จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 891

หากเฟิงซีไม่มีความสามารถในการปกป้องตนเอง ต่อไปจะควบคุมวังหลังได้อย่างไร จะรับมือกับแผนการเจ้าเล่ห์ของเหล่าสนมพวกนั้นได้อย่างไร ดังนั้นเป่ยหมิงฉี่เลยจะทำต้องทำให้นางแข็งแกร่งขึ้น

ถึงเขาจะเป็นฮ่องเต้แคว้นหนึ่ง แต่แคว้นเป่ยลี่อันยิ่งใหญ่นี้ยังมีอำนาจลับอีกมากมาย คนที่ไม่ยอมลงให้เขา หากวันไหนตนเกิดเรื่องขึ้น เฟิงซีก็จะสามารถรับมือได้ ไม่ใช่กลายเป็นเหยื่อ

ดังนั้นเป่ยหมิงฉี่จำเป็นต้องโหด โหดต่อนาง และยิ่งโหดกับตนเอง

เพราะเขาไม่มีทางเลือก

ส่วนรั่วเฟิงซีเดินทางพร้อมกับพวกจวินหย่วนโยว ไม่เจอนักฆ่าอีกจริงๆด้วย นอกเสียจากว่าพวกมันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นใครจะกล้าลงมือกับจวินซื่อจื่อ เพราะคนที่คอยตามพวกเขานั้นคือองครักษ์เงามังกร

รั่วเฟิงซีมองดูความอ่อนโยนเอาใจใส่ของจวินหย่วนโยวที่มีต่อหยุนถิง รวมถึงลูกๆน่ารักสดใสสองคนด้วย นางอิจฉามาก

พอเห็นจวินหย่วนโยวหวีผมให้หยุนถิง รั่วเฟิงซียิ่งเบิกตาโต “ได้ยินมาตลอดว่าจวินซื่อจื่อรักใคร่ซื่อจื่อเฟยแต่เพียงผู้เดียว บัดนี้ได้มาเห็นกับตา ช่างทำให้คนรอบข้างอิจฉาจริงๆ ความรักของจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยเป็นเรื่องดีจริงๆ!”

หยุนถิงยิ้มบอก “ข้าเองก็รักซื่อจื่อของข้ามาก”

รั่วเฟิงซีพยักหน้า “หากสตรีใดมีชีวิตเฉกเช่นซื่อจื่อเฟย ชีวิตนี้ก็มิมีสิ่งใดเสียดายอีกแล้ว”

น้ำเสียงมีแววหม่นหมอง และเหงาหงอยด้วย

ระหว่างทางเห็นพวกเขาสองคนรักใคร่กัน ท่าทีปรองดองยิ่งนัก สาดเทความหวานไม่หยุดไม่หย่อน รั่วเฟิงซีเริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว

น้ำตาลนี่ไม่อยากกินก็ไม่ได้ นางจะเป็นตากุ้งยิงแล้ว

“ชีวิตคนเราก็แค่หลายสิบปี การแต่งงานก็เป็นเรื่องของชั่วชีวิต หยวนๆไม่ได้ ข้าไม่หวังลาภยศสรรเสริญ แต่หวังเพียงใจรักเดียว” หยุนถิงตอบ

ใจรักเดียว ทั้งน่าฟังและทำให้คนทั้งเข้าใจและอิจฉา แต่ฐานะของนางไม่อนุญาต

“พี่สาว ท่านหน้าตางดงามขนาดนี้ ต้องพบเจอคนที่เป็นใจรักเดียวของตนได้แน่” จวินเสี่ยวเหยียนคลานเข้ามา พูดพลางกินขนมไปพลาง

รั่วเฟิงซีขบขันออกมา “นังหนูอย่างเจ้านี่ช่างพูดจริงนะ เจ้าอายุน้อยเพียงนี้รู้รึว่าอะไรคือใจรักเดียว?”

“ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว เหมือนท่านพ่อกับท่านแม่ไง ดีต่อกันเท่านั้น รักต่อกันเท่านั้น” จวินเสี่ยวเหยียนพูดด้วยท่าทางราวกับเป็นผู้ใหญ่

“เจ้าอายุน้อยแค่นี้กลับเฉลียวฉลาดเพียงนี้ สมเป็นลูกสาวของซื่อจื่อเฟยจริงๆ” รั่วเฟิงซีชมเชยออกมา

พอเห็นจวินเสี่ยวเหยียนตรงหน้า ใบหน้าน้อยอันงดงามราวรูปแกะสลักทั้งไร้เดียงสาทั้งน่ารัก นางพลันอยากมีลูกสาวขึ้นมา ดูท่าจะไม่เลว ในสมองพลันปรากฏภาพใบหน้านั้นของเป่ยหมิงฉี่

“พี่สาว ทำไมท่านหน้าแดงล่ะ?” จวินเสี่ยวเหยียนถาม

“ไม่มีอะไร พี่แค่ร้อนนิดหน่อยเท่านั้นเอง” รั่วเฟิงซีรีบหาข้าอ้างทันที

หยุนถิงเห็นสีหน้านางทั้งหมด ดูท่ารั่วเฟิงซีผู้นี้จะไม่ได้ไม่มีใจต่อเป่ยหมิงฉี่ เรื่องอย่างบุพเพสันนิวาสต้องให้เป็นไปตามธรรมชาติ

พวกจวินหย่วนโยวมาถึงเมืองของแคว้นเป่ยลี่ในอีกไม่กี่วันให้หลัง เพราะมีอำนาจและฐานลับของจวนซื่อจื่อ ดังนั้นการเดินทางครั้งนี้เลยเร็วมาก ไม่ถึงสิบวันก็มาถึงเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่แล้ว

“จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ระหว่างทางมานี้ขอบคุณในความดูแลของพวกท่านมาก หากไม่รังเกียจไปตระกูลรั่วเถิด ข้าจะทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี ขอบคุณบุญคุณที่ช่วยชีวิตของทั้งสองท่าน” รั่วเฟิงซีซาบซึ้ง

หยุนถิงกำลังจะเอ่ยขึ้น แต่จวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียนโดนดึงดูดจากน้ำตาลปั้นข้างทางไปเลย

“ท่านแม่ ข้าอยากกินน้ำตาลปั้น” เด็กสองคนพูดขึ้น และวิ่งเข้าไป

หยุนถิงเห็นอย่างนั้นก็รีบตามไปทันที แต่เดินออกไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดลอยมา