จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 909

กู้สวิ๋นอวี่สะดุ้งตกใจ ไม่พูดไม่จา โดยใช้ใบหน้าแสดงอาการออกมา "เจ้าเป็นใคร ทำไมข้าต้องไปกับเจ้าด้วย？"

องครักษ์ลับไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับนาง ก็กดจุดที่ทำให้ขยับตัวไม่ได้ของนางโดยตรง และแบกนางไปที่ห้องทรงพระอักษรโดยตรง

“ฝ่าบาท นางก็คือคนที่วางยาพิษให้ฮองเฮาเหนียงเหนียง ข้าน้อยได้ยินกับหูตัวเองเลย!” องครักษ์ลับพูดตรงๆ

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่เย็นชาลงทันที ความอาฆาตรอบกายแผ่ซ่านไปทั่ว และจ้องมองดูกู้สวิ๋นอวี่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโกรธ

"ทำไม?"

กู้สวิ๋นอวี่ตกใจกลัวแทบตาย นางไม่เคยเห็นสายตาที่เย็นชาและเข้มงวดเช่นนี้ของเสด็จพี่มาก่อนเลย ไม่คุ้นเคยยิ่งนัก เหมือนกับว่าจะกลืนตัวเองลงไปทั้งเป็น

“พูดสิ!” เป่ยหมิงฉี่หมดความอดทนแล้ว

กู้สวิ๋นอวี่ตัวสั่นด้วยความตกใจ จากนั้นก็ร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจขึ้นมาทันที "เสด็จพี่ เจ้าดุข้า ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าไม่เคยดุข้าเลย!"

"ข้าไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของเจ้า!" เป่ยหมิงฉี่คำรามด้วยความโกรธ

“เสด็จพี่ ข้าไม่ได้ทำ เขาเป็นคนใส่ร้ายข้า-------”

“พอได้แล้ว ในเมื่อเจ้าไม่ยอมพูดความจริง เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าละกัน ปลดตำแหน่งองค์หญิงของกู้สวิ๋นอวี่ ลดระดับให้เป็นสามัญชน ส่งไปยังชายแดน ทั้งชีวิตก็ห้ามเข้าเมืองหลวง! " เป่ยหมิงฉี่พูดอย่างเผด็จการ

กู้สวิ๋นอวี่ตกตะลึงไปหมด และมองดูคนตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ "เสด็จพี่ เจ้าจะปลดข้าหรือ ทำไม ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้？"

“เพราะเจ้าวางยาพิษให้เฟิงซี!”

ประโยคที่เย็นชา ทำให้กู้สวิ๋นอวี่ไม่สามารถหักล้างได้ แต่นางไม่เต็มใจ

"ไม่ใช่ข้า ข้าไม่เคยทำ!" กู้สวิ๋นอวี่ต่อให้ตายก็ไม่ยอมรับ

เป่ยหมิงฉี่เดินเข้ามาอย่างเร็ว บีบคอของกู้สวิ๋นอวี่ และมองดูนางจากที่สูง สีหน้าที่เคร่งขรึมไร้ความอบอุ่นแม้แต่นิด

“เขาคือองครักษ์ลับของข้า ติดตามข้ามาตั้งแต่ตอนอายุห้าขวบ แถมยังเป็นองครักษ์ลับที่ข้าเชื่อใจที่สุดด้วย เขาบอกว่าได้ยินกับหูตัวเองก็ไม่ผิดแน่นอน”

เมื่อก่อนเจ้าจะก่อกวนไร้สาระอย่างไร ข้าก็สามารถทนได้ แต่มีเพียงแต่เรื่องที่เจ้าทำร้ายเฟิงซีนี้ ข้าไม่มีวันยอม นางเป็นฮองเฮาของข้า ใครก็ห้ามทำร้ายนาง! ข้าเคยให้โอกาสเจ้าแล้ว ตอนนี้เจ้าเป็นคนรนหาที่ตายเอง! "

ทุกคำเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและไร้ความปรานี

กู้สวิ๋นอวี่หายใจลำบาก เมื่อสบกับดวงตาสีแดงของเสด็จพี่ในระยะใกล้เช่นนี้ ทำเอานางตกใจกลัวจนตัวสั่นทันที

“เสด็จพี่ เจ็บยิ่งนัก เจ้าปล่อยข้า？” กู้สวิ๋นอวี่ดิ้นรนอย่างสุดกำลัง อยากจะเอามือของเป่ยหมิงฉี่ออก แต่มือของเขามีแรงเยอะมาก เอาไม่ออกเลย

กู้สวิ๋นอวี่รู้สึกเพียงว่าตัวเองกำลังจะหายใจไม่ออกแล้ว แต่เป่ยหมิงฉี่ตรงหน้ากลับไม่มีความเห็นอกเห็นใจหรือสงสารแม้แต่น้อย

เขาที่เย็นชาเช่นนี้ ทำให้กู้สวิ๋นอวี่กลัว ยิ่งโกรธแค้นและคับข้องใจ

“เหตุใดในสายตาของเสด็จพี่มีแต่รั่วเฟิงซี นางมีอะไรดี ข้าเทียบกับนางไม่ได้ตรงไหน？” กู้สวิ๋นอวี่ถามอย่างไม่เต็มใจ

"เพียงเพราะนางคือเฟิงซี ทั้งชีวิตนี้ข้าชอบเพียงนางผู้เดียว และรักเพียงนางผู้เดียว ฮองเฮาของข้าก็ต้องเป็นเพียงนางเท่านั้น! ส่วนเจ้า ก็เป็นได้แค่น้องสาวข้าเท่านั้น!" เป่ยหมิงฉี่กล่าวอย่างเคร่งขรึม สะบัดกู้สวิ๋นอวี่ทิ้งอย่างรังเกียจ

กู้สวิ๋นอวี่ล้มลงกับพื้น ฝ่ามือไปเสียดสีกับพื้นพอดี ความเจ็บปวดนั้นทำเอานางสีหน้าซีดลงทันที และขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

เมื่อครู่นางนึกว่าตัวเองจะถูกเสด็จพี่บีบคอตายไปจริง และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะรั่วเฟิงซี

กู้สวิ๋นอวี่เหมือนได้ยินเสียงใจสลายของตัวเอง นางไม่เต็มใจที่ตัวเองจะต้องพ่ายแพ้เช่นนี้

“น้องสาว ที่แท้ในใจของเสด็จพี่ข้าเป็นเพียงน้องสาว ต่อให้เจ้าชอบรั่วเฟิงซีและจะทำไม ตอนนี้นางได้ตายไปแล้ว