จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 911

พวกเขาไม่เคยเห็นหนอนสีดำที่ตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ตัวใหญ่เท่าฝ่ามือของชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วเต็มๆ บนตัวมีขามากมาย เพียงแค่มองก็รู้สึกน่ากลัวแล้ว

“นี่เป็นหนอนบ้าอะไรกัน หลีกไป หลีกไปให้หมด! แมลงชนิดนี้คืออะไร ไปให้พ้น ไปให้พ้นทั้งหมด!” หยู่อ๋องตกใจและตะโกนเสียงดังทันที

เขาคิดต้องการจะหนี แต่ร่างกายไม่สามารถขยับได้โดยสิ้นเชิง มองดูหนอนสีดำตัวใหญ่คลานเข้ามาทางตัวเอง ก็ตกใจจนสีหน้าซีดเผือด ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที

และหนอนสีดำนั่นก็มีความเร็วที่รวดเร็วมาก แค่ชั่วพริบตาเดียวก็ไต่ขึ้นไปบนตัวของหยู่อ๋องแล้ว จากนั้นก็แทะเนื้อหนังของเขา หยู่อ๋องเจ็บปวดจนร้องโอดครวญ ผู้คนหวาดกลัวขวัญผวา

หยุนถิงมองดูหยู่อ๋องเจ็บปวดด้วยความเย็นชา บนใบหน้าไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆ

ไม่กี่วันก่อนจ้าวกงกงพาเด็กทั้งสองไปเล่นว่าวในอุทยาน วันรุ่งขึ้นจ้าวกงกงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ เขาเคยเห็นสาวใช้ในวังมาหมดแล้ว มีเพียงสาวใช้ที่ส่งว่าวผู้นั้นที่ไม่คุ้นตา

อย่างเสียก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับซื่อจื่อน้อยและจวิ้นจู่น้อย ก็เป็นธรรมดาที่จ้าวกงกงจะไม่ปล่อยปละละเลย เพื่อความปลอดภัยจึงให้คนไปเรียกสาวใช้ทุกคนมารวมตัวกัน ซึ่งก็หาสาวใช้ผู้นั้นไม่พบดังคาด

จ้าวกงกงรู้สึกผิดปกติทันที ไปรายงานต่อหยุนถิง หยุนถิงรีบจับชีพจรให้เด็กทั้งสองอย่างฉับพลัน ตรวจสุขภาพให้พวกเขา พบว่าที่แขนของพวกเขาทั้งสองมีรอยประทับเหมือนเส้นผมรอยหนึ่งจริงๆ ซึ่งนั่นก็คือสารพิษ

จวินหย่วนโยวโกรธมาก จึงส่งคนออกค้นหาทั่วทั้งพระราชวังทันที และพบที่ซ่อนของสาวใช้คนนั้นจริงๆ แต่ หยุนถิงกลับห้ามไว้ไม่ให้จวินหย่วนโยวลงมือ

สาวใช้ผู้หนึ่งยังไงก็ไม่มีความกล้าเช่นนี้ ดังนั้นเบื้องหลังของนางจะต้องมีคนบงการ ฉะนั้นสองสามวันมานี้หยุนถิงจึงได้รั้งทัพไว้เพื่อรอจังหวะบุกมาโดยตลอด ก็เพื่อล่อคนเบื้องหลังออกมา

เวลานี้เมื่อเห็นว่าทั้งตัวของหยู่อ๋องถูกหนอนพิษกู่กัดแทะจนเลือดเนื้อเปรอะเปื้อน ลึกจนมองเห็นกระดูก สีหน้าความเย็นชาทั้งใบหน้าของหยุนถิง ก็เหมือนดั่งมองคนตายเช่นนั้น

“ปึง!” เสียงหนึ่ง หลงเอ้อโยนคนๆหนึ่งเข้าไปโดยตรง ซึ่งก็คือสาวใช้ที่ส่งว่าวให้กับจวินเสี่ยวเหยียนและจวินเสี่ยวเทียนก่อนหน้านี้ “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย จับสาวใช้ผู้นี้มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยโปรดไว้ชีวิตด้วยเพคะ บ่าวผิดไปแล้ว หยู่อ๋องเป็นคนสั่งให้บ่าวทุกอย่าง บ่าวไม่มีทางเลือกเพคะ!” สาวใช้รีบร้องขอชีวิตทันที เมื่อเห็นหนอนตัวใหญ่ดำทะมึนรอบๆตัว ก็ตกใจจนสั่นไปทั้งตัวขึ้นมา

“ตั้งแต่วินาทีนั้นที่เจ้าวางยาพิษโอรสและธิดาของข้า ก็ควรจะรู้ผลที่ตามมาแล้ว!” จวินหย่วนโยวคำรามด้วยความเดือดดาล พลังฝ่ามือฟาดเข้าไปอย่างรุนแรงฝ่ามือหนึ่ง

เสียงร้องอันน่าสังเวชดังมาสองครั้ง สาวใช้ถูกหักแขนไปข้างหนึ่ง และหยู่อ๋องที่อยู่ด้านหลังนางก็ถูกพลังฝ่ามือนั่นทำให้ได้รับบาดเจ็บ ขาหักไปข้างหนึ่ง

เลือดพ่นกระเซ็นออกมา เสียงร้องอันน่าเวทนาดังสนั่นลั่นฟ้า

หนอนพิษกู่สีดำเหล่านั้นได้กลิ่นคาวเลือด ก็ตื่นเต้นเป็นพิเศษ ไต่เข้าไปหาสาวใช้และหยู่อ๋องด้วยความรวดเร็วเป็นอย่างมาก เพียงแค่พริบตาเดียวหนอนสีดำทะมึนก็คลานไปทั่วร่างของทั้งสองแล้ว สามารถมองเห็นเสื้อผ้าได้รางๆ ทั้งร่างกายและศีรษะล้วนถูกหนอนพิษกู่บุกโจมตีทั้งหมด

“อ้าก เจ็บปวดชะมัด ออกไป เจ้าพวกหนอนเฮงซวยพวกนี้ ออกไปให้หมด ฝ่าบาทช่วยข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทช่วยชีวิตข้าด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” หยู่อ๋องโอดครวญร้องขอชีวิต

เป่ยหมิงฉี่มองไปยังหยู่อ๋องที่ถูกหนอนพิษกู่โจมตีด้วยสายตาอันเย็นชา เฉยเมยและเหยียดหยาม แต่ก็ไม่ได้เปล่งเสียงหยุดยั้ง

เป่ยหมิงฉี่ได้ให้โอกาสครั้งสุดท้ายแก่เขาแล้ว เป็นเขาที่รนหาที่ตาย ที่เป็นเหมือนดั่งวันนี้ทั้งหมดก็เพราะเขาแส่หาเรื่องเอง

สาวใช้ยังไม่ทันได้ร้องโอดโอยสักเสียง ทั้งคนก็เหลือเพียงกองกระดูกสีขาวในพริบตาแล้ว เนื้อหนังทั้งหมดล้วนถูกหนอนพิษกู่กลืนกิน บรรดาขุนนางทั้งหมดตกใจกลัวจนแทบตาย รีบคุกเข่าร้องขอความเมตตาทันที

“ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยทั้งหมดล้วนถูกหยู่อ๋องข่มขู่ ขอฝ่าบาทได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ!” ขุนนางผู้หนึ่งเป็นผู้นำในการร้องขอความเมตตา ขุนนางคนอื่นๆก็ต่างทยอยกันคุกเข่าลงพื้น

แต่เป่ยหมิงฉี่กลับไม่ไหวติง “ข้าเคยบอกไว้ว่า ไม่ต้องการคนทรยศเด็ดขาด วันนี้เป็นสิ่งที่พวกเจ้าเลือกเอง หากวันนี้ข้าตกเป็นคนที่ถูกทำร้าย คนอกตัญญูเช่นพวกเจ้าเหล่านี้จะต้องซ้ำเติมตามอีกหลายมีดเป็นแน่สินะ!”

“ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงงานหนัก พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อประเทศ แต่พวกเจ้ากลับทำได้ดี ไม่เพียงแค่ไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณแต่ยังก่อกบฏตามหยู่อ๋องอีก สมควร!” รั่วเฉิงเซี่ยงตำหนิด้วยความโมโห พูดจบคำนี้ก็รีบหลบไปอยู่ด้านหลังเป่ยหมิงฉี่อีกครั้งทันที