จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 952

บัดนี้ฟ้าสางแล้ว สามารถมองเห็นทุกทิศได้ชัดเจน หลายคนปีนขึ้นต้นไม้ บ้างหนีเข้าพงหญ้า บ้างแกล้งนอนตายบนพื้น ---- แต่ไม่ว่าพวกเขาจะทำอย่างไร ฝนธนูนั้นราวกับมีดวงตา ยิงไปหาพวกเขาได้หมด

เวินฉิงรีบหลบไปใต้ต้นไม้ใหญ่ทันที พอเห็นลูกน้องตนโดนธนูล้มตายเป็นเบือ ก็โกรธจนด่ากราด

“โม่เหลิ่งเหยียน เจ้าคนต่ำช้าสารเลวเอ๊ย!”

เดิมนางคิดว่าตนทำได้อย่างมิดชิดไร้ช่องโหว่แล้ว รอเพียงโม่เหลิ่งเหยียนมาหลงกลเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่า เขาไม่โผล่ตัวมาเลยทั้งคืน รอจนฟ้าสางกลับมาลอบโจมตีตน ช่างเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายยิ่งนัก

เพียงแต่โม่เหลิ่งเหยียนรู้ร่องรอยของพวกเขาได้อย่างไรกัน เมื่อคืนพวกเขามาดักซุ่มแล้ว หรือว่าในหมู่คนเหล่านี้มีหนอนบ่อนไส้อยู่?

“คุณหนูใหญ่ รีบหนีไปเร็ว!” คนสนิทรีบร้องบอก

เวินฉิงไม่ทันได้คิดอะไรมาก รีบหลบทันที พอหันไปมองที่ที่ตนยืนอยู่เมื่อครู่ ก็มีธนูปักอยู่หลายดอกแล้ว

“ทุกคนรีบถอยเร็ว!” เวินฉิงร้องเสียงดัง

วินาทีนี้ทุกคนไหนเลยจะสนใจโม่เหลิ่งเหยียนกัน ไหนเลยจะสนใจเรื่องการลอบโจมตี เอาแต่วิ่งหนีเอาชีวิตรอดกันอุตลุด

เวินฉิงเดือดดาลยิ่งนัก ไม่ทันระวังโดนไปหนึงดอกที่กลางหลัง เจ็บจนนางหน้าซีดเผือด

“คุณหนูใหญ่!” คนสนิทร้องดังอย่างเป็นห่วง

พอเห็นมีธนูยิงมาเหนือหัวอีกระลอกใหญ่ คนสนิทรีบพุ่งเข้าไปพยุงนางหนีไปด้วยกันทันที

พวกเขาวิ่งหลบกันอุตลุด วิ่งอ้อมเขาทั้งลูก กว่าจะออกจากป่านั้นก็เป็นเวลาสายมากแล้ว

เพราะโดนธนู เวินฉิงเสียเลือดมาก แถมยังสูญเสียเรี่ยวแรงมากนัก วิ่งไม่ไหวแล้ว นั่งแหมะลงกับพื้นทันที

“คุณหนูใหญ่ พวกเราย่ำแย่หนักแล้ว” คนสนิทกระซิบเสียงเบา

เวินฉิงกำลังจะถาม สุดท้ายพอเงยหน้าก็เห็นโม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ห่างไปไม่ไกล และด้านหลังเขามีทหารหลายร้อยนายยืนอยู่

บนหลังม้าสูงใหญ่ โม่เหลิ่งเหยียนในชุดเกราะสีดำ เย็นชาหล่อเหลานัก ทระนงองอาจ ใบหน้าราวกับเทพสรรค์สร้างนั้น ยิ่งดูนุ่มลึกน่าค้นหา แววเย็นเยียบและแข็งกร้าวในดวงตานั้นทำให้คนรู้สึกกดดัน บรรยากาศเย็นเยียบประดุจอยู่ในสงครามดุเดือดอันตรายรอบตัวเช่นนั้นยิ่งทำให้คนหวั่นเกรง

พอเห็นท่าทางทระนงองอาจ ราวกับทุกสิ่งอยู่ในการควบคุมหมดแล้วของโม่เหลิ่งเหยียน เวินฉิงยิ่งเดือดดาลหนักขึ้น “โม่เหลิ่งเหยียนเจ้ากล้าวางแผนเล่นงานข้า?”

โม่เหลิ่งเหยียนมองนางอย่างไม่แยแส “ก็แค่กลยุทธ์ในการทำศึก ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าวางแผนเล่นงานข้าก่อน”

“แต่เจ้าดูแผนการข้าออกได้อย่างไร?”

“ยาสารภาพความจริงไม่ได้ผลกับเจ้า ข้าก็สงสัยเจ้าแล้ว เจ้าคิดว่าแกล้งพูดถึงเขาอูสือออกมา แล้วข้าจะเชื่อรึ?” โม่เหลิ่งเหยียนย้อนถาม

“ต่อให้เป็นอย่างนี้ เจ้าจะรู้ถึงที่ซ่อนของพวกเราได้อย่างไรกัน หรือว่าเจ้าซื้อตัวคนของข้า?” เวินฉิงคิ้วขมวดมุ่น

โม่เหลิ่งเหยียนเงยหน้ามองกลางอากาศ อินทรีทองตัวนั้นบินวนเหนือหัวเวินฉิง พอเวินฉิงเห็นดังนั้นก็เข้าใจทันที

“เจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่ มันเปิดโปงข้า ชั่วช้านัก!” เวินฉิงด่ากราด

พอพูดจบ อินทรีทองที่บินอยู่พุ่งลงมาด้วยความรวดเร็ว และโจมตีเวินฉิงทันที

คนสนิทไม่คิดเลยสักนิด เข้ามาขวางหน้าเวินฉิงเอาไว้ กระบี่ยาวในมือฟาดฟันไปทันที

แต่อินทรีทองดุร้ายยิ่งนัก อีกทั้งไวเป็นปรอท อินทรีทองหลบกระบี่ของลูกน้องคนนั้น ซัดฝ่าเท้าใส่เขาจนลอยกระเด็นออกไป จากนั้นก็โจมตีเวินฉิงต่อ

เวินฉิงที่เดิมก็โดนธนูปักเข้าไปแล้ว พอเห็นลูกน้องโดนซัดกระเด็น ตกใจจนสีหน้าซีดเผือด ซัดเข็มเงินในแขนเสื้อไปทันที

อินทรีทองเอียงตัวหลบ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ ซัดปีกข้างหนึ่งไป โดนด้านหลังเวินฉิงพอดี เจ็บจนนางกระเด็นไปไกลหลายเมตร ล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง กระอักเลือดออกมาทันที

โม่เหลิ่งเหยียนสายตาเขม็ง เขาเห็นเข็มเงินในมือเวินฉิงชัดเจน สตรีผู้นี้รู้วิชาแพทย์จริงๆ

โชคดีที่ก่อนหน้านี้หยุนถิงใช้เข็มเงินฝึกอินทรีทองมาก่อน ทำให้มันรู้จักหลบหลีก ไม่เช่นนั้นหากอินทรีทองเกิดเรื่อง ตนจะมองหน้าหยุนถิงอย่างไร