จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 935

“อย่าพูดเหลวไหล ลูกชายของโม่ฉือหานไม่สบายมาหาข้า ข้าช่วยรักษาลูกชายของเขาและให้ยาไป นี่คือค่ารักษาที่เขาให้มา” หยุนถิงอธิบายทันที

หยุนเสี่ยวลิ่วถึงได้วางใจลง “ถือว่าเขายังรู้จักส่งเงินมา ถ้าหากไม่ให้ ข้าตามไปที่จวนหลีอ๋องก็ต้องขอกลับมาให้ได้”

นิสัยของหยุนเสี่ยวลิ่วทุกคนต่างก็รู้กันดี เรื่องแบบนี้เขาสามารถทำมันได้จริงๆ

“วันนี้ หลีอ๋องขอโทษข้าแล้ว” หยุนถิงคิดทบทวน สุดท้ายก็พูดมันออกมา

“ขอโทษ ข้าได้ยินไม่ผิดใช่ไหม สมองของเขาถูกลาถีบจนโง่แล้วหรือ?” หยุนเสี่ยวลิ่วถามด้วยความตกตะลึง

“เขาขอโทษพี่หญิงใหญ่ของเจ้าจริงๆ ข้าได้ยินแล้ว” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างราบเรียบ

มือที่ถือตะเกียบของโม่เหลิ่งเหยียนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กินเนื้อต่อไป

“เพราะอะไร?” หยุนเสี่ยวลิ่วคิดไม่ตกจริงๆ

“รู้สึกเสียใจภายหลังแน่นอน เห็นพี่หญิงใหญ่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ พี่เขยซื่อจื่อโปรดปรานพี่หญิงใหญ่ขนาดนี้ โม่ฉือหานอิจฉาริษยาแล้ว” หยุนหลีกล่าวออกมาโดยสัญชาตญาณ

เสวี่ยเชียนโฉวหยิบตะเกียบขึ้นมา พุ่งความสนใจไปที่การคีบอาหารให้หยุนหลีเท่านั้น ไม่ได้พูดอะไรเลย อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องในครอบครัวของคนอื่น

“บางทีอาจเป็นเพราะมีลูกแล้ว ดังนั้นนิสัยของโม่ฉือหานก็เลยเปลี่ยนไปเล็กน้อย” ซูชิงโยวเอ่ยปาก หลังจากที่มีลูกแล้วนางมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

“ลูกชายคนหนึ่งก็สามารถทำให้เขาเปลี่ยนแปลงไป ถ้าหากมีลูกหลายๆคน จะไม่กลายเป็นไอ้ขี้ขลาดหรอกหรือ” หยุนเสี่ยวลิ่วกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

ทุกคนรู้สึกขบขันไปกับเขาทันที เจ้าหมอนี่ช่างพูดจาไม่ละเว้นใครจริงๆ

“ในเมื่อโม่ฉือหานขอโทษถิงเอ๋อร์แล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ต่อไปก็ไม่ต้องเอ่ยถึงมันอีก ถิงเอ๋อร์โชคดีที่ได้พบกับจวินซื่อจื่อ วันหน้าทั้งครอบครัวอยู่กันอย่างปรองดองและสวยงามมีความสุข ดีจริงๆ!” หยุนเฉิงเซี่ยงทอดถอนใจ

“ท่านพ่อกล่าวถูกต้องแล้ว จวินซื่อจื่อกับถิงเอ๋อร์เป็นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้าง นี่ต่างหากที่เป็นครอบครัวของเรา!” หยุนไห่เทียนกล่าวด้วยความปลื้มใจ

ทั้งครอบครัวกิน ดื่ม พูดคุย หัวเราะกันรอบโต๊ะใหญ่ อบอุ่นอย่างยิ่ง

หลังมื้ออาหาร หยุนเสี่ยวลิ่วกับเสี่ยวอันจื่ออยู่ที่จวนซื่อจื่อต่อ หาได้ยากที่จะได้พบกับพี่หญิงใหญ่ หยุนเฉิงเซี่ยงย่อมเห็นด้วยอยู่แล้ว

“พี่หญิงใหญ่ ช่วงนี้เราเพิ่งจะเรียนวิชาหมัดชุดใหม่ แสดงให้ท่านดู” หยุนเสี่ยวลิ่วกล่าวขึ้นมาทันที

“ให้ข้าดูสิว่าความสามารถของพวกเจ้าพัฒนาขึ้นหรือไม่” หยุนถิงตอบด้วยรอยยิ้ม

จวินหย่วนโยวหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับหยุนถิงอย่างเอาใจใส่ “ดึกแล้ว ระวังเป็นหวัด”

“ขอบคุณท่านพี่”

จากนั้นหยุนเสี่ยวลิ่วกับเสี่ยวอันจื่อก็เริ่มทำท่าทำทางขึ้นมา จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนอยู่ด้านข้างมองด้วยความดีใจอย่างยิ่ง เด็กน้อยสองคนปรบมือกันตลอด “น้าเล็กเก่งมาก น้าชายทั้งสองเก่งทั้งคู่เลย”

เสี่ยวอันจื่อกับหยุนเสี่ยวลิ่วอายุไล่เลี่ยกัน ทั้งสองคนตัวติดกันเป็นเงาตามตัว พวกเด็กๆย่อมเรียกเสี่ยวอันจื่อว่าน้าชายเป็นธรรมดา

“ไม่เลว ก้าวหน้ากว่าเมื่อก่อนมากนัก กระบวนท่าดุดัน แรงกำลังก็ใช้ได้ พวกเจ้าสองคนทำให้ข้ารู้สึกภาคภูมิใจมาก” หยุนถิงกล่าวด้วยความปลื้มใจ

หยุนเสี่ยวลิ่วที่ได้รับคำชมได้ใจอย่างมาก “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”

“ท่านพ่อข้าง่วงแล้ว” จวินเสี่ยวเหยียนกล่าวพร้อมกับหาวขึ้นมา

เดิมทีเด็กสองคนก็เล่นกันตลอดบ่าย เวลานี้ย่อมต้องเหนื่อยและง่วงเป็นธรรมดา

“เช่นนั้นวันนี้ก็พักผ่อนเร็วหน่อย พรุ่งนี้ข้าค่อยตรวจการบ้านของพวกเจ้า” หยุนถิงพูดจบ ก็พาลูกทั้งสองคนเข้านอน

หลายวันต่อจากนั้น หยุนเสี่ยวลิ่วกับเสี่ยวอันจื่ออยู่ในจวนซื่อจื่อตลอด ติดตามหยุนถิงเรียนรู้ยุทธศาสตร์การทำสงครามและทักษะการเอาชีวิตรอด สิ่งเหล่านี้สามารถใช้งานได้จริงมากกว่าที่เรียนรู้ในค่ายทหาร

พริบตาเดียวก็ถึงวันของการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง ฮ่องเต้ส่งคนมาแจ้งข่าวล่วงหน้าสามวัน ให้จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพาลูกๆเข้าร่วมการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง

ในตอนเช้าตรู่ หยุนถิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เบาสบายให้กับเด็กน้อยทั้งสอง พาพวกเขาออกเดินทาง หยุนเสี่ยวลิ่วและคนอื่นๆก็ติดตามไปด้วยเช่นกัน