จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 936

“เหลวไหล ข้าจะแพ้เจ้าได้อย่างไร วิธียั่วยุใช้ไม่ได้ผล ข้าไม่เข้าร่วมหรอก” โม่ฉีเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

จี้อวี๋หันหลังมองไปทางฮ่องเต้ “ฝ่าบาท ขอให้แม่ทัพโม่เข้าร่วมได้หรือไม่ ข้าอยากเห็นความสามารถที่แท้จริงของแม่ทัพแห่งแคว้นต้าเยียน ส่วนความปลอดภัยของฝ่าบาทมีแม่ทัพหยุนกับซวนอ๋องอยู่ คิดว่าคงไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน”

ฮ่องเต้มองพิจารณาจี้อวี๋ครู่หนึ่ง “ในเมื่อเจ้าอยากประลองกับโม่ฉีเฟิง เช่นนั้นฉีเฟิงเจ้าก็เข้าร่วมเถอะ ให้จี้อวี๋ได้เห็นความสามารถของเจ้า!”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” โม่ฉีเฟิงรับคำสั่ง

“เช่นนั้นก็เริ่มกันเลย” ฮ่องเต้ตรัส

คนอื่นๆรับเสบียง ขึ้นหลังม้าและเข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์ทันที

หยุนเฉิงเซี่ยงกับซูชิงโยวก็พาลูกๆเร่งเดินทางมาเช่นกัน “กระหม่อมคำนับฝ่าบาท!”

“หยุนเฉิงเซี่ยงมาแล้วหรือ ช่างหาได้ยากจริงๆ รีบมาอยู่เป็นเพื่อนข้าเร็ว มีเจ้าอยู่ด้วยข้าจะได้ไม่รู้สึกเบื่อ” ฮ่องเต้ตรัสด้วยความพอพระทัย

“ฝ่าบาทตรัสถูกต้องแล้ว” หยุนเฉิงเซี่ยงคำนับทันที

“ไม่ต้องมากพิธี ตามสบายก็พอ ข้าไม่ได้เล่นหมากรุกกับเจ้านานมากแล้ว เรามาเล่นกันสักเกมหนึ่ง” ฮ่องเต้เสนอแนะ

“กระหม่อมยินดีอย่างยิ่ง”

ขันทีน้อยหยิบกระดานหมากรุกมาจัดวางเสร็จสรรพ หยุนเฉิงเซี่ยงกับฮ่องเต้ก็เริ่มเล่นกันขึ้นมา

“ท่านพี่ เราพาพวกเด็กๆไปเล่นตรงพื้นที่โล่งตรงนั้นกันเถอะ” หยุนถิงกล่าว

“ตกลง!”

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงและคนอื่นๆพาพวกเด็กๆไปที่พื้นที่โล่งกว้างด้านข้าง พวกเด็กๆชอบใจอย่างยิ่ง นี่เป็นการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงครั้งแรกของพวกเขา ก็ย่อมต้องคาดหวังเป็นธรรมดา

“ท่านพ่อท่านแม่ เราล่าสัตว์ได้ไหม เราก็อยากเล่นด้วยจริงๆ?” จวินเสี่ยวเทียนเอ่ยปาก

“ใช่แล้วท่านแม่ ข้าก็อยากเล่นเช่นกัน” จวินเสี่ยวเหยียนคล้อยตาม

หยุนถิงมองดูลูกทั้งสองครู่หนึ่ง “ในเมื่อพวกเจ้าอยากเล่น ก็ไปเล่นเถอะ แต่ว่าเล่นได้แค่ในบริเวณพื้นที่โล่งกว้างนี้เท่านั้น ห้ามเข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์”

“ขอบคุณท่านแม่มาก” จวินเสี่ยวเทียนกล่าวอย่างมีความสุข รีบไปหยิบธนูไร้หัวทันที

“ข้าก็เข้าร่วมกับพวกเจ้าด้วย” หยวนเป่าตามเข้าไป

“ลูกแม่เจ้าระวังหน่อยนะ อย่าไปทำให้จวิ้นจู่น้อยกับซื่อจื่อน้อยบาดเจ็บเด็ดขาดนะ” หลู่หวางเฟยตกใจจนรีบเอ่ยปากทันที

“หลู่หวางเฟยวางใจเถอะ เด็กๆเล่นสนุกเป็นเรื่องปกติมาก” หยุนถิงกล่าวปลอบใจ ในใจกลับคิดว่าหยวนเป่าของเจ้าอย่าถูกตีจนร้องไห้ก็พอ

ไม่ไกลออกไปแม่ทัพโหวพาอี้หมิงมาด้วยเช่นกัน อี้หมิงเป็นเด็กที่โตที่สุดในกลุ่ม เขากับหยุนซือถิงเข้าร่วมทันที

เด็กๆทั้งหลายรับลูกธนูไร้หัว ก็เล่นกันด้วยท่าทางที่สมจริง

“น้องเสี่ยวเหยียนไม่ต้องกลัว ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” หยวนเป่ากล่าวอย่างมีคุณธรรม

แต่แล้วจวินเสี่ยวเหยียนก็ยิงธนูไปที่บั้นท้ายของหยวนเป่า หยวนเป่าตกตะลึงไปในทันที

“เสี่ยวเหยียน เจ้ายิงข้าทำไมเนี่ย?”

“ท่านแม่บอกแล้วว่านี่เรียกว่าการทหารไม่เบื่อหน่ายกลอุบาย ในเมื่อเราเป็นศัตรูกัน ย่อมต้องยิงเจ้าเป็นธรรมดา” จวินเสี่ยวเหยียนอธิบาย

หยวนเป่าทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ทำเช่นนี้ได้ด้วยหรือ?”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว อนาคตเมื่อเราไปที่สนามรบ ศัตรูไม่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์กับเจ้าหรอก” จวินเสี่ยวเหยียนกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง

“ที่เจ้าพูดมาก็ถูก” หยวนเป่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

หยุนถิงที่อยู่ไม่ไกลออกไปมองด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างยิ่ง “นังหนูน้อยคนนี้เรียนรู้ถึงแก่นแท้แล้วจริงๆ”

“ลูกสาวของเจ้ากับข้า ย่อมไม่ด้อยอยู่แล้ว!” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความพึงพอใจ