จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 956

จวินหย่วนโยวสีหน้าตึง เดินไปถามไป “ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน?”

หยุนถิงตามไปทันที เพราะยังไงลูกทั้งสองก็ยังเล็ก กลัวว่าจะโดนรังแก

“เรียนซื่อจื่อ พวกข้าน้อยไปเดินตลาดเป็นเพื่อนซื่อจื่อน้อยและท่านหญิงน้อย และเจอกับหลานของแม่ทัพไท่ผิงเข้าพอดี เจ้าหนูนั่นชอบของชิ้นเดียวกันกับซื่อจื่อน้อย จะแย่งให้ได้ สุดท้ายเลยต่อสู้กันขึ้นมา!” องครักษ์รายงาน

“หลานเจ้าแก่นั่นรึ!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงอย่างเคียดแค้น พุ่งออกไปข้างนอกทันที

หยุนถิงได้ยินว่า แม่ทัพไท่ผิงผู้นี้ เป็นทหารเก่าแก่ที่ตามติดฮ่องเต้องค์ก่อนออกสู้ศึก ความดีความชอบมากมายนัก ได้ยินว่าเคยช่วยชีวิตฮ่องเต้องค์ก่อนไว้ด้วย นิสัยเย่อหยิ่งจองหองไม่มีเหตุผล แต่เขาเป็นที่เลื่อมใสเกรงขามมากในกองทัพ ขนาดฮ่องเต้คนปัจจุบันยังต้องไว้หน้าซะสามส่วน

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพุ่งไปที่ถนนทันที และเห็นหยุนเฉิงเซี่ยงกำลังทะเลาะกับคนแก่คนหนึ่งแต่ไกล คนแก่คนนั้นผมขาวโพลน รูปร่างอ้วนท้วมเล็กน้อย กำลังถลึงตาใส่หยุนเฉิงเซี่ยงอย่างเดือดดาล

“เจ้าแก่นี่ กล้ามารังแกหลานข้า ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลยดีไหม?” หยุนเฉิงเซี่ยงด่ากราด โผเข้าหาแม่ทัพไท่ผิงทันที

“เจ้าแก่นี่ ตอนยังหนุ่มก็สู้ข้าไม่ได้ แก่แล้วยังมาลงมือกับข้าอีก!” แม่ทัพไท่ผิงยกกำปั้นจะซัดไป

หยุนถิงปวดใจหนึบทันที ดึงเข็มเงินที่มวยผมออกมาทันที นางยังไม่ทันลงมือก็เห็นหยุนเฉิงเซี่ยงพลันล้มลงโดยที่อยู่ห่างจากแม่ทัพไท่ผิงเพียงหนึ่งเมตร

“ฆ่าคนแล้ว เจ้าแก่นี่ฆ่าคนแล้ว แม่ทัพไท่ผิงฆ่าคนกลางถนน จะฆ่าข้าแล้ว!” หยุนเฉิงเซี่ยงร้องโหยหวน

หยุนถิงตะลึง หันมองจวินหย่วนโยวข้างๆทันที “ท่านพี่ พ่อข้ามาไม้ไหนนี่?”

จวินหย่วนโยวเห็นจวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียนไม่ได้โดนรังแก แต่กลับยืนดูเรื่องสนุกกับเด็กผู้ชายอีกคน ถึงได้ถอนหายใจโล่งอก

“หยุนเฉิงเซี่ยงอาละวาดเป็นครั้งแรกเลยนะ”

“นี่พ่อข้าจริงรึ?” หยุนถิงเริ่มสงสัย

หยุนเฉิงเซี่งน่ะเป็นเฉิงเซี่ยงคนแรกของแคว้นต้าเยียน และยังเป็นขุนนางรับราชการมาสามสมัยแล้ว ฐานะสูงส่งยิ่งนัก ฝ่าบาทยังไว้หน้าเสียหลายส่วน ตอนนี้กลับมาอาละวาดเต้นพล่านๆบนถนนในตลาด นี่มันช่าง---

สีหน้าแม่ทัพไท่ผิงทะมึนยิ่งนัก “ตาเฒ่าหยุน เจ้ารีบลุกขึ้นมาเลยนะ อย่ามาปรักปรำข้า”

“ข้าไม่ลุก เจ้าจะฆ่าข้า แถมยังจะฆ่าหลานข้าด้วย ไม่ยุติธรรมเลย ช่วยด้วย!” หยุนเฉิงเซี่ยงตะโกนเสียงดัง

แม่ทัพไท่ผิงที่เดิมโกรธจัดอยู่แล้วพลันเดือดหนักขึ้น “หุบปาก หากเจ้ายังเกเรโวยวาย ข้าไม่รังเกียจส่งเจ้าลงไปพบยมบาลหรอก!”

น้ำเสียงเย็นเยียบทรงอำนาจ ห้ามบิดพลิ้วโดยเด็ดขาด

หยุนเฉิงเซี่ยงหุบปากฉับพลัน เขาเองก็รู้ว่า หากทำแม่ทัพไท่ผิงโกรธจัด ก็ทำอะไรออกมาได้ทั้งนั้น

หยุนถิงเห็นท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจไม่กล้าพูดอะไรอีกของพ่อตนเอง ประหนึ่งหญิงสาวที่โดนรังแกก็ไม่ปาน อดหัวเราะออกมาไม่ได้

หยุนเฉิงเซี่ยงถึงสังเกตเห็นด้านนี้ พอเห็นลูกสาวก็เหมือนเห็นพระมาโปรด รีบคลานขึ้นจากพื้นทันที “ถิงเอ๋อร์ เจ้ามาได้เสียที ข้าแค่ถ่วงเวลาไง รีบอัดไอ้แก่นี่เลย!”

แม่ทัพไท่ผิงหันมองหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว “ทำไม พวกเจ้าก็มาทะเลาะกับข้าด้วยรึ?”

จวินหย่วนโยวมีสีหน้าเย็นชา “หากใครกล้ารังแกลูกชายและลูกสาวข้า ข้าไม่มีวันยั้งมือให้แน่!”

น้ำเสียงเด็ดขาด เย็นเยียบ ทำเอาคนฟังสะท้านเยือก

“ข้าจะต่อให้ถึงที่สุด!”

“ข้าเข้าใจความรักหลานของท่านแม่ทัพ แต่ท่านแม่ทัพคุ้มครองเขาได้ครั้งหนึ่ง สามารถคุ้มครองได้ตลอดชีวิตรึ รอวันไหนท่านแม่ทัพไม่อยู่แล้ว ใครจะคุ้มครองเขาได้! ส่วนข้ากับจวินซื่อจื่อยังอายุน้อย ต่อให้วันนี้ท่านแม่ทัพปกป้องหลานไว้ได้ ไม่กลัววันหน้าพอท่านไม่อยู่แล้ว ข้ากับจวินซื่อจื่อจะล้างแค้นรึ?” หยุนถิงพูดเสียงเย็น

คำพูดเดียวกระแทกจุดอ่อนของแม่ทัพไท่ผิงทันที