จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 890

รั่วเฟิงซีตกใจจนหน้าซีดเผือด วิ่งไปด้านข้างฉับพลัน แต่นางได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนชุดดำพวกนั้นเลยสักนิด

พอเห็นกระบี่นั้นกำลังจะแทงรั่วเฟิงซี เข็มเงินในมือหยุนถิงลอยออกไปทันที

“ติ๊ง!” ดังขึ้น คนชุดนั้นพลันรู้สึกข้อมือชาด้าน เหมือนมีอาวุธลับอะไรโจมตีกระบี่เขา แต่ไม่เห็นเลยว่าอาวุธลับนั้นยิงออกมาจากไหน

“ถิงเอ๋อร์ พวกเขามิคู่ควรให้เจ้าลงมือ หลงเอ้อร์!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

หลงเอ้อร์ที่ซ่อนอยู่ในที่ลับพุ่งร่างเข้ามาทันที รวดเร็วปราดเปรียว เร็วปานสายฟ้าแลบ รั่วเฟิงซียังไม่ทันเห็นหน้าเขาชัดเจน ก็เห็นเงาดำร่างหนึ่งซัดคนชุดดำพวกนั้นกระเด็นไป

คนชุดดำล้มลงร้องโหยหวน ขยับตัวไม่ได้อีกเลย

รั่วเฟิงซีตกใจนัก คนผู้นี้ฝีมือเก่งกาจนัก สามารถสู้ได้หนึ่งต่อสิบ เมื่อครู่นางได้ยินว่าเขาชื่อหลงเอ้อร์

หลงเอ้อร์ นั่นคือองครักษ์เงามังกรของจวินซื่อจื่อแห่งแคว้นต้าเยียน ชื่อเสียงสั่นสะท้านไปทั้งสี่แคว้น และเขารับหน้าที่คุ้มครองซื่อจื่อเฟยโดยเฉพาะ

รั่วเฟิงซีหันมองหยุนถิงและจวินหย่วนโยว พลันรู้ฐานะของพวกเขาทันที และรีบคารวะ “ขอบคุณจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยนักที่ช่วยชีวิตข้า หากวันหน้ามีสิ่งใดจะใช้ข้อ ทั้งสองโปรดบอกได้เลย ข้าจะไม่อิดออดเลย”

“ในเมื่อเจ้าเป็นฮองเฮาของเป่ยหมิงฉี่ เหตุใดถึงโดนคนไล่ฆ่าได้ หรือว่าเป่ยหมิงฉี่ไม่ได้ส่งคนคอยคุ้มครองเจ้า?” หยุนถิงถามเปิดอก

รั่วเฟิงซียิ้มมุมปากอย่างขมขื่น “ฝ่าบาทภารกิจมากมาย มีหรือจะคิดถึงข้า”

น้ำเสียงเย้ยหยันขั้นสุด ทำให้หยุนถิงยิ่งประหลาดใจ นางยังอยากจะถามอะไรอีก รั่วเฟิงซีก็หน้ามืดสลบไปเสียก่อน

หยุนถิงเดินเข้าหาพลางพยุงนางไว้ รีบช่วยนางจับชีพจรทันที “บาดเจ็บสาหัสนัก เสียเลือดมากเกินไปทำให้หมดสติไป”

หยุนถิงหยิบอุปกรณ์รักษาจากในมิติออกมาช่วยทำความสะอาดบาดแผลให้นาง จากนั้นก็ป้อนยาบำรุงเลือดให้นางสองเม็ด

มาโดนรบกวนอย่างนี้ หยุนถิงหมดอารมณ์ตกปลาและกินปลาอีก “ทานพี่ พวกเรากลับกันเถอะ”

“ได้!”

พอหยุนถิงและจวินหย่วนโยวกลับถึงห้อง ก็เห็นจวินเสี่ยวเทียนเดินสะลึมสะลือออกมา “ท่านพ่อท่านแม่พวกท่านไปไหนกันมาน่ะ?”

จวินหย่วนโยวได้แต่หาข้ออ้างว่า “ข้ากับท่านแม่เจ้าออกไปปลดทุกข์น่ะ”

“โกหก เมื่อครู่ข้าพึ่งไปมา ทำไมไม่เห็นพวกท่านล่ะ” จวินเสี่ยวเทียนย้อนทันควัน

จวินหย่วนโยวโดนลูกชายเปิดโปงต่อหน้า ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “พ่อแค่ไปอีกที่หนึ่ง”

“บุรุษไม่อาจไปห้องปลดทุกข์ของสตรีได้ ท่านพ่อท่านทำเช่นนี้น่ะลามกนะ!” จวินหย่วนโยวมองอย่างดูถูก

“ลามก ใครสอนเจ้าคำนี้กัน?” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น นี่มิใช่จงใจสอนลูกเขาผิดๆรึ

“ท่านแม่สอนข้าเอง นางบอกว่าชายหญิงนั้นแตกต่างกัน”

หยุนถิงพยักหน้าเห็นด้วย “คำพูดนี้ข้าสอนเขากับเสี่ยวเหยียนจริงๆ ความตั้งใจของข้าคือให้พวกเขารู้ว่าชายหญิงนั้นแตกต่างกัน จะได้รู้จักปกป้องตัวเอง”

จวินหย่วนโยวดึงมือลูกชายเข้าหาตัวเอง “เสี่ยวเทียน อีกที่หนึ่งที่พ่อไปไม่ใช่ห้องปลดทุกข์ของสตรี แต่เป็นด้านนอกน่ะ”

“ที่ไหนกัน ท่านพาข้าไปได้ไหม?” จวินเสี่ยวเทียนถามต่ออย่างไม่ลดละ

หยุนถิงเริ่มไม่รู้จะตอบยังไงดีแล้ว ฝีมือในการรุกไล่ถามใหจนมุมของเจ้าหนูนี่เหมือนพ่อเขาจริงๆ

“ท่านพี่ เช่นนั้นท่านพาเสี่ยวเทียนไปนะ ข้าไปนอนเป็นเพื่อนลูกสาวละ” หยุนถิงโดนปัญหาปวดขมองอันนี้ให้เขาทันที

จวินหย่วนโยวยิ้มหน่ายใจ ถิงเอ๋อร์นี่เจ้าเล่ห์จริงๆนะ