จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 901

“อ๊ากกก” ฮูหยินรองร้องลั่นและเจ็บจนรีบหลบหนี แต่เตียงก็ใหญ่แค่นั้น ไม่มีที่ให้นางหลบเลย

“นายท่านข้าผิดไปแล้ว ข้ารู้ผิดแล้ว ท่านได้โปรดอย่าได้ตีเลย ข้าเจ็บมาก อย่าได้ตีอีกเลย!” โค่วอี๋เหนียงจนและรีบร้องขอความเมตตา

แต่รั่วเฉิงเซี่ยงกลับเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน และฟาดแส้ในมือลงอย่างแรง

ฮูหยินรองกรีดร้องเสียงดังจนทุกคนที่ได้ยินหวาดกลัวไปหมด แต่กลับไม่มีใครเห็นอกเห็นใจ

ฮูหยินรองในปกตินั้นภายนอกดูอ่อนโยนและสง่างาม แต่ลับหลังนั้นกลับโหดเหี้ยมและดุร้าย ตราบใดที่นางไม่พอใจเล็กน้อย ก็จะทรมานคนรับใช้ในจวนด้วยวิธีต่างๆ ตอนนี้เห็นนางเป็นแบบนี้ ทุกคนต่างก็อุทานในใจและรู้สึกสะใจยิ่งนัก

หลิวมามาตกใจกลัวจนเป็นลมไปในทันที ดวงตาของเหิงจิ่วมีความเคร่งขรึมวาบผ่านไป ฮูหยินรองกลายเป็นสภาพเช่นนี้ สมควรยิ่งนัก

ไม่ไกลจากประตู รั่วเฟิงซีเฝ้าดูท่านพ่อตีเยี่ยงนี้ ดวงตาแสนสวยก็มีร่องรอยของความเย็นชาวาบผ่านไป

ก็แค่ถูกเฆี่ยน ซึ่งเทียบกับสิ่งที่นางทำกับตัวเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้นั้น ก็ยังถือว่าเบาไป หากให้นางตายไปแบบนี้ก็เบาเกินไปแล้ว

ในขณะที่รั่วเฟิงซีกำลังจะหันหลังกลับ ก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญของฮูหยินรอง พร้อมกับเสียงที่ตกตะลึงของรั่วเฉิงเซี่ยง "เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร？"

รั่วเฉิงเซี่ยงเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เพราะเขาเห็นหน้าของฮูหยินรองมีเนื้อหนังชิ้นหนึ่งหลุดลงมา

ใบหน้าที่ดีจู่ๆก็มีเนื้อหนังชิ้นหนึ่งหลุดออกจาก ซึ่งสามารถมองเห็นกระดูกได้ สยดสยองยิ่งนัก ทำเอารั่วเฉิงเซี่ยงตกใจกลัวจนหยุดเฆี่ยนในทันที

ฮูหยินรองรู้สึกเพียงความเจ็บปวดของใบหน้าฉีก ราวกับว่ามีอะไรหลุดออกมา ก้มนางมองเห็นสิ่งที่มีเลือดนั้น ก็ทำเอานางตกใจกลัวจนหน้าซีดทันที และเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เมื่อสัมผัส ฮูหยินรองก็ตกใจกลัวแทบตาย เพราะจู่ๆหน้าของนางก็มีเนื้อหนังชิ้นหนึ่งหายไป เพราะมองไม่เห็น มือก็สัมผัสโดนกระดูกบนแก้มทันที เจ็บจนนางร้องครวญครางทันที

เสียงที่แหลมนั้น ทำเอาทุกคนรู้สึกขนหัวลุก

ไม่เพียงแต่บนใบหน้า แต่เดิมฮูหยินรองที่ร่างกายเจ็บปวดนั้นจู่ๆทั้งกายก็เหมือนถูกดึงเส้นเอ็นและลอกหนังออก เหมือนมีบางอย่างหลุดออกจากร่างกายของตัวเอง

เดิมทีชุดชั้นในสีขาวที่ถูกรั่วเฉิงเซี่ยงเฆี่ยนนั้น มีคราบเลือดหลายจุด แต่ตอนนี้กลับทำให้มองเห็นรอยเปื้อนเลือดจำนวนมาก เลือดซึมผ่านเสื้อผ้า ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจกลัวยิ่งนัก

“ผี ผีหลอก!” ในหมู่คนรับใช้ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมา และคนรับใช้คนอื่นๆ ก็ไม่มีเวลามาสนว่าจะถูกนายท่านลงโทษหรือไม่ ต่างก็รีบหนีเอาชีวิตรอดทันที

รั่วเฟิงซีเห็นฉากนี้ ก็ตกใจกลัวเช่นกัน แต่นางไม่ได้จากไป แต่ยกเท้าแล้วเดินเข้ามา

ต่อให้เป็นรั่วเฉิงเซี่ยงที่เห็นสถานการณ์ที่ผันผวนในราชสำนักมาหลายสิบปีนั้น ขณะนี้ก็ตกใจกลัวเช่นกัน "เป็นอย่างงี้ได้อย่างไร ข้าก็แค่เฆี่ยนนางไปสองสามทีเอง เด็กๆ พ่อบ้านรีบไปเชิญหมอ!"

“ขอรับ!” พ่อบ้านนอกประตูตกใจกลัวจนรีบไปทำ

ก่อนหน้านี้หมอที่หลิวมามาเชิญมานั้นถูกกักตัวไว้ที่หน้าประตู พ่อบ้านก็รีบให้คนรับใช้คนพาหมอมาทันที

หมอเห็นฉากนี้ ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีดเช่นกัน "ใต้เท้าเฉิงเซี่ยง โรคนี้ของฮูหยินข้าน้อยไม่เคยเห็นมาก่อนเลย อาการรุนแรงเช่นนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก หรือว่าโดนของ โปรดใต้เท้าเฉิงเซี่ยงยกโทษให้ด้วย! "

“ไปให้พ้น หมอเถื่อน!” รั่วเฉิงเซี่ยงด่าสาปแช่ง

“ขอรับ ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้ขอรับ!” หมอตะเกียกตะกายออกไป

“ท่านพ่อ ฮูหยินรองเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร？” รั่วเฟิงซีขมวดคิ้วและถาม

นางไม่เคยเห็นใครที่มีอาการแบบนี้มาก่อนเลย และการเฆี่ยนตีก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ เห็นท่าทางที่เจ็บปวดของนาง ก็ไม่เหมือนแกล้งทำ และยิ่งไม่เหมือนตัวเองวางยาพิษให้ตัวเอง

เพราะฮูหยินรองเป็นคนที่ทะนุถนอมชีวิตมากที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่จะทำกับตัวเองได้โหดร้ายยิ่งนี้