จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 922

เมื่อหยุนถิงได้ยินคำพูดนี้ก็พลันนึกขึ้นว่า เดือนนี้ประจำเดือนของนางเลื่อนไปแล้วจริงๆ แต่ด้วยเหตุว่านางได้เข้าร่วมงานแต่งของเป่ยหมิงฉี่ เลยไม่มีสมาธิไปคิดเรื่องด้านนั้น หยุนถิงจึงรีบตรวจชีพจรให้ตนเอง

“ถิงเอ๋อร์ มันมีจริงๆแล้วใช่ไหม” จวินหย่วนโยวถามด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

ผ่านไปเวลาตั้งนาน หยุนถิงถึงได้ปล่อยมือ “วันเวลาสั้นเกินไป ชีพจรยังไม่ชัดเจนนัก รออีกครึ่งเดือนค่อยตรวจใหม่ อย่าเปิดเผยเลยนะ ข้าก็ยังไม่แน่ใจ เพราะวันเวลาสั้นเกินไป”

“ถิงเอ๋อร์ว่าอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น” จวินหย่วนโยวปลาบปลื้มมากจนหยุดยิ้มไม่ได้

ตอนนั้นเขาพลาดการกำเนิดของเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียน ครั้งนี้เขาจะปกป้องลูกของพวกเขาแน่นอน และชดเชยความผิดที่ผ่านมา

ณ ล้านบ้าน จวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียนกำลังให้อาหารไก่และเป็ดด้วยข้าวสารและใบผักตามหวางเสี่ยวฝู เด็กน้อยสองคนนี้ปลื้มใจเป็นอย่างมาก

“ท่านพี่ ลูกไก่น่ารักจังเลย รีบมากินข้าวสารสิ” จวินเสี่ยวเหยียนหยิบข้าวสารหนึ่งกำมือและโรยไปทางลูกไก่

พวกลูกไก่เบียดเสียดเข้ามาพร้อมกันเพื่อแย่งชิงข้าวสารที่พื้น จวินเสี่ยวเหยียนเห็นแล้วก็รู้สึกมีความสุขมาก

ส่วนจวินเสี่ยวเทียนถือใบผักและให้อาหารลูกเป็ด “ทำไมพวกมันไม่กินเลยวะ”

“มาดูข้าเลย” หวางเสี่ยวฝูเดินเข้าไปในคอกโดยตรง หยิบลูกเป็ดตัวหนึ่งและไก่ตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วก็ยื่นมาให้ “ถ้าพวกเจ้าชอบ อุ้มขึ้นมาให้อาหารก็ได้”

จวินเสี่ยวเหยียนรีบยื่นมือไปรับลูกไก่ “ว้าว ขนปุกปุย จับแล้วรู้สึกอบอุ่นมาก”

“ลูกเป็ดก็น่ารักมาก ดูสิ มันกินไปหมดแล้ว” จวินเสี่ยวเทียนก็รับลูกเป็ดด้วยความปลื้มใจ

“การแต่งตัวของพวกเจ้าค่อนข้างดูดี มองแวบเดียวก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นคุณชายคุณหนูของตระกูลที่ร่ำรวย แต่ก็ไม่เคยให้อาหารเป็ดและไก่ด้วยซ้ำ น่าสงสารเลยนี่” หวางเสี่ยวฝูแขวะ

ซูหลินและเยว่เอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เด็กตัวอ้วนคนนี้กล้าแขวะว่าซื่อจื่อน้อยและจวิ้นจู่น้อยน่าสงสาร

“เจ้าเด็กบ้าอย่าพูดเหลวไหลเลื่อนเปื้อน เจ้าจะไปตีค่าเรื่องของพวกคุณชายคุณหนูได้อย่างไร รีบไปอ่านหนังสือฝึกเขียนตัวอักษรเลย ขนาดชื่อของตนยังเขียนไม่เป็น ทีหลังจะเลี้ยงชีพได้อย่างไรกัน” เหล่าหวางถือไม้พลองไว้ในมือและเดินเข้ามา

“ขอโทษด้วย เจ้าเด็กบ้านี้ใช้ถ้อยคำไม่ถูกต้อง หวังว่าพวกท่านอย่าถือสาเลย” เหล่าหวางรีบกล่าวคำขอโทษต่อพวกซูหลิน

“ไม่เป็นไร เสี่ยวฝูน่ารักดี” ซูหลินตอบ อย่างไรนางก็ไม่สามารถพูดร้ายต่อหน้าพ่อของเขาได้เลย

เหล่าหวางจับหูของเสี่ยวฝูก็ลากเขาไปจากที่นี่แล้ว “เจ้าเด็กบ้า ถ้าวันนี้ยังเขียนชื่อของตนไม่เป็นก็ไม่ให้กินข้าวเลยนะ”

“อา เจ็บมาก ข้าเป็นลูกแท้ๆของท่านใช่ไหม ข้าเป็นเด็กที่ถูกท่านเก็บมาจากส้วมหลุมแน่” หน้าตาของหวางเสี่ยวฝูบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดและถูกลากจากไปแล้ว

ฉากนี้ทำให้จวินเสี่ยวเหยียนและจวินเสี่ยวเทียนต่างก็ขบขัน และทั้งสองก็เล่นด้วยกันต่อ

มีเสียงดุด่าของเหล่าหวางและเสียงกรีดร้องของหวางเสี่ยวฝูดังขึ้นจากห้องครัวด้านหลังเป็นระยะๆ ในตอนที่เหล่าหวางออกไปนำฟืนหวางเสี่ยวฝูก็ฉวยโอกาสนี้วิ่งออกมาหาอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียน พวกเจ้าเขียนตัวอักษรเป็นไหม ข้าทำอย่างไรก็เขียนชื่อของตนไม่เป็น พวกเจ้าช่วยข้าหน่อยได้ไหม”

จวินเสี่ยวเทียนถามเขาว่าเป็นตัวอักษรอะไรบ้าง จากนั้นก็หยิบพู่กันและกระดาษขึ้นมาและเขียนลงไป ทำให้หวางเสี่ยวฝูปรบมือไชโยและรีบเรียนตามเขาทันที

หลังจากนั้นไม่นาน หวางเสี่ยวฝูก็เรียนรู้จนเป็น แม้ว่าลายมือของเขายังคงขยุกขยิกและดูไม่สวย แต่อย่างไรก็ถือว่าเขียนเป็นแล้ว

“ในที่สุดข้าก็เขียนชื่อของตนจนได้แล้ว พ่อสอนข้าเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว แต่ข้าก็ยังไม่เป็น เสี่ยวเทียนนี่เก่งจริงๆเลย เจ้าสอนสักพักข้าก็เป็นแล้ว เจ้าเก่งกว่าพ่อของข้าเป็นอย่างมาก เสี่ยวเทียน เจ้ามาเป็นพ่อของข้าแล้วกัน” หวางเสี่ยวฝูพูดออกมาตามจิตใต้สำนึก

คำพูดคำเดียวทำให้ตลกขบขัน

สีหน้าของจวินเสี่ยวเทียนมีความอึดอัดเล็กน้อย “ไม่ได้เลยนะ ข้าเองก็ยังเป็นเด็ก จะไปเป็นพ่อของเจ้าได้อย่างไรเล่า อีกอย่าง ถ้าข้าไปเป็นพ่อของเจ้าจริงๆแล้ว พ่อแม่ของเจ้าจะต้องกลืนข้าเข้าไปแน่”

“มันเป็นไปไม่ได้หรอก ข้าคิดว่าเจ้าฉลาดกว่าพ่อของข้า เห็นไหม เจ้ามาสอนข้าปุ๊บ ข้าก็เป็นแล้ว หรือว่าเจ้ามาเป็นพ่อบุญธรรมของข้าสิ” หวางเสี่ยวฝูเสนอ

ยังไม่ทันรอจวินเสี่ยวเทียนตอบ เหล่าหวางก็พุ่งเข้ามาหาด้วยความโกรธ “ไอ้เลว ใครสั่งให้เจ้าไปรับคนมาเป็นพ่อล่ะ แถมยังกล้าดูถูกข้าอีกด้วย ข้าจะตีก้นของเจ้าเลย”

“อา ช่วยด้วย แม่ ช่วยด้วย!” หวางเสี่ยวฝูวิ่งหนีพร้อมกับเสียงตะโกน