จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 920

“ดังนั้น ร้อยกว่าคนล้วนถูกท่านเลือกไปหมดแล้ว!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ย้อนถาม

“เป็นเพราะพวกเขาไม่คู่ควรกับฝ่าบาท!” กู้จิ่วเยวียนกล่าวด้วยเหตุผลที่จริงจัง

เริ่นเซวียนเอ๋อร์หมดคำจะพูด “เสด็จอาเก้าท่านทำเกินไปแล้ว”

“ข้าแค่ช่วยฝ่าบาทเลือกคนดี อย่างไรเสียอนาคตหากว่าต้องอยู่เคียงข้างฝ่าบาท ก็ต้องระมัดระวังหน่อยเป็นธรรมดา!” กู้จิ่วเยวียนอธิบาย

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร หมุนแล้วเดินจากไปโดยตรง

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้จิ่วเยวียนลึกล้ำยิ่งขึ้น ทั้งๆที่เขาควรจะอวยพรให้นาง แต่เห็นนางต้องการจะเลือกพระสนมชายจริงๆ กู้จิ่วเยวียนก็พบว่าตัวเองทำไม่ได้

เขาไม่มีทางมองดูเริ่นเซวียนเอ๋อร์อยู่กับผู้ชายคนอื่นได้อย่างนิ่งเฉย แต่เมื่อนึกถึงสุขภาพร่างกายของตัวเอง กู้จิ่วเยวียนก็ทอดถอนใจลึกๆ

“ไปสืบดู หยุนถิงพวกเขาถึงไหนแล้ว” กู้จิ่วเยวียนสั่งการ

“พ่ะย่ะค่ะ!” ทหารคนสนิทรีบไปจัดการทันที

ทางนี้ เริ่นเซวียนเอ๋อร์กลับมาถึงตำหนักบรรทมแล้ว ไม่เพียงไม่โกรธเหมือนตอนอยู่ต่อหน้ากู้จิ่วเยวียน แต่กลับดีใจจนทนไม่ไหว

“โจวมามา วันนี้เสด็จอาเก้าติเตียนว่าผู้ชายเหล่านั้นไร้ประโยชน์ ปฏิเสธไปทั้งหมด นี่หมายความว่าเขาก็ชอบข้าเหมือนกันใช่หรือไม่ ไม่หวังจะให้ข้าเลือกคนอื่น?” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ถาม

“บ่าวก็รู้สึกว่าเซ่อเจิ้งอ๋องปฏิบัติต่อฝ่าบาทไม่ธรรมดาเช่นกันเพคะ วันนี้คิดว่าเป็นเพียงแค่การทดลอง ดูเหมือนว่ายังต้องใส่ยาที่มีฤทธิ์รุนแรงอีกหน่อยถึงจะได้เพคะ” โจวมามากล่าววิเคราะห์

การเลือกพระสนมชายในครั้งนี้เป็นการเสนอของโจวมามา เริ่นเซวียนเอ๋อร์รู้สึกว่าความคิดนี้ไม่เลวจึงนำมาใช้

“ยาที่มีฤทธิ์แรง ยาที่มีฤทธิ์แรงอะไร สุขภาพร่างกายของเสด็จอาเก้ารับการทรมานไม่ได้?” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าวด้วยความกังวล

โจวมามายิ้มอย่างจนปัญญา “ฝ่าบาท พระองค์ลงโทษการข่มขืนและกำจัดความชั่วร้าย ท่องยุทธภพนั่นก็คือยอดฝีมือ แต่สำหรับวังหลังนี้พระองค์ก็ช่างไม่เข้าใจอะไรซะเลยเพคะ ยาฤทธิ์แรงที่บ่าวพูดถึง เป็นธรรมดาที่จะไม่ใช่ยากินที่มีฤทธิ์แรง แต่เพื่อให้เซ่อเจิ้งอ๋องสารภาพความในใจต่อพระองค์เพคะ”

“เพียงแค่ทำให้เสด็จอาเก้าตกลงที่จะอยู่กับข้าได้ ให้ข้าทำอะไรก็ยอม”

“สำหรับเซ่อเจิ้งอ๋องแล้วการร้องไห้เป็นอย่างแรกสองสร้างความวุ่นวายสุดท้ายแขวนคอแบบหญิงทั่วไปในวังหลังนั้นใช้การไม่ได้แน่นอน บ่าวจะต้องคิดวิธีการให้ดีๆเพคะ” โจวมามาตอบ

อย่างไรเสียเซ่อเจิ้งอ๋องก็ไม่ใช่คนธรรมดา วิธีการของหญิงสาวประเภทนั้นเขาจะต้องไม่สนอย่างแน่นอน

เพราะอารมณ์ดี เริ่นเซวียนเอ๋อร์และโจวมามาจึงไปพักผ่อนหย่อนใจที่อุทยาน ทั้งสองคนเดินมาถึงบนสะพานแล้วดวงตาของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็กลอกวนอย่างฉับพลัน มีความคิดแล้ว

“มามาเจ้าว่าข้ากระโดดลงไปจากตรงนี้ เสด็จอาเก้าจะเป็นห่วงข้าหรือไม่?”

โจวมามาตกใจในทันที “ฝ่าบาทพระองค์จะคิดไม่ตกไม่ได้นะเพคะ เรื่องของเซ่อเจิ้งอ๋องพวกเราคิดในระยะยาวได้ แต่ร่างกายที่ล้ำค่าของพระองค์จะเกิดเรื่องขึ้นไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นบ่าวจะอธิบายกับอดีตฮองเฮาอย่างไรล่ะเพคะ!”

“มามาเจ้ากลัวอะไร ฝีมือของข้าเจ้ายังไม่รู้อีกเหรอ ประเดี๋ยวเจ้าก็บอกว่าข้าก้าวพลาดตกลงไป!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดพลาง ก็กระโดดลงไปจากสะพานโดยตรง

“ให้คนมา ฝ่าบาทตกน้ำ รีบให้คนมาช่วยฝ่าบาทเร็วเข้า!” โจวมามาตะโกนเสียงดัง แล้วรีบวิ่งลงมาจากสะพานทันที

องครักษ์ลาดตระเวนได้ยินเสียงตะโกน ก็รีบวิ่งพุ่งไปช่วยเริ่นเซวียนเอ๋อร์ขึ้นฝั่งทันที โจวมามารีบพุ่งเข้ามา “ฝ่าบาทท่านทำข้าตกใจหมดแล้วเพคะ ครั้งหน้าห้ามทำเช่นนี้อีกนะเพคะ”

“มามาข้าไม่เป็นไร ฮัทชิ้ว!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์จาม

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว น้ำในแม่น้ำเย็นมาก ก็เป็นธรรมดาที่เริ่นเซวียนเอ๋อร์จะเย็นจนเป็นหวัด

“รีบส่งฝ่าบาทกลับไป เรียกหมอหลวง รีบไปบอกเซ่อเจิ้งอ๋องทันทีว่าฝ่าบาทตกน้ำและเป็นหวัดแล้ว!” โจวมามาสั่งการ

“ขอรับ!” องครักษ์รีบปฏิบัติตามทันที

เริ่นเซวียนเอ๋อร์กลับมาถึงตำหนักบรรทม โจวมามารีบสั่งการให้คนรับใช้ไปต้มน้ำขิง ยกน้ำร้อนเข้ามา และเอาเสื้อผ้าสะอาดเข้ามาเตรียมไว้ด้วย

“ฝ่าบาทอาบน้ำอุ่นก่อนเถอะเพคะ”