จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 951

“ความกล้าเพียงแค่นี้ยังกล้ามาแย่งผู้ชายกับข้า ขี้ขลาดเสียจริง!” โม่หลานเหล่มองอย่างรังเกียจ

“โม่หลาน คราวนี้เจ้าเชื่อข้าแล้วกระมัง ข้าบริสุทธิ์จริงๆนะ นางวางแผนใส่ร้ายข้าทั้งนั้น หากข้ารู้ว่านางวาดหวังในตัวข้า ข้าไม่มีวันให้นางอยู่ข้างกายแน่” โม่ฉือชิงรีบอธิบายทันที

โม่หลานมองค้อนเขา และไม่ได้สนใจเขา แต่หันมองหยุนถิง “เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“ข้าเชื่อในตัวเฉินอ๋อง ถึงเมื่อก่อนเขาจะเสเพลไปหน่อยจริงๆ ข้างกายยังมีสตรีมากมายนัก แต่หลายปีมานี้เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ โดยเฉพาะกับเจ้า สตรีผู้นี้แค่ดูก็รู้ว่าจงใจเข้ามายุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้า

สิ่งสำคัญที่สุดของหลักการครองเรือนระหว่างสามีภรรยาคือเชื่อใจซึ่งกันและกัน และต้องให้ช่องว่างระหว่างกันและกัน พวกเจ้ายังมีเวลาอีกชั่วชีวิต อยู่ๆกันไปก็รู้เอง” หยุนถิงปลอบ

“ก็ได้ เห็นแก่ที่เจ้าพูดถึงขั้นนี้ ข้าเชื่อเจ้า” โม่หลานถึงยอมอ่อนลง

โม่ฉือชิงตื่นเต้นยิ่งนัก “หยุนถิง ขอบใจเจ้านัก ขอบใจมาก”

“เฉินอ๋องไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก ต่อไปเจ้าก็หัดระวังหน่อยแล้วกัน หากเป็นข้า ข้าต้องโกรธมากกว่าโม่หลานแน่” หยุนถิงหันมองโม่ฉือชิง

“ข้ารู้ ข้าเลินเล่อเอง ข้ารับรองว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก” โม่ฉือชิงรับประกันทันที

“เอาล่ะ พวกเจ้าเข้าใจกันแล้วก็กลับไปเถอะ” หยุนถิงไล่แขกทันที ลุกขึ้นเดินไปเรือนด้านหลัง

ตอนนี้จวินหย่วนโยวกำลังสอนลูกสองคนอ่านหนังสือ เด็กสองคนบ่นว่าครูสอนพวกตนนั้นน่าเบื่อนัก ดังนั้นพอมีเวลา จวินหย่วนโยวก็จะสอนลูกทั้งสองอ่านหนังสือ

หยุนถิงมองดูลูกสองคนถือหนังสือท่องเรียนอย่างหัวสั่นหัวคลอนอยู่ไกลๆ ประหนึ่งตาเฒ่าคร่ำครึตัวน้อย น่ารักยิ่งนัก

“ท่านพ่อ อะไรคือสตรีสุภาพมีมารยาทนั้นย่อมเป็นที่หมายปองของเหล่าวิญญูชนรึ?” จวินเสี่ยวเทียนถาม

“ก็คือสตรีที่งดงามรู้การควรไม่ควร เป็นคู่ครองที่ดีของวิญญูชน” จวินหย่วนโยวอธิบาย

“คู่ครองคืออะไร?” จวินเสี่ยวเหยียนเอียงคอพลางถามอย่างสงสัย

“ก็คือสามีและภรรยาของเขา เหมือนข้ากับท่านแม่ของพวกเจ้าอย่างไรล่ะ”

“ที่แท้ท่านแม่เป็นสตรีสุภาพมีมารยาทหรอกรึ งั้นต่อไปข้าจะหาภรรยาที่เป็นสตรีสุภาพมีมารยาทแล้วกัน” จวินเสี่ยวเทียนพยักหน้าอย่างจริงจัง

หยุนถิงขบขันยิ่งนัก “ท่านพี่ ลูกเล็กแค่นี้ท่านสอนพวกเขาเช่นนี้ทำไมกัน”

“นี่เป็นโคลงกลอน ตอนข้าอายุเท่าเสี่ยวเทียนก็ร่ำเรียนสิ่งเหล่านี้ ให้พวกเขามีข้อมูลไว้ตรึกตรองสำหรับผู้ที่พวกเขาจะชอบพอในภายภาคหน้าก็ดีนะ” จวินหย่วนโยวอธิบาย

หยุนถิงลืมไปแล้วว่าที่นี่เป็นต่างโลก ร่ำเรียนแต่โคลงกลอนโบราณ ปกติสิ่งที่นางสอนลูกๆมักจะเป็นเทคนิคการใช้ชีวิตในป่า ความรู้ทั่วไปในการใช้ชีวิต วิชาแพทย์และเรื่องยา ค่อยไปในทางเป็นจริงเสียมาก

“เอาเถอะ งั้นท่านสอน ข้าจะดู” หยุนถิงนั่งลงบนเก้าอี้หินข้างๆ

จวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียนพอเห็นท่านแม่มา ก็รีบนั่งตัวตรงทันที ตั้งสติ แสดงออกอย่างตั้งใจ

เพียงแต่หยุนถิงฟังไปฟังมา ก็เริ่มนั่งสัปหงก นางไม่ชอบกาพย์กวีโคลงอะไรพวกนี้ที่สุด แต่ละคำแต่ละสัมผัส เข้าใจได้ยากจริงๆ

จวินหย่วนโยวที่กำลังพูดเรื่องโคลงกลอนเหลือบเห็นหยุนถิงสัปหงก หัวโอนเอนไปมาราวกับลูกเจี๊ยบกำลังกินข้าว เขายิ้มมากขึ้น

ไม่คิดเลยว่าถิงเอ๋อร์จะมีท่าทางน่ารักเช่นนี้ เขาไม่ได้ว่าหยุถนิง พอเห็นหัวหยุนถิงจะเอนไปข้างๆแล้ว หากเอนลงต่อไป ต้องชนแน่ จวินหย่วนโยวเดินก้าวเท้ายาวเข้าไปหา ยกมือประคองหัวหยุนถิงไว้

ลูกทั้งสองเห็นภาพนี้เข้า กำลังจะเอ่ยเรียก จวินหย่วนโยวรีบทำท่าเงียบเสียงใส่พวกเขา เสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียนมือปิดปากทันที

อาจเพราะเมื่อคืนปรุงยานานเกินไป ดังนั้นหยุนถิงเลยไม่ตื่น เอนพิงฝ่ามือจวินหย่วนโยวหลับไปเลย

แววตาจวินหย่วนโยวมีแววหัวเราะ ทำการสอนลูกสองคนต่อไป

กู้จิ่วเยวียนและเริ่นเซวียนเอ๋อร์มาเดินเล่นทางนี้ และได้เห็นภาพนี้พอดี “เสด็จอาเก้า ท่านดูสิหยุนถิงหลับแล้ว ทำไมจวินหย่วนโยวไม่อุ้มนางกลับห้องไปล่ะ?”