จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 912

“เพราะข้าชอบฝ่าบาท ข้าไม่อยากให้กู้สวิ๋นอวี่เกาะแกะเขาอยู่ตลอดเวลา อันที่จริงข้าก็รู้ตั้งแต่เด็กแล้วว่ากู้สวิ๋นอวี่ชอบฝ่าบาท แม้ว่านางจะเก็บซ่อนไว้เป็นอย่างดี แต่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ข้าจึงมองออกเป็นธรรมดา

ชุดเจ้าสาวครั้งแรกของข้าถูกฮูหยินรองเอาไปใส่ ทำให้โดนยาพิษตาย ข้าก็เดาได้แล้วว่าเป็นการกระทำของกู้สวิ๋นอวี่ ไม่ว่ายังไงคนที่กล้าวางยาพิษในชุดเจ้าสาวที่ฝ่าบาทพระราชทาน ก็น้อยจนนับได้

ครั้งที่สองที่ฝ่าบาทให้คนส่งชุดแต่งงานมา ข้ากลัวว่าจะถูกคนเล่นลูกไม้อีก แอบหาลูกสุนัขตัวหนึ่งมาลองดูผลสรุปก็ยังมียาพิษอีก แค่คิดก็รู้แล้วว่ากู้สวิ๋นอวี่เกลียดข้าเข้ากระดูกดำ

ดังนั้นข้าจึงใช้แผนซ้อนแผน จงใจสวมชุดแต่งงานที่มียาพิษ เช่นนี้แล้วเมื่อข้าพิษกำเริบฝ่าบาทก็จะต้องตรวจสอบเรื่องนี้อย่างกระจ่าง ด้วยความสามารถของฝ่าบาทจะต้องสืบกู้สวิ๋นอวี่ออกมาได้แน่

เมื่อเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาทก็จะต้องทำโทษกู้สวิ๋นอวี่อย่างแน่นอน และข้าก็จะได้กำจัดศัตรูความรักที่อยากจะได้ฝ่าบาททิ้งไปคนหนึ่ง แม้ว่าวิธีการนี้จะไม่ได้โจ่งแจ้งนัก แต่ข้าก็ไม่หวังจะให้มีคนมาคิดทำร้ายข้าอยู่ตลอด

ฝ่าบาทจะมีหญิงงามในวังหลังเป็นสามพันคนข้าไม่สามารถขัดขวางได้ แต่สนมกำนัลนางในเหล่านั้นจะต้องไม่โหดเหี้ยมและมีแผนการเหมือนกู้สวิ๋นอวี่เด็ดขาด

บางทีซื่อจื่อเฟยอาจจะคิดว่าข้าทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง หรืออาจจะรู้สึกว่าข้าทำได้ทุกวิถีทางโดยไม่เลือกเพื่อเป้าหมายของตัวเอง แต่ข้าก็เพียงแค่ใช้วิธีการของตัวข้าเองเพื่อปกป้องตัวเอง และนี่ก็เป็นวิธีการเดียวที่ข้าคิดได้!” รั่วเฟิงซีพูดความในใจที่ฝังอยู่ในส่วนลึกออกมาทั้งหมด

เพราะนางรู้ อยู่ต่อหน้าของซื่อจื่อเฟยผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดผู้นี้ การตรงไปตรงมาเป็นวิธีที่ดีที่สุด

หยุนถิงมองดูรั่วเฟิงซีที่มีใบหน้าอันซีดขาว สีหน้าท่าทางเป็นการทุ่มหมดหน้าตัก ส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา “ท่านแค่ไม่อยากนั่งนิ่งๆรอความตาย จะเป็นความผิดได้อย่างไร!”

คำพูดประโยคหนึ่ง รั่วเฟิงซีมองไปทางหยุนถิงด้วยความตะลึงงัน “ซื่อจื่อเฟย ท่านไม่โทษข้า ไม่คิดว่าข้าโหดร้ายหรือเพคะ?”

“จะเป็นได้ยังไง ท่านเพียงแค่ตอบโต้คนที่ทำร้ายท่านอย่างสุดความสามารถ ก็เป็นธรรมดาที่ข้าจะไม่ตำหนิท่านเจ้า ยิ่งกว่านั้น ท่านไม่ได้บอกทุกอย่างกับข้าหมดแล้วหรือ

แต่ครั้งหน้าอย่าใช้วิธีการที่อันตรายเช่นนี้อีก ท่านไม่กลัวหรือไงว่าพิษอันร้ายแรงในชุดแต่งงานนั่นพอที่จะเอาชีวิตท่านได้

หากว่าไม่ระวังจนต้องจบชีวิตไป หลังจากนี้ยังจะอยู่เป็นเพื่อนข้างกายเป่ยหมิงฉี่ได้อย่างไร ตอบโต้ได้ แต่ต้องรักชีวิตด้วย ข้าคิดว่าเป่ยหมิงฉี่ก็ไม่ได้อยากจะเห็นท่านเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ” หยุนถิงกล่าวปลอบโยน

รั่วเฟิงซีเบ้าตาแดงไปหมด ความรู้สึกในใจปะปนซับซ้อน รู้สึกซาบซึ้งอย่างไร้ที่เปรียบ “ซื่อจื่อเฟยขอบพระทัยในความเข้าใจและความเมตตาของท่านเพคะ ข้าคิดว่าหลังจากที่ท่านรู้แล้วจะคิดว่าข้าโหดเหี้ยมซะอีกเพคะ------“

“การปกป้องตัวเองไม่มีความผิด การตอบโต้ก็ยิ่งไม่ผิด หากว่าเปลี่ยนเป็นข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองสวมชุดแต่งงานนั่น แต่จะให้กู้สวิ๋นอวี่สวมมันซะ เช่นนี้จะไม่ยิ่งระบายความโกรธได้ดีกว่ารึ!” หยุนถิงตอบกลับเบาๆประโยคหนึ่ง

รั่วเฟิงซีรู้สึกประหลาดใจก่อน ทันทีจากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้หยุนถิง “สมแล้วที่เป็นซื่อจื่อเฟย เฟิงซีละอายใจไม่สามารถเทียบได้เพคะ!”

“เอาล่ะ รักษาบาดแผลให้ดีๆเถอะ วันนี้คำที่พวกเราพูดกันจะไม่มีคนที่สามรับรู้อีก!” หยุนถิงกล่าวปลอบ

“ขอบพระทัยซื่อจื่อเฟยยิ่งนัก ขอบพระทัยยิ่งนักเพคะ!” รั่วเฟิงซีซาบซึ้งอย่างหาที่เปรียบมิได้

จากนั้นหยุนถิงก็ปลอบนางอีกสองสามคำ จึงได้เดินออกไป จากแผนการของรั่วเฟิงซีก็พอที่จะสามารถปักหลักที่วังหลังได้ เป่ยหมิงฉี่เลือกฮองเฮาที่มีความสามารถผู้หนึ่งได้จริงดังคาด เป็นเช่นนี้นางก็วางใจแล้ว

และทางนี้ จวินหย่วนโยวกำลังดูปลาคาร์ฟกับจวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียนในสระน้ำที่อุทยานด้านหลังอยู่พอดี หยุนถิงถือชาแก้วหนึ่งเดินเข้ามาจากที่ไม่ไกล

“ท่านพี่ ดื่มชาให้ชุ่มคอเถอะเพคะ!” หยุนถิงยกเข้ามาให้อย่างเป็นธรรมชาติ

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปรับมาโดยไม่ลังเล “ขอบใจถิงเอ๋อร์มาก”

“ท่านพี่เกรงใจแล้ว” หยุนถิงยิ้มบางๆ

ขณะที่จวินหย่วนโยวกำลังจะดื่มชาเมื่อดมได้กลิ่นจึงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่ไม่เหมือนชาที่หยุนถิงชงให้เขาในวันปกติ

เขาเงยหน้าขึ้นมองหยุนถิงที่อยู่เบื้องหน้า รอยยิ้มแพรวเสน่ห์บางๆ ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือผิดปกติตรงไหน