จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 950

หยุนถิงตกใจนัก “เขาทำให้เจ้าไม่พอใจรึ?”

โม่หลานเดินเข้ามาอย่างโกรธจัด “โม่ฉือชิงเจ้าคนสารเลวนั่น กล้าไปหาสตรีลับหลังข้า แบบนี้มันหยามกันชัดๆ!”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน เจ้านั่นน่ะจริงใจรักมั่นต่อเจ้า เข้าใจผิดกันหรือเปล่า?” หยุนถิงไม่อยากจะเชื่อเลย

“พอแต่งงานไปแล้ว คนก็มักจะเปลี่ยน โดยเฉพาะตอนนี้ข้าท้องโตอยู่ พวกเรามิได้มีสัมพันธ์กันมาหลายเดือนแล้ว เขาต้องทนไม่ไหวเลยไปหาคนอื่นแน่ ข้าเห็นเองกับตาเลยนะ หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้า?” โม่หลานคร่ำครวญอย่างน้อยใจ

“เจ้าอย่าตื่นเต้นไป แบบนี้จะไม่ดีต่อเด็ก ข้าจะให้คนไปสืบให้ละเอียด” หยุนถิงกำลังจะเรียกรั่วจิ่งเข้ามา ก็เห็นโม่ฉือชิงพุ่งเข้ามา

“โม่หลาน ทำไมเจ้าวิ่งเร็วอย่างนี้ ข้าเหนื่อยมากเลย เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ!” โม่ฉือชิงวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยอ่อน พลางหอบหายใจคำโต

“เข้าใจผิดบ้านเจ้าสิ นางนอนอยู่บนเตียงเจ้านะ เจ้ากลับบอกข้าว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นรึ!” โม่หลานย้อนถามกลับอย่างเดือดดาล

“ใจเย็นๆก่อน ฟังเฉินอ๋องเล่าที่มาของเรื่องโดยละเอียดเสียก่อน!” หยุนถิงปลอบ

“หากเจ้าพูดไม่ละเอียด ดาบใหญ่สองเมตรของข้ารอเจ้าอยู่นะ!” โม่หลานตะคอกดัง

“หยุนถิง เจ้าตัดสินใจให้ข้านะ ไม่ได้เป็นอย่างที่นางพูดเลย ระยะนี้ข้ากำลังตรวจบัญชี รายรับในปีนี้เยอะนัก เพื่อเป็นรางวัลให้ทุกคน ข้าเลยตั้งใจจะจัดงานเลี้ยงที่หอชุนเฟิง ตอบแทนทุกคนสักหน่อย

ข้าเองก็ดีใจนัก เลยดื่มมากไปหน่อย แต่ข้าไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น พอตื่นเช้ามาวันนี้ก็พบว่าหงหลวนมานอนบนเตียงข้าแล้ว

ก่อนหน้านี้นางเป็นดาวเด่นของหอชุนเฟิง เป็นผู้ช่วยมือดีของข้ามาตลอด ข้าสาบานว่าไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นกับนางเลย ข้าไม่มีทางทำเรื่องผิดต่อโม่หลานเด็ดขาด

โม่หลาน เจ้าต้องเชื่อข้านะ ความรักที่ข้ามีต่อเจ้าน่ะฟ้าดินเป็นพยานได้ สตรีอื่นไม่มีค่าในสายตาข้าเลย ข้าต้องโดนเล่นงานแน่” เฉินอ๋องเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

โม่หลานยังอยากจะพูดอะไร ก็โดนหยุนถิงถลึงตาปราม “หลงเอ้อร์ เจ้าไปนำสตรีนางนั้นมา”

“ขอรับ!” หลงเอ้อร์รีบไปจัดการทันที

เยว่เอ๋อร์ยกขนมเข้ามา หยุนถิงหยิบชิ้นหนึ่งยื่นให้โม่หลาน “เพราะคนอื่นแล้วทำให้ตนเองโกรธ ทำร้ายลูกนะ ไม่คุ้มหรือเปล่า”

โม่หลานถลึงตาใส่เขาอย่างหนัก “ทางที่ดีเจ้าภาวนาให้ตนเองพูดความจริงนะ ไม่อย่างนั้นข้าไม่มีวันอภัยให้เจ้าแน่!” พูดเสร็จ ก็หยิบขนมชิ้นนั้นกัดเข้าปาก

“เจ้ากินช้าๆหน่อย เดี๋ยวติดคอ ดื่มน้ำเสียหน่อย” โม่ฉือชิงเทน้ำวางไว้หน้าโม่หลานอย่างรู้งาน

โม่หลานทำสีหน้ารังเกียจ ยกกาน้ำขึ้นดื่มเลย

หยุนถิงหันมองโม่ฉือชิงที่ทำหน้าน้อยใจ “เฉินอ๋อง เจ้าไปรอด้านนั้นเถอะ ก่อนที่เรื่องจะเปิดเผยอย่างชัดเจน โม่หลานไม่อยากเห็นหน้าเจ้าแน่ หากนางโกรธมากๆจะไม่ดีต่อเด็กนะ”

โม่ฉือชิงสีหน้าน้อยใจ “หยุนถิง เจ้าก็ไม่เชื่อข้ารึ?”

“ข้าเชื่อไม่มีประโยชน์นี่ ต้องให้โม่หลานเชื่อเจ้าถึงจะได้” หยุนถิงถอนหายใจออกมา

“ก็จริง” โม่ฉือชิวงได้แต่เดินไปยืนรออยู่ข้างๆ

โม่หลานกินขนมไปหมดหนึ่งชิ้น หลงเอ้อร์ก็พาสตรีนางนั้นมาพอดี

หยุนถิงเหล่มองสตรีนางนั้น ใบหน้างดงามเย้ายวน คิ้วตางดงามเชิญชวน ดวงตางดงามกระจ่าง เรือนร่างอรชร สมกับที่เคยเป็นดาวเด่นจริงๆ สวยงามมากจริงๆ

พอหงหลวนเห็นหยุนถิงกับโม่หลาน ก็คารวะอย่างนอบน้อมทันที “คารวะซื่อจื่อเฟย เฉินหวางเฟย!”