จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 916

สีหน้าของหยุนถิงไม่น่าดูเป็นที่สุด มีคนแอบปะปนเข้าวังมาก็สามารถเข้าใจได้ แต่คนจำนวนมากมายขนาดนั้นก็แอบปะปนเข้ามาได้ หากไม่มีหนอนบ่อนไส้คงเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เป่ยหมิงฉี่เป็นกษัตริย์ของแคว้นเป่ยลี่มีสายตากระจายอยู่ทั่วแคว้น เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้

“ท่านพี่ รอให้สุขภาพของเสี่ยวเหยียนหายดีแล้ว พวกเขาก็กลับแคว้นต้าเยียนกัน!” หยุนถิงเอ่ยปาก

เวลานี้พวกเขายังอยู่ในวังของแคว้นเป่ยลี่ ทั้งยังพาลูกมาอีกสองคน จึงไม่เป็นการดีที่จะหักหน้าแตกคอกับเขา รอพวกเขากลับแคว้นต้าเยียน แล้วค่อยๆคิดบัญชีนี้

“ได้!” จวินหย่วนโยวพยักหน้า

ต่อจากนั้นอีกไม่กี่วัน ร่างกายของจวินเสี่ยวเหยียนก็ฟื้นตัวได้ดีมาก เป่ยหมิงฉี่ก็ให้คนส่งของบำรุงชั้นดี อาหารเลิศรสล้ำค่าแต่ละชนิดมาให้ทุกวัน เรียกได้ว่าเอาอกเอาใจเป็นอย่างมาก

สิบวันผ่านไป สุขภาพของจวินเสี่ยวเหยียนหายดีแล้ว หยุนถิงและจวินหย่วนโยวหารือกันว่าจะออกเดินทางกลับไปในสองวันนี้ จากนั้นก็เริ่มเก็บสัมภาระเดินทาง

นางกำนัลผู้หนึ่งยกขนมเข้ามา “ซื่อจื่อเฟย นี่เป็นขนมที่ฝ่าบาทให้บ่าวส่งมาให้ เชิญซื่อจื่อเฟยเสวยเพคะ”

“วางไว้บนโต๊ะเถอะ”

“เพคะ!” นางกำนัลวางขนมลง คำนับแล้วจากไป

หยุนถิงเก็บของได้อีกพอประมาณ รู้สึกปากแห้งเล็กน้อย เดินไปถึงข้างโต๊ะรินชาแก้วหนึ่งดื่มไปสองสามอึก เห็นว่าบนโต๊ะมีขนมวางไว้อยู่พอดี

หยุนถิงเพ่งมองขนมจานนั้นอยู่ครู่หนึ่ง เอื้อมมือไปหยิบขนมชิ้นหนึ่งในนั้นมาแบะออก จากนั้นก็เห็นว่าด้านในขนมมีกระดาษข้อความเล็กๆแผ่นหนึ่ง หยุนถิงรีบเปิดออกทันที

เมื่อเห็นเนื้อหาด้านใน หยุนถิงก็รู้สึกตกใจอย่างที่สุด เพราะว่าตราสัญลักษณ์ด้านบนรูปนั้น หยุนถิงเคยเห็นอยู่บนภาพเหมือนของท่านแม่ ในห้องหนังสือของหยุนเฉิงเซี่ยงมาก่อนหน้านี้

ตอนนั้นในมือของท่านแม่ถือกระบี่ และบนพู่ห้อยกระบี่สลักตราสัญลักษณ์นี้ไว้

ก่อนหน้านี้เซียวหลันแขวนคอคนในเผ่าทั้งหมดของท่านแม่ หลังจากที่หยุนถิงรู้ความจริง จึงตั้งใจส่งคนสอดแนมของตัวเองที่อยู่ในทั้งสี่แคว้นออกไปสืบหา รวมทั้งเขตทะเลนิรนามทางนั้นก็หาด้วยเช่นกัน ถึงที่สุดก็ไม่มีเบาะแส

หรือว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ทั้งยังอยู่ที่แคว้นเป่ยลี่ด้วยงั้นหรือ?

หยุนถิงมองดูที่อยู่ที่ได้เขียนไว้ด้านบนแวบหนึ่ง เปลี่ยนชุดเป็นชุดผู้ชายแล้วออกไป

ในเรือน จวินหย่วนโยวกำลังเล่นเป็นเพื่อนกับเด็กทั้งสองอยู่ เห็นหยุนถิงเดินออกไปในชุดเสื้อคลุมสีขาวยาว ก็ประหลาดใจเล็กน้อย “ถิงเอ๋อร์ นี่เจ้า?”

“ท่านพี่ ข้าจะออกจากวังรอบหนึ่ง มีเรื่องสำคัญ รอข้ากลับมาแล้วค่อยบอกท่าน” หยุนถิงกล่าว

“ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า” จวินหย่วนโยวเอ่ยปากด้วยสัญชาตญาณ

สำนักหิมะเพิ่งจะลอบสังหาร เขาไม่วางใจที่จะหยุนถิงออกไปด้วยตนเอง

“ได้ แต่สถานที่ที่ข้าไปไม่สะดวกที่จะพาพวกเด็กๆไปด้วย” หยุนถิงมีความลำบากใจเล็กน้อย อย่างไรเสียเอาเด็กทั้งสองไว้ในวัง นางก็ไม่วางใจ

“ข้าช่วยพวกเจ้าดูแลเด็กๆ!” โม่เหลิ่งเหยียนที่เดินเข้ามาเอ่ยปากขึ้น

หยุนถิงโล่งใจในพริบตา “ลำบากแล้ว”

“ไม่หรอก ข้าชอบเล่นกับเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเทียน” โม่เหลิ่งเหยียนพยักหน้า

“ขอบใจมาก!” จู่ๆจวินหย่วนโยวก็รู้สึกได้ว่า โม่เหลิ่งเหยียนเป็นฝนที่ตกได้ทันกาลพอดีเชียวล่ะ เขามาได้ถูกต้องจริงๆ

จากนั้นจวินหย่วนโยวและหยุนถิงก็ออกจากวัง หลงเอ้อและคนอื่นๆก็ติดตามไป หลงยีและองครักษ์เงามังกรอยู่คุ้มกันเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเทียน

รถม้าวิ่งมุ่งตรงไปยังถนนที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ สุดท้ายก็หยุดที่หน้าหอหัวเซียง

หยุนถิงและจวินหย่วนโยวลงจากรถม้า แต่เมื่อพวกเขาเห็นหอหัวเซียง สีหน้าของจวินหย่วนโยวก็เย็นยะเยือกลง