอบคุณซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย!”

“แต่ฐานะของหลันซานพิเศษ จะจัดยิ่งใหญ่มากไม่ได้ กลัวว่าจะมีใครจำฐานะของหลันซานได้แล้วเอาไปโพนทะนา มีกินเลี้ยงแค่คนสนิทคุ้นเคยอย่างพวกเราแล้วกัน เพียงแต่แบบนี้จะทำให้หลันซานน้อยเนื้อต่ำใจไปสักหน่อย” หยุนถิงพูดความกังวลของตนออกมา

“ไม่น้อยใจเลย!” หลันซานเดินเข้ามาพอดี พอได้ฟังคำพูดของจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยแล้ว นางก็ซาบซึ้งใจยิ่งนัก

“หลันซาน เจ้ามาได้อย่างไรน่ะ?” รั่วจิ่งรีบถาม

“ข้าผ่านมาพอดี เดิมอยากมารายงานเรื่องร้านค้ากับซื่อจื่อเฟย สุดท้ายได้ยินบทสนทนาของพวกท่านพอดี ซื่อจื่อเฟย ข้าไม่น้อยใจหรอก ขอเพียงได้อยู่กับรั่วจิ่ง อันที่จริงไม่จัดพิธีแต่งงานพวกนี้ก็ไม่เป็นไร” หลันซานตอบ

รั่วจิ่งซาบซึ้งยิ่งนัก ยื่นมือไปกุมมือหลันซานไว้ “หลันซาน ขอบใจเจ้ามากนะ ชาตินี้ข้าไม่มีทางผิดต่อเจ้าแน่!”

“อืม ข้าเชื่อเจ้า!”

หยุนถิงเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้แล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

อีกสามวันต่อมา รั่วจิ่งในชุดแดงขี่ม้าตัวสูงใหญ่ ขบวนรับเจ้าสาวด้านหลังเอิกเกริกยิ่งใหญ่ จากเรือนใหม่อ้อมจวนซื่อจื่อพลางวนสามรอบ ถึงได้มาหยุดหน้าประตูจวนซื่อจื่อ

ซูหลินและเยว่เอ๋อร์ช่วยหลันซานสวมชุดเจ้าสาว หยุนถิงหวีผมให้นาง “เห็นเจ้ากับรั่วจิ่งสมหวังได้แต่งงานกัน ข้าล่ะดีใจกับพวกเจ้าจริงๆ”

หลันซานมองดูตนเองในกระจกที่สวมชุดเจ้าสาว ดวงตาแดงก่ำทันที ลุกขึ้นคุกเข่าให้หยุนถิง “ขอบคุณซื่อจื่อเฟยนัก หากมิใช่ท่าน ก็ไม่มีชีวิตใหม่ของข้าตอนนี้”

“รีบลุกขึ้นเถิด เกรงใจอะไรข้ากัน รั่วจิ่งน่ะคู่ควรพอให้ฝากชีวิตไว้ ข้าอวยพรพวกเจ้านะ” หยุนถิงพยุงนางลุกขึ้น