จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 907

ฝ่าบาทหมดคำพูด "โม่หลานเจ้าเป็นถึงเฉินหวางเฟยแล้ว พูดจาให้มันสุภาพหน่อยไม่ได้หรือไง!"

“ฝ่าบาท สุภาพกินไม่ได้สักหน่อย ในสนามรบใครจะมาสุภาพกันท่าน ขอแค่คำพูดหนึ่งคำของฝ่าบาท หม่อมฉันก็จะนำกองทัพไปที่ชายแดนทันที!” โม่หลานพูดอย่างตรงไปตรงมา

ปกตินางก็เป็นคนที่อยากพูดอะไรก็พูดออกมา มีนิสัยที่ตรงไปตรงมา ในใจคิดอย่างไรก็พูดออกมาเช่นนั้น

จี้อวี๋ที่อยู่ข้างๆหัวเราะออกมา "ฝ่าบาท ท่านอย่าทำให้นางลำบากใจไปเลย หากจะให้นางพูดสุภาพ ยังไม่ดีกว่าให้แม่หมูปีนต้นไม้เลย เช่นนั้นยังง่ายกว่าเยอะเลย"

สีหน้าของโม่หลานมืดครึ้มทันที "จี้อวี๋ เจ้าพูดอะไรของเจ้าห้ะ"

“ข้าแค่พูดตามความจริง เจ้าจะโกรธไม่ได้นะ หากกระทบต่อทารกในครรภ์เฉินอ๋องของเจ้าก็จะมาสู้สุดชีวิตกับข้าอีก ข้าไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว” จี้อวี๋แบะปาก

“นิ้วหนึ่งนิ้วของข้าก็สามารถฆ่าเจ้าทิ้งได้ ยังจำเป็นต้องให้เฉินอ๋องของข้ามาหรือ” โม่หลานโต้กลับ

เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะทะเลาะกัน ใบหน้าของฝ่าบาทก็หมดความอดทนเล็กน้อย "พอแล้ว ข้าให้พวกเจ้ามาก็เพื่อให้ปรึกษาหารือว่าจะรับมือกับมันอย่างไร ไม่ใช่มาดูพวกเจ้าทะเลาะกัน!"

โม่หลานกับจี้อวี๋จึงค่อยหุบปาก และขณะที่ทั้งสองกำลังจะเอ่ยปาก ขันทีน้อยที่อยู่นอกประตูก็มารายงานอีกครั้ง "ฝ่าบาท เฉินอ๋องขอเข้าพบ!"

ไม่รอฝ่าบาทเอ่ยปาก เฉินอ๋องก็เดินเข้ามาโดยตรง และคุกเข่าลง "เสด็จพี่ท่านจะให้โม่หลานไปสู้รบไม่ได้ ข้ามีเพียงหวางเฟยนี้คนเดียวเท่านั้น และตอนนี้ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ หากนางเป็นอะไรไป ข้าก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!”

เมื่อเห็นท่าทางที่ร้องโหยหวนเพื่อให้คนสงสารของเฉินอ๋องนั้น โม่หลานก็หมดคำพูดเลย "โม่ฉือหานท่านพูดดีๆ อะไรคือหากข้าเป็นอะไรไป？"

เฉินอ๋องจับแขนของโม่หลานโดยไม่สนอะไร ทำท่าทางเหมือนคนที่กลัวเมียในทันที "มีดดาบไร้ดวงตา เจ้าระวังตัวไว้หน่อยเถอะ!"

ฝ่าบาททนดูไม่ได้อีกต่อไป "เฉินอ๋อง ที่นี่คือห้องโถงใหญ่ เจ้าบุกเข้ามาโดยไม่ได้ถูกเรียกแบบนี้ ไม่กลัวว่าข้าจะลงโทษเจ้าหรือไง!"

“เสด็จพี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าก็แค่สงสารหวางเฟยกับลูกที่ยังไม่ได้กำเนิด นี่เป็นลูกคนแรกของข้าเลยนะ เสด็จพี่ท่านได้โปรดเหลือคนสืบทอดตระกูลคนหนึ่งให้ข้าด้วยเถอะ!” เฉินอ๋องจงใจเช็ดน้ำตาที่ไม่มีบนแก้ม

“เอาล่ะ ข้าเรียกโม่หลานกับจี้อวี๋มาก็แค่อยากถามความคิดเห็นของพวกเขาเท่านั้น ไม่ได้ให้โม่หลานไปสู้รบ พูดเหมือนกับข้าไม่เห็นความเป็นความตายของโม่หลานเลย

จะอย่างไร นางก็เป็นแม่ทัพหญิงอันดับหนึ่งของแคว้นต้าเยียน แน่นอนว่าข้าก็ไม่ส่งนางไปสนามรบในตอนที่นางกำลังตั้งครรภ์อยู่แล้ว! " ฝ่าบาทถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เฉินอ๋องตื่นเต้นมาก "ขอบพระทัยเสด็จพี่"

“ฝ่าบาท ในเมื่อแม่ทัพโม่กำลังตั้งครรภ์ไปไม่ได้ มิสู้ให้หม่อมฉันนำกองทัพไปที่ที่ชายแดนสืบดูว่าตกลงพวกเขาอย่างทำอะไรกันแน่ หากฝ่าบาททรงไม่ไว้ใจ ก็สามารถให้แม่ทัพโม่ฉีเฟิงติดตามไปด้วยก็ได้” จี้อวี๋เสนอแนะ

โม่หลานคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลดี ตอนนี้ตัวเองไม่สามารถออกไปสู้รบได้จริง "ฝ่าบาท พี่ชายหม่อมฉันไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน"

“เรื่องนี้ข้ายังต้องพิจารณาดู วันนี้พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ” ฝ่าบาทพูดอย่างเฉยชา

"พ่ะย่ะค่ะ เพคะ!"

ออกจากพระราชวัง โม่หลานยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าผิดปกติ "ไม่สิ จี้อวี๋ทำไมเจ้าถึงใจดีมาเสนอแนะพี่ใหญ่ข้า หรือว่าเจ้าชอบพี่ใหญ่ข้า?”

จี้อวี๋หัวเราะคิคิ "ถูกต้อง เจ้าตอบถูกแล้ว" หลังจากพูดจบ ก็เดินจากไป

โม่หลานตกตะลึง "หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าอย่าคิดเลย ข้าไม่มีวันให้เจ้ามาเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของข้าเป็นอันขาด!"

หากในอนาคตเห็นจี้อวี๋แล้วต้องเรียกนางว่าพี่สะใภ้ใหญ่ โม่หลานแค่นึกดูก็ยังรู้สึกว่าคับข้องใจเลย

“โอ้ ท้องของข้า!” โม่หลานขมวดคิ้ว

“หวางเฟยเจ้าอย่าไปถือสากับนางเลย ระวังจะกระทบต่อทารกในครรภ์ ลูกของพวกข้าสำคัญกว่า พี่ใหญ่เจ้าเป็นคนฉลาด ไม่มีวันชอบจี้อวี๋ที่ปากไม่ดีนั้นอย่างแน่นอน!” โม่ฉือหานรีบปลอบโยนทันที

“ถูกต้อง พี่ใหญ่ข้าไม่ได้ตาบอดสักหน่อย” โม่หลานพูดเห็นด้วย