จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 893

“เพราะจื่ออวิ้นหาว่าจวินซื่อจื่อเป็นชายบำเรอ! หลายวันก่อนลูกไปขอพรให้ไท่จื่อที่วัดหยุนไห่ ซึ่งลูกไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้กับใครเลย มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้

แต่ระหว่างทางกลับมา ลูกกลับเจอนักฆ่า พวกเขาฆ่าคนควบรถม้าและสาวใช้ ทั้งยังจะฆ่าลูก โชคดีที่ลูกเจอกับจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟย ถึงรอดมาได้

ดังนั้นลูกเลยตามพวกเขากลับมา แต่ไม่คิดว่า พอถึงถนนในเมืองหลวง ก็เจอกับจื่ออวิ้น นางหาว่าลูกยั่วยวนบุรุษ ทำให้ตระกูลรั่วขายหน้า และยังหาว่าจวินซื่อจื่อเป็นชายที่ดีแค่รูปงามเท่านั้นต่อหน้าสาธารณชนอีกด้วย

ปกติอี๋เหนียงชอบบอกว่าจื่ออวิ้นเชี่ยวชาญหนังสืและมารยาท อ่อนโยนเอาใจใส่ ขอถามหน่อยว่า คนที่รู้มารยาทจริงๆจะกล้าลบหลู่พี่สาวตนเองต่อหน้าทุกคน  ประกาศเรื่องมดเท็จ นำความขายหน้ามาสู่ตระกูลรั่วรึ

ตอนนั้นชาวบ้านที่มาห้อมล้อมมีมากนัก ทุกคนล้วนได้ยินกันชัดเจน ถึงจวินซื่อจื่อจะโหดเหี้ยม เย็นชาอำมหิต หากไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธิ์มาก่อน

เพราะจื่ออวิ้นปากไม่มีหูรูด ลบหลู่เหยียดหยามจวินซื่อจื่อต่อหน้าสาธารณชน ดังนั้นจวินซื่อจื่อถึงตัดลิ้นนาง คำที่ลูกพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น หากท่านพ่อไม่เชื่อส่งคนไปถามชาวบ้านที่ถนนนั้นได้เลย!

อันที่จริง จวินซื่อจื่อได้ยั้งมือไว้แล้ว หากมิใช่อย่างนั้น ตอนนี้จื่ออวิ้นคงกลายเป็นศพไปแล้ว” รั่วเฟิงซีตอบอย่างเปิดเผย

น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ประหนึ่งท่อนไม้ใหญ่ทุบลงกลางใจรั่วเฉิงเซี่ยง

เขาที่เดิมตกตะลึง พลันเดือดดาลทะลุฟ้า หันไปหานางโค่ว พลางยกมือขึ้นตบหน้านางฉาดใหญ่ทันที

“อ๊า!” นางโค่วร้องเสียงหลง หันมองรั่วเฉิงเซี่ยงอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง “นายท่าน นี่ท่านตบข้ารึ?”

นางอยู่กับรั่วเฉิงเซี่ยงมาหลายปี รั่วเฉิงเซี่ยงรักใคร่โปรดปรานนางยิ่งนัก ต่อให้หลังจากที่แม่ของรั่วเฟิงซีตายไปแล้ว ตนจงใจรังแกนาง นายท่านก็แค่ทำทีปิดตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่งเท่านั้น เขาไม่เคยลงมือกับนางมาก่อน

“นี่คือลูกสาวที่เจ้าอบรมสั่งสอนมาอย่างดร กล้าเหยียดหยามพี่สาวแท้ๆของตนต่อหน้าสาธารณชน ทำลายชื่อเสียงเฟิงซี ยังด่าว่าจวินซื่อจื่อ เสียแรงที่ข้ารู้สึกว่านางน่าสงสาร นางน่ะหาเรื่องตายเองชัดๆ!

หากว่าใครกล้าแอบไปช่วยจื่ออวิ้นลับหลังข้า ข้าจะไล่คนผู้นั้นออกจากจวน พ่อบ้านตอนนี้เจ้าส่งคนไปตะโกนตามท้องถนนซะว่า ข้ากับรั่วจื่ออวิ้นตัดขาดสัมพันธ์ความเป็นพ่อลูกกันแล้ว นางจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลรั่วอีก!” รั่วเฉิงเซี่ยงตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“ขอรับ!” พ่อบ้านตกใจรีบไปจัดการทันที

พอนางโค่วได้ยินอย่างนั้นก็สีหน้าซีดเผือด รีบคุกเข่าลงทันที “นายท่าน ขอร้องท่านช่วยจื่ออวิ้นด้วยเถอะ นางเป็นลูกสาวแท้ๆของท่านนะ ท่านจะใจร้ายเยี่ยงนี้ได้อย่างไร นางเป็นลูกที่ข้าอุ้มท้องมาสิบเดือนกว่าจะคลอด ข้ามีลูกสาวคนนี้คนเดียวนะ!”

เสียงร้องไห้โหยหวนนัก

รั่วเฉิงเซี่ยงเห็นนางโค่วคุกเข่าร้องไห้โหยหวนที่พื้น สีหน้าเคียดแค้นเริ่มไหวหวั่น

เพียงแต่เขายังไม่ทันเอ่ยปาก รั่วเฟิงซีก็พูดต่อว่า “โค่วอี๋เหนียงพูดเช่นนี้ ท่านจะทำให้ท่านพ่อต้องผิดต่อตระกูลนะ

ท่านพ่อทำเช่นนี้มิใช่เขาใจร้าย แต่กำลังปกป้องตระกูลรั่วต่างหาก หากมิใช่เพราะจื่ออวิ้นลบหลู่จวินซื่อจื่อ ก็ไม่มีทางมีจุดจบเช่นนี้

จวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยรักใคร่ ปรองดองต่อกันยิ่งนัก นี่แค่จวินซื่อจื่อให้คนลงมือนะ ซื่อจื่อเฟยยังมิได้ทำอะไรเลย

ดังนั้นท่านพ่อควรจะตรึกตรองให้ดีก่อนทำอะไรลงไป เพราะอำนาจของจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไร้ผู้ใดทัดเทียมได้ทั่วทั้งสี่แคว้น อย่าว่าแต่ตระกูลรั่วของเราเลย ต่อให้เป็นทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ พวกเขาก็ไม่เกรงกลัวดอก

ลูกก็สงสารจื่ออวิ้น แต่หากต้องแลกตระกูลรั่วทั้งหมดเพื่อนาง ท่านพ่อก็จะกลายเป็นคนผิดของตระกูลรั่ว ข้าว่าท่านพ่อก็คงไม่อยากให้ประวัติร้อยปีของตระกูลรั่วมาถูกทำลายลงในมือท่านกระมัง!”

พูดจาสวยหรูชัดเจน บอกเล่าข้อได้ข้อเสียไว้ในนั้นทั้งหมด

รั่วเฉิงเซี่ยงเข้าใจทั้งหมด สีหน้าเย็นชาลงฉับพลัน “เจ้ายังมีหน้ามาร้องไห้อีกรึ หากมิใช่เพราะปกติเจ้าคอยตามใจนาง จื่ออวิ้นมีหรือจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ ใครก็ได้ พานางโค่วกลับเรือนนางซะ และหากไม่มีคำสั่งข้า ห้ามมิให้นางออกจากเรือนแม้เพียงครึ่งก้าว!”

นางโค่วอึ้งบื้อไปเลย นางถลึงตาใส่รั่วเฟิงซีอย่างเคียดแค้น หากสายตาฆ่าคนได้ ตอนนี้รั่วเฟิงซีคงตายไปแปดร้อยครั้งแล้ว

“นายท่าน ท่านจะทำอย่างนี้กับข้าไม่ได้นะ จื่ออวิ้นเป็นลูกสาวของข้า ต่อให้ข้าต้องเสี่ยงชีวิตก็จะช่วยนางให้ได้ ท่านไม่ช่วย ข้าจะไปเอง!” นางโค่วไม่สนใจอะไรแล้ว คลานขึ้นจากพื้นจะพุ่งออกทางประตู

“วันนี้หากเจ้าก้าวออกไป ก็อย่าหวังจะได้กลับมาตระกูลรั่วอีก!” รั่วเฉิงเซี่ยงตะคอกดังอย่างเดือดดาล