จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 892

พระราชวังแคว้นเป่ยลี่

พวกจวินหย่วนโยวมาถึงหน้าประตูพระราชวัง พอองครักษ์เห็นพวกเขาท่าทีมิธรรมดา ใส่ชุดหรูหรา และยังนำสตรีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดจนมองไม่เห็นรูปโฉมผู้หนึ่งมาด้วย ก็รีบเข้ามาถามทันที

“พวกท่านเป็นใครกัน มาพระราชวังทำไม?”

“เรียกเป่ยหมิงฉี่ออกมา จวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยของข้ามาร่วมงานแต่งงานของเขาที่แคว้นเป่ยลี่แล้ว!” หลงยีแค่นเสียงบอก

องครักษ์หน้าซีดเผือดฉับพลัน จวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟย นั่นคือบุคคลที่สะท้านสะเทือนไปทั่วทั้งสี่แคว้น กล้าขวางพวกเขา นอกเสียจากว่าตนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว

“จวินซื่อจื่อซื่อจื่อเฟยโปรดอภัยด้วย ข้าน้อยจะไปกราบทูลเดี๋ยวนี้!” องครักษ์พูดจบก็จะวิ่งเข้าไปทันที

“ไม่ต้องทูลแล้ว ข้าออกมาต้อนรับด้วยตัวเองเลย!” เป่ยหมิงฉี่พูดเสียงกระจ่างชัดเจน เดินก้าวเท้ายาวออกมา

หยุนถิงหันมองเขา ชุดมังกรสีเหลืองทองอร่าม ทระนงองอาจ ใบหน้าสุขุมเกรงขามมากขึ้น เขาดูสุขุมนุ่มลึกกว่าเมื่อก่อนมากนัก

“จวินหย่วนโยว หยุนถิง ในที่สุดพวกท่านก็มาเสียที ระหว่างเหน็ดเหนื่อยตรากตรำ รีบตามข้าเข้าวังเถอะ!” เป่ยหมิงฉี่บอกอย่างยินดี

“เจ้ายังมีศีลธรรมอยู่บ้างนะ!” หยุนถิงพยักหน้า

“ท่านแม่ เขาเป็นฮ่องเต้ของแคว้นเป่ยลี่หรอ ก็เป็นท่านอาของเล่อหรันจวิ้นจู่สิ?” จวินเสี่ยวเทียนมองสำรวจอย่างสงสัย

เป่ยหมิงฉี่ถึงได้สังเกตเห็นจวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียน “ไอ้โหย นี่ลูกชายหญิงของพวกท่านรึ หน้าตาดียิ่งนัก ลูกชายเหมือนจวินหย่วนโยว ลูกสาวเหมือนหยุนถิง

เจ้าหนู เจ้ารู้จักเล่อหรันด้วยรึ ยัยหนูนั่นกลับมาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนแล้ว เพียงแต่พอกลับมาแล้วก็ขังตนเองอยู่แต่ในห้อง หรือว่าเจ้ารังแกนางรึ?”

จวินเสี่ยวเทียนบอกด้วยสีหน้าตึง “ข้าไม่ได้รังแกนางเสียหน่อย ท่านแม่บอกว่าเด็กผู้ชายจะรังแกเด็กผู้หญิงไม่ได้ ข้าเพียงแค่ปฏิเสธนางเท่านั้น”

เป่ยหมิงฉี่กำลังจะชมจวินเสี่ยวเทียนว่าทำถูกต้องแล้ว พอได้ยินประโยคสุดท้ายก็สีหน้าตึงทันที “เล่อหรันน่ะร่าเริงน่ารัก ถึงจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็จิตใจดีนะ ทำไมเจ้าปฏิเสธนางล่ะ?”

“ท่านคิดว่าดี งั้นท่านแต่งกับนางสิ?” จวินเสี่ยวเทียนย้อน

คำพูดเดียวทำเป่ยหมิงฉี่อึ้งไปเลย “เจ้าหนูนี่ ข้าเป็นเสด็จอาของนาง จะแต่งงานกับนางได้อย่างไรกัน”

“นั่นเป็นเรื่องของท่าน” จวินเสี่ยวเทียนแค่นเสียงเย็น

เป่ยหมิงฉี่ใบ้กินทันที หันมองจวินหย่วนโยวฉับพลัน “ลูกชายท่านนี่เหมือนท่านยิ่งนัก นิสัยก็เหมือนท่านราวกับถอดแบบมาเลย”

“ลูกชายของข้า ย่อมต้องเหมือนข้าอยู่แล้ว!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

“ท่านพ่อ ข้าเหนื่อยและหิวมากเลย ข้าอยากกินข้าว” จวินเสี่ยวเหยียนบอก

“เป่ยหมิงฉี่ เลิกพล่ามได้แล้ว!” จวินหย่วนโยวเร่งรัด

เป่ยหมิงฉี่เบ้ปาก “ตอนนี้ข้าเป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยลี่แล้ว ท่านจะไว้หน้าข้าหน่อยไม่ได้รึ นังหนู รีบเข้าวังเถอะ ข้าให้ห้องพระเครื่องต้นเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว”

“ว้าว เยี่ยมไปเลย” จวินเสี่ยวเหยียนตามท่านแม่เดินเข้าไปทันที

จวินหย่วนโยวก็จูงมือลูกชาย พาคนอื่นเข้าวัง เหลือไว้แค่องครักษ์ลับคนเดียว จับรั่วจื่ออวิ้นที่สลบเหมือดแขวนไว้หน้าประตูพระราชวัง

องครักษ์ที่เฝ้าอยู่เห็นใบหน้านางเต็มไปด้วยเลือดก็ตกใจยิ่งนัก