จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 942

ในจวนซื่อจื่อ

หยุนถิงหันมองโหลวซิงเจ๋อ “ตอนนี้เจ้าพูดได้แล้วกระมัง”

“เกี่ยวกับของที่ข้าให้เจ้าครั้งก่อน ข้าสืบได้เบาะแสมา แต่ข้าไม่กินไม่ดื่มเร่งเดินทางมาตลอด ตอนนี้หน้ามืดตาลาย ไม่มีเรี่ยวแรงพูด!” โหลวซิงเจ๋อแสร้งหาข้ออ้าง

หยุนถิงมองออกว่าหมอนี่จงใจกลั่นแกล้งตน แต่ก็ยังให้พ่อบ้านตระเตรียมอาหาร

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว หมอนี่ให้อะไรกับหยุนถิง ทำไมครั้งก่อนนางไม่ได้บอกตน แต่จวินหย่วนโยวก็ไม่ได้โกรธ เขามองโหลวซิงเจ๋ออย่างเย็นชา และหมุนตัวเดินจากไป

โหลวซิงเจ๋อกินสวาปามยกใหญ่ กินอิ่มหมีพีมัน บอกอีกว่าจะพักผ่อน ทำเอาหยุนถิงรำคาญ ควักเข็มเงินออกมาทันที

“ข้าเตือนเจ้าไว้เลยนะ ยังไงข้าก็เป็นคนบ้านแม่ของเจ้า เจ้าใช้เข็มเงินกับข้าเช่นนี้ไม่ดีกระมัง?” โหลวซิงเจ๋อย้อนถาม

“งั้นเจ้าเอาแต่เล่นแง่บ่ายเบี่ยงแบบนี้เหมาะสมแล้ว” หยุนถิงย้อนถาม

“รีบร้อนอะไรเล่า ข้ายังไม่แน่ใจไง รอแน่ใจแล้วค่อยบอก กินอิ่มดื่มพอก็อยากนอนแล้ว” โหลวซิงเจ๋อบอกอย่างหน้าไม่อาย

หยุนถิงสงสัยทันทีว่า หมอนี่คงไม่ได้ตั้งใจมาหลอกนางหรอกนะ นางหมุนตัวออกไปเลย

หลายวันต่อมา โหลวซิงเจ๋อยังถือว่าอยู่สงบเสงี่ยมในจวนซื่อจื่อดี เขาไปหาพ่อบ้านขอห้องรับรองห้องหนึ่ง วันๆไม่นอนก็กิน

เห็นแก่ที่เขาให้ป้ายหยกชิ้นนั้นกับตนมา หยุนถิงเลยไม่ได้ไล่เขาไป

ตอนกลับมา หยุนถิงเลยส่งคนออกไปสืบเรื่องป้ายหยก เพียงแต่นางใช้หูตาทั้งหมดในสี่แคว้น ก็ยังสืบข่าวและที่มาของป้ายหยกนี้ไม่ได้ มันทำให้หยุนถิงอดสงสัยไม่ได้ว่า ป้ายหยกนี้จะเป็นของปลอมหรือไม่ก็เขาให้มางั้นๆหรือเปล่า

“ถิงเอ๋อร์ โหลวซิงเจ๋อผู้นี้ดูเหมือนไม่มีพิษภัย แต่ดึกดื่นทุกคืนก็มักจะออกไปข้างนอก องครักษ์เงามังกรยังตามไม่ทันจนหลุด เห็นได้ชัดว่าฝีมือเขาไม่ธรรมดา เจ้าต้องระวังเขาไว้นะ” จวินหย่วนโยวเตือน

หยุนถิงพยักหน้า “ขอเพียงเขากล้าทำร้ายคนในจวน ข้าจะไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่”

“อืม วางใจเถอะ มีข้าอยู่นะ อีกไม่กี่วันก็เทศกาลชีซีแล้ว ถึงเวลานั้นพวกเราพาลูกๆไปเดินเที่ยวกันเถอะ” จวินหย่วนโยวเสนอ

หยุนถิงขมวดคิ้ว “ท่านพี่ ท่านกับข้าน่ะมีลูกแล้วนะ ไปเทศกาลชีซีจะเหมาะสมรึ?”

ปกติมีแต่ชายหญิงที่ยังไม่แต่งงานถึงไปงานเทศกาลแบบนี้ หวังว่าจะได้เจอคนที่พอใจ หรือเจอคนที่เป็นลิขิตคนนั้น

“ไม่เหมาะสมตรงไหน เจ้ากับข้ารักใคร่ต่อกัน และมีลูกชายหญิงที่น่ารักคู่หนึ่ง พวกเราถือเป็นแบบอย่างของชายหญิงที่ยังไม่แต่งงานพวกนั้น พวกเขาอิจฉาแทบไม่ทันน่ะ” จวินหย่วนโยวบอกอย่างภูมิใจ

“พูดไปก็จริง ถึงเวลานั้นก็ไปเดินเล่นกัน”

...........................

อีกด้านหนึ่งโม่เหลิ่งเหยียนนำกองทหารห้าหมื่นนายเร่งเดินทางด้วยความเร็วสูงสุดจนไปถึงเมืองชิ่งหรวนในอีกครึ่งเดือนให้หลัง

เขาไม่ได้ให้คนเข้าเมืองไปโดยตรง แต่กลับสลายกองทหารห้าหมื่นนายลง เหลือทหารหนึ่งหมื่นนายตั้งค่ายพักอยู่ห่างจากเมืองชิ่งหรวนออกไปห้าสิบเมตร ส่วนคนอื่นก็ปลอมตนเป็นขบวนเดินทางหลายกลุ่มดักซุ่มอยู่ในที่มืดรอบเมืองชิ่งหรวน

“ท่านอ๋อง พวกเราจะเข้าไปสืบเรื่องราวในเมืองดีหรือไม่?” โม่จิ่วคนสนิทเอ่ยถาม

“ไม่ต้อง ขบวนใหญ่ขนาดพวกเรามาที่นี่ คนในเมืองชิ่งหรวนต้องรู้แน่ ทุกคนรีบตั้งค่ายพักแรมซะ แต่ไม่พักผ่อนที่นี่ คืนนี้พวกเราจะรอปลามาติดเบ็ดกัน” โม่เหลิ่งเหยียนออกคำสั่ง

“ขอรับ!” เหล่าทหารทำตามทันที