จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 910

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ต่างก็ตกตะลึงกันหมด และจ้องมองเป่ยหมิงฉี่ที่เดินเข้ามาจากนอกห้องโถงด้วยความตกตะลึง

สวมชุดคลุมมังกรสีเหลือง เผด็จการและไร้ความปรานี ใบหน้าหล่อเหลา โดยเฉพาะรูม่านตาที่ดำเข้มและเย็นชานั้น เมื่อมองดูไป ทุกคนก็รู้สึกกลัวยิ่งนัก ตัวสั่นเป็นลูกนก

"พวกเจ้ารู้สึกว่าหยู่อ๋องเหมาะสมที่จะเป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นเป่ยลี่มากกว่าข้า และอยากให้ข้าสละราชสมบัติให้งั้นหรือ？" เป่ยหมิงถามอย่างเย็นชา

เหล่าข้าราชการตกใจกลัวยิ่งนัก แต่ก็ยังมีไม่กี่คนที่ในใจคิดแค้นกับเป่ยหมิงฉี่

“พวกข้าเพียงรู้สึกว่าฝ่าบาทยังหนุ่มเกินไป ฮองเฮากระอักเลือดในพิธีแต่งตั้งฮองเฮา นี่เป็นลางร้าย เกรงว่าจะทำลายโชคของแคว้นเป่ยลี่!” ขุนนางคนหนึ่งกล่าว

"ใช่ หยู่อ๋องปกครองแคว้นกับฝ่าบาทองค์ก่อน มีประสบการณ์มากกว่าฝ่าบาทจริง"

เป่ยหมิงฉี่ไม่โกรธเลย แต่มองดูเหล่าข้าราชการด้วยสายตาที่เป็นเมตตา "ทุกคนพูดได้สมเหตุสมผลยิ่งนัก เสด็จอาติดตามเสด็จพี่มาหลายปีจริง มีประสบการณ์มากกว่าข้า มีใครอีกบ้างที่เห็นด้วยกับ หยู่อ๋อง หากเสียงส่วนใหญ่นั้นมากกว่าเสียงส่วนน้อย ข้าก็สามารถพิจารณาที่จะถอยตำแหน่งนี้ให้ได้จริง!”

หากเป็นคนอื่น เห็นข้าราชการของตัวเองบังคับให้ตัวเองสละราชสมบัติ ก็คงลอกหนังของพวกเขาออกทั้งเป็นอย่างแน่นอน แต่ฝ่าบาทกลับพูดว่าสมเหตุสมผล เหล่าข้าราชการต่างก็จนปัญญาในทันที

“ฝ่าบาท จะทำเช่นนี้ไม่ได้เป็นอันขาด ท่านเป็นไท่จื่อที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาทองค์ก่อน และเป็นคนเดียวที่สืบทอดราชบัลลังก์ได้อย่างถูกต้อง จะสละราชสมบัติได้อย่างไร？” รั่วเฉิงเซี่ยงออกเสียงห้ามทันที

“แต่ข้าก็ต้องทำตามมติมหาชนไม่ใช่หรือ”

“ฝ่าบาท-------” รั่วเฉิงเซี่ยงยังอยากพูดอะไรอีก แต่ก็ถูกขุนนางคนหนึ่งพูดแทรก

“รั่วเฉิงเซี่ยงหยุดพูดเรื่องไร้สาระเสียที ฝ่าบาทก็บอกแล้วว่าจะทำตามมติมหาชน วันนี้พวกข้าจะสนับสนุนหยู่อ๋อง!” ขุนนางคนสนิทที่หยู่อ๋องไว้เนื้อเชื่อใจกล่าว

“มันผิดต่อกฎของบรรพบุรุษ!”

"พิธีแต่งตั้งฮองเฮานั้นการกระอักเลือดก็เพียงพอที่จะบอกได้ว่ามันเป็นสัญญาณเตือนที่เป็นลางไม่ดี!"

เหล่าข้าราชการโต้เถียงกันทันที และแบ่งออกเป็นสองพรรค และผู้ที่สนับสนุนหยู่อ๋องก็มีจำนวนเยอะกว่า

หยู่อ๋องมองดูเหล่าข้าราชการที่ยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง ระหว่างคิ้วนั้นเต็มไปด้วยความได้ใจ "ฝ่าบาท ในเมื่อนี่คือมติมหาชน เช่นนั้นข้าก็ต้องรับใช้ให้กับแคว้นเป่ยลี่"

สายตาอันเย็นชาของเป่ยหมิงฉี่กวาดผ่านเหล่าข้าราชการที่ยืนอยู่ข้างหลังของหยู่อ๋อง "เสด็จอานี่ช่างซื้อใจคนเก่งยิ่งนัก แต่เสด็จอาคิดว่าแค่นี้ก็สามารถขึ้นครองบัลลังก์แล้วหรือ？"

น้ำเสียงไม่ได้ดีเหมือนเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นเย็นชาและมีเฉียบคมมากขึ้นในทันที

หยู่อ๋องมองดูเป่ยหมิงฉี่อย่างมีเมตตา "แค่นี้ยังไม่พอ เหล่าขุนนางก็แค่พูดเท่านั้น แต่ถ้าหากแม่ทัพตู้ก็สนับสนุนข้าล่ะ？"

ในเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว หยู่อ๋องก็ไม่แสร้งอีกต่อไป พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาเลย

“ตู้หลู่？”เป่ยหมิงฉี่ถามกลับ

ทันทีที่เสียงเงียบลง ก็มีองครักษ์กลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านนอก ผู้นำก็คือตู้หลู่นั้นเอง และล้อมเหล่าข้าราชการไว้ในห้องโถงทันที

เหล่าข้าราชการตกใจมาก ตู้หลู่เป็นรองแม่ทัพของกองทหารหลวง จู่ๆก็พาคนบุกเข้ามา ท่าทางนี้จะบีบบังคับให้กษัตริย์สละราชสมบัติหรือจะแย่งชิงบัลลังก์

รั่วเฉิงเซี่ยงก็ตกใจยิ่งนัก แต่ก็ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าฝ่าบาท "ฝ่าบาทอย่าทรงกลัว กระหม่อมจะปกป้องท่านเอง!"

เป่ยหมิงฉี่กลอกตาให้กับเขาที่กำลังสั่นเทาและแสร้งทำเป็นสงบ "เจ้าอายุปานใดแล้ว ยังคิดจะปกป้องข้า อย่าถ่วงข้าก็ดีแล้ว"

รั่วเฉิงเซี่ยงอายยิ่งนัก แต่ที่ฝ่าบาทพูดนั้นเป็นความจริง เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

เป่ยหมิงฉี่ที่นั่งอยู่บนที่สูงนั้นมองดูทั้งหมดด้วยสีหน้าที่สงบ "เสด็จอาซื้อใจตู้หลู่เมื่อไหร่กัน เหตุใดข้าถึงไม่รู้เลย？"