จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 903

“ฝ่าบาท จะจับตัวองค์หญิงสวิ๋นอวี่มาหรือไม่？” องครักษ์ถาม

“อย่าพึ่ง เจ้าส่งคนไปจับตาดูกู้สวิ๋นอวี่ไว้อย่างลับๆ ผู้ที่มีการติดต่อกับนาง สถานที่ที่นางไป เรื่องที่ทำทั้งหมดล้วนต้องมารายงานให้กับข้าอย่างละเอียด!” เป่ยหมิงฉี่สั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ไปทำทันที

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่มืดครึ้ม สายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเฉียบคม "เจ๋ออู่!"

เงาดำหนึ่งปรากฏขึ้นนอกหน้าต่างทันที "ฝ่าบาททรงมีคำสั่งใด？"

"เจ้าไปสืบกู้สวิ๋นอวี่ด้วยตัวเอง ยาพิษที่ร้ายแรงเช่นนี้คงมีคนให้นางแน่นอน สืบผู้เบื้องหลังออกมาให้ได้ นางกล้าวางยาพิษให้ฮองเฮาของข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยมันไปอย่างง่ายดายแน่นอน!" เป่ยหมิงฉี่ทำเสียงเชอะ

"พ่ะย่ะค่ะ!" เจ๋ออู่บินออกไปและหายไปในชั่วพริบตา

เป่ยหมิงฉี่ยกเท้าขึ้นและตรงไปที่ลานของหยุนถิง และนำสิ่งที่องครักษ์สืบมาได้บอกให้กับหยุนถิง

หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "เป็นนางได้อย่างไร？"

รูปลักษณ์ภายนอกที่น่ารัก ร่าเริงและสดใสเช่นนั้น กลับโหดเหี้ยมจนวางยาพิษที่ร้ายแรงเช่นนี้ แถมยังเงียบขรึมเยี่ยงนั้น มีเล่ห์เหลี่ยมยิ่งนัก

"ทำไมนางถึงวางยาพิษ?" หยุนถิงมองมา

"ข้าจะรู้ได้อย่างไร ข้าได้ให้คนไปสืบแล้ว!" เป่ยหมิงฉี่ก็งงงวยมากเหมือนกัน

"ยังต้องสืบด้วยหรือ กู้สวิ๋นอวี่ชอบท่าน แต่ท่านกลับแต่รั่วเฟิงซีมาเป็นฮองเฮา เพราะนางรักจึงก่อให้เกิดความแค้น อิจฉา ดังนั้นจึงได้วางยาพิษ เพื่อที่จะกำจัดรั่วเฟิงซีทิ้ง มือใครยาวสาวได้สาวเอา!" จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะอย่างเฉยชา

"จวินหย่วนโยวเจ้าอย่าพูดไร้สาระ กู้สวิ๋นอวี่จะชอบข้าได้ยังไง？" เห็นได้ชัดว่าเป่ยหมิงฉี่ไม่เชื่อ

เขาไม่เคยรู้ แน่นอนว่าก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว

“โอ้เง่า!” จวินหย่วนโยวกลอกตาใส่เขา

หลิงเฟิงเดินเข้ามา "ซื่อจื่อของข้าพูดถูก กู้สวิ๋นอวี่ชอบเป่ยหมิงฉี่ ตั้งแต่ตอนอายุเจ็ดขวบ ครั้งแรกที่นางเข้าวัง ถูกอ๋องเก้ารังแก ในเวลานั้นท่านในฐานะไท่จื่อนั้นช่วยนางเอาไว้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซาบซึ้งที่ท่านช่วยนาง หรือรักแรกพบต่อท่าน แต่นับตั้งแต่นั้นมา กู้สวิ๋นอวี่ก็จะหาเหตุผลและข้ออ้างมากมายเข้าวัง ก็เพื่อที่จะได้เจอหน้าท่าน

ท่านไม่เห็นหรือว่าทุกครั้งที่รั่วเฟิงซีวิ่งไล่ตามหลังท่าน กู้สวิ๋นอวี่ก็จะอยู่ และจะใช้ทุกวิถีทางถ่วงเวลา ก็เพื่อจงใจดึงดูดความสนใจของท่าน

มีครั้งหนึ่ง พวกท่านเล่นซ่อนหา รั่วเฟิงซีตกลงไปในสระน้ำโดยไม่ระวัง นั่นไม่ใช่เป็นเพราะนางพลาดตกลงไป แต่เป็นกู้สวิ๋นอวี่ผลัก

เมื่อสามปีก่อน พวกท่านออกไปล่าสัตว์ รั่วเฟิงซีตกเข้าไปในหลุมพราง-----เรื่องที่เหมือนเช่นนี้นั้นนับไม่ถ้วน ดังนั้นเป่ยหมิงฉี่ท่านเฉลียวฉลาดหน่อยเถอะ"

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่มืดครึ้ม ไม่ใช่เป็นเพราะโกรธที่หลิงเฟิงเรียกชื่อตัวเองโดยตรง แต่คิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะสืบตัวเอง แถมยังตรวจสอบได้ชัดเจนขนาดนั้น

“จวินหย่วนโยว เจ้าเริ่มตรวจสอบตั้งแต่เมื่อไหร่？” เป่ยหมิงฉี่ถามอย่างเย็นชา

"ตั้งแต่ที่นางปรากฏตัว ทุกอย่างที่ปรากฏตรงหน้าถิงเอ๋อร์ ข้าล้วนต้องตรวจสอบให้ชัดเจน!" จวินหย่วนโยวตอบ

"สมกับเป็นท่านพี่ของข้ายิ่งนัก ทำอะไรก็รอบคอบ เป่ยหมิงฉี่ส่วนที่เหลือก็มอบให้ท่านแล้ว เพราะคนที่นางวางยาพิษใส่นั้นเป็นฮองเฮาของท่าน!" หยุนถิงกล่าว

"ได้!" เป่ยหมิงฉี่หันหลังและจากไป

เขาไม่ได้ไปหากู้สวิ๋นอวี่ทันที แต่ไปที่ห้องหนังสือ และคิดเรื่องที่ตัวเองอยู่กับรั่วเฟิงซีในหลายปีมานี้อย่างรอบคอบ และพบว่าเหมือนที่หลิงเฟิงพูดจริงด้วย เหมือนทุกครั้งที่ตัวเองอยู่กับเฟิงซีก็จะมีสวิ๋นอวี่อยู่ด้วยทุกครั้ง

แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลย เมื่อนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เฟิงซีเกิดเรื่องบ่อยๆนั้น ก็รู้สึกนึกกลัวในภายหลัง สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่มืดครึ้มยิ่งนัก