จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 889

“หงหลิง หงหลิงเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนซูตกใจมาก รีบยื่นมือไปพยุงนางไว้

องครักษ์คนนั้นเองก็ตกใจยิ่งนัก “คุณหนูสาม เหตุใดจู่ๆนางก็กระอักเลือดเล่า จะทำอย่างไรดี จะมาตายที่นี่ไม่ได้นะ”

“ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ๆนางก็เป็นเช่นนี้ เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่ทำให้เจ้าลำบากหรอก ข้าจะพานางไปหาหมอยมบาลผู้อาวุโส” หยุนซูบอก

“ได้ ข้าช่วยท่านพยุงนางไป” องครักษ์รีบช่วยทันที

พอออกจากวังหลวง หยุนซูรีบพาหงหลิงมุ่งตรงไปจวนตระกูลฟู่ทันที

พอหมอยมบาลได้ยินว่าหงหลิงกระอักเลือด ก็รีบจับชีพจรให้นางทันที “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ผู้อาวุโส คืนนี้ข้าจะพาหงหลิงไปที่คุกหลวง เพียงแต่พึ่งถึงหน้าประตูคุกหลวง นางพลันกระอักเลือดออกมา ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเลยพานางมาที่นี่ ผู้อาวุโส นางเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนซูพูดอย่างเป็นกังวล

หมอยมบาลคิ้วขมวดมุ่น หันมองสีหน้าซีดเผือดของหงหลิง “วางใจเถอะ นางเพียงแค่พิษในร่างกายยังกำจัดไม่หมด ข้าจะรักษาให้นางเดี๋ยวนี้”

“ขอบคุณผู้อาวุโสมาก” หยุนซูซาบซึ้งยิ่งนัก

หมอยมบาลรีบป้อนยาให้หงหลิง จากนั้นฝังเขาให้นาง ผ่านไปสักพักถึงดึงเข็มเงินกลับ

“วางใจเถอะ พรุ่งนี้นางจะฟื้นขึ้นมาเอง นี่ก็สายมากแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ” หมอยมบาลบอก

“หงหลิงอยู่ที่จวนข้า เจ้าวางใจเถอะ” ฮูหยินเฒ่าฟู่ปลอบ

“เช่นนั้นก็รบกวนฮูหยินเฒ่าและผู้อาวุโสแล้ว”

ฮูหยินเฒ่าฟู่ให้องครักษ์ไปส่งหยุนซูกลับไป

หมอยมบาลออกจากห้อง จากนั้นรีบเรียกฮูหยินเฒ่าฟู่ไปห้องทำงาน

“เจ้าไม่ได้บอกว่านางถอนพิษไปหมดแล้วรึ?” ฮูหยินเฒ่าฟู่ถาม

“ต้องเป็นเพราะฝีมือการแพทย์ของเจ้าแก่นี่ไม่ได้เรื่องแน่” ตาเฒ่าเหอได้ยินว่าหงหลิงพิษกำเริบกลางดึก เดินเข้ามาอย่างหาวหวอดๆ

หมอยมบาลถลึงตาใส่เขาอย่างเดือดดาล “เหลวไหล ฝีมือการแพทย์ของข้าไร้ผู้ใดทัดเทียม นอกจากนังหนูหยุนถิงนั่น่ะ คืนนี้ข้าจะบอกเรื่องแปลกอย่างหนึ่งกับพวกเจ้า

หงหลิงต้องรู้วิชาแพทย์แน่ ก่อนหน้านี้พิษร้ายในกายนางโดนข้าถอนไปหมดแล้ว คืนนี้กลับกำเริบขึ้นมา แถมยังเป็นพิษร้ายของเมื่อหลายวันก่อนอีก

ได้ยินนังหนูหยุนซูบอกว่า นางกระอักเลือดหน้าประตูคุกหลวง ทำไมถึงมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้ได้ ดังนั้นข้าสงสัยว่านางจงใจวางยาพิษตนเอง”

ฮูหยินเฒ่าฟู่สีหน้าตึงเครียดยิ่งนัก “หนูสกปรกตัวหนึ่งคิดจะทำการชั่วร้าย วางใจเถอะ ข้าไม่มีวันยอมให้นางทำร้ายตระกูลหยุนแน่”

ฮูหยินเฒ่าฟู่เขียนจดหมายให้หยุนถิงฉบับหนึ่งทันที ใช้นกพิราบที่จวินหย่วนโยวส่งให้นางก่อนหน้านี้ส่งออกไป

อีกด้านหนึ่ง พวกหยุนถิงที่ใกล้ถึงชายแดนแคว้นเป่ยลี่ ผ่านไปไม่กี่วันก็ได้รับนกพิราบสื่อสารของฮูหยินเฒ่า

หยุนถิงมองดูเนื้อหาบนนั้น ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “นางเป็นเหมือนที่ข้าคิดจริงๆ ทนไม่ไหวแล้ว ต้องไม่อยากโดนเนรเทศไปชายแดนกับพี่ชายห้าแน่ ถึงได้วิ่งหาทางอุตลุด”

จวินหย่วนโยวพึ่งกล่อมลูกสองคนหลับไป “แค่ตัวตลกเท่านั้นเอง จำเป็นต้องให้เจ้าใส่ใจเพียงนี้เชียวรึ คำพูดเดียวเท่านั้นเอง นางไม่คู่ควรให้เจ้าต่อกรด้วยหรอก”

“นางไม่คู่ควรจริงๆ แต่พี่ชายห้าเป็นครอบครัวของข้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีหญิงที่ชอบ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเช่นนี้ ข้าย่อมไม่อาจให้พี่ชายห้าโดนหลอกได้อยู่แล้ว” หยุนถิงอธิบาย

“เจ้าอยากทำอย่างไรก็ตามใจเจ้าเถอะ เพียงแต่อย่าทำตัวเองเหนื่อยเพราะคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเราเลย” จวินหย่วนโยวบอกอย่างสงสาร

“วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร”

“กว่าเด็กสองคนนี้จะหลับได้ไม่ง่ายเลย พวกเราไม่ได้ออกไปเดินเล่นนานแล้วนะ หลิงเฟิงวันนี้บอกว่า ละแวกนี้มีสระน้ำ ได้ยินว่ามีปลาเยอะมาก จะไปดูสักหน่อยไหม?” จวินหย่วนโยวเสนอ

หยุนถิงมองดูลูกชายหญิงที่หลับปุ๋ย หลายวันนี้เพราะว่าลูกสองคนอยู่ข้างกาย นางเลยแทบไม่มีโอกาสอยู่กันต่อสองต่อสองกับจวินหย่วนโยวเลย

“ท่านพี่พูดเช่นนี้ งั้นก็ไปเถอะ” หยุนถิงบอก